 Wibke Bruhns w 2012 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 8 września 1938 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 20 czerwca 2019 | ||
| Zawód, zajęcie | |||
| |||
Wibke Gertrud Bruhns z domuKlamroth (ur.8 września1938 wHalberstadt, zm.20 czerwca2019 wHamburgu) – niemiecka dziennikarka i pisarka. W 1971 roku jako pierwsza kobieta przedstawiła wiadomości w niemieckiej telewizji publicznej[1]. Była dziennikarką dla kilku stacji telewizyjnych i korespondentką dla magazynuStern wJerozolimie iWaszyngtonie[1][2]. Była także prelegentką naExpo 2000.
O swoich wspomnieniach napisała w trzech książkach: o swoim czasie jako korespondentce w Izraelu, biografię jej ojca,Hansa Georga Klamrotha, który został stracony przez nazistów, oraz autobiografię, obejmującą wydarzenia polityczne dziesięcioleci.
Wibke Bruhns urodziła się 8 września 1938 roku wHalberstadt w rodzinie kupieckiej[3]. Jej matka musiała sama wychowywać pięcioro dzieci i w 1949 roku wstąpiła do służby dyplomatycznej Republiki Federalnej[3]. Bruhns dorastała w Sztokholmie, Berlinie i Londynie, gdzie uczęszczała do szkół z internatem[3]. Bruhns ukończyła liceum w Berlinie, następnie uzyskała dyplom z historii i polityki naUniwersytecie w Hamburgu[3].
Bruhns przerwała staż w „Bild” w 1961 roku, ponieważ nie zgodziła się z jednym z nagłówków w nim zamieszczonych[2].
Wyjechała do Jerozolimy w 1979 roku; od 1984 r. relacjonowała z Waszyngtonu[2]. Po powrocie do Niemiec prowadziłatalk showDrei vor Mitternacht w WDR zGiselą Marx, zanim wróciła do wiadomości w 1993 roku[2][3]. W 1995 została szefową kultury wOstdeutscher Rundfunk Brandenburg, pracowała tam do 1998[2][3].
Jej pierwsza książka nosi tytuł „Mein Jerusalem” (Moja Jerozolima) (1982)[3].
Jej druga książka, „Meines Vaters Land”, to biografia jej ojca, oparta na listach między nią a ojcem, a także na zdjęciach rodzinnych[4][2]. Książka opublikowana w 2004 roku wywołała wiele dyskusji. Została przetłumaczona na język angielski w 2007 roku i opublikowana w 2008 roku[4].
Jej praca jako prezenterki wiadomości wywoływała poważne protesty. Wielu widzów domagało się, aby Bruhns zajęła się mężem i dziećmi. Feministki i związkowczynie okrzyknęły ją zaś bohaterką[1].
W 1989 roku Bruhns otrzymała nagrodęEgona Erwina Kischa za reportaż o USA i o wojnie w Wietnamie[2][3].W 2006 roku otrzymała Literacką Nagrodę im. Friedricha Schiedla[3]. W 2007 roku otrzymała nagrodęHedwig-Dohm-Urkunde odStowarzyszenia Dziennikarek[5].
Zmarła w wieku 80 lat w Hamburgu[1][3]. Do śmierci pracowała jako niezależna pisarka[1].
