Sugerowane pola (wstaw w kodzie):| liga2 = | trener2 = | asystent trenera2 = | forma prawna = | liczba członków = | płeć = | obiekt sportowy2 = | dyrektor sportowy =
Nieznane pola: "kod" oraz "komandor".
Widok na The Sir Trevor Brooking Stand ze stanowisk komentatorskichZawodnicy klubu (2005)
West Ham United Football Club –angielski klubpiłkarski z siedzibą wLondynie. Swoje mecze rozgrywa naLondon Stadium. Wcześniej klub nosił nazwęThames Ironworks, a od 1900 roku nazywa sięWest Ham United F.C. Tradycyjnie klub gra w bordowo niebieskich koszulkach i białych spodenkach. Początkowo zespół grał wSouthern League i Lidze Zachodniej przed przystąpieniem do Football League w 1919 roku. Drużyna może pochwalić się trzykrotnym triumfem wPucharze Anglii.W sezonie 2022/23 występuje wPremier League. Do największych sukcesów klubu należąPuchar Zdobywców Pucharów zdobyty w 1965 roku orazPuchar Intertoto zdobyty w 1999 roku[1]. W 2023 roku West Ham wygrał równieżLigę Konferencji Europy UEFA po zwycięstwie 2:1 nad włoskąFiorentiną[2].
Został założony w Londynie w 1895 pod nazwąThames Ironworks Football Club[3], gdyż działał przy hucie żelaza obokTamizy.The Hammers w 1896 dołączyli do Ligi Londynu, a dwa lata później przystąpili do zawodowej Southern League Second Division. Ze względu na zmianę przepisów, w myśl których klub nie mógł być związany z żadnym przedsiębiorstwem, 5 lipca 1900 zespół ze wschodniegoLondynu przekształcił się w West Ham United FC.West Ham United od 1904 roku rozgrywał swoje spotkania na stadionie Boleyn Ground, który może pomieścić 35 647 osób. Od sezonu 2016/2017 mecze zespołu rozgrywane są naStadionie Olimpijskim.Klub formalnie istnieje od 1900 roku, ale w rzeczywistości funkcjonuje od 1895 roku, kiedy występował pod szyldem Thames Ironworks F.C., który powstał na pozostałościach zbankrutowanego klubu Old Castle Swifts F.C. (założonego w 1892 r.)
Założyciele drużyny – 1885 rok.
Grupa kibiców-chuliganów tego klubu, Inter City Firm, była jedną z najbrutalniejszych w Londynie i całej Anglii. Nazwę swą obrała od pociągówInterCity, którymi podróżowali za swoją drużyną. Jednym z przywódców grupy byłCass Pennant autor kilku książek dotyczących angielskich chuliganów, była grupa chuliganów stała się również inspiracją dla reżyserów filmowych dzięki czemu powstał filmGreen Street Hooligans.
W 1932 rokuSyd King został zwolniony z funkcji menedżera. 59-latek był pogrążony w alkoholizmie i z tego też powodu zmarł kilka miesięcy później.Jego następcą został mianowany dotychczasowy asystentCharlie Paynter, który po 35 latach pracy w klubie na rozmaitych pozycjach doczekał się swojej szansy poprowadzenia zespołu, ale początek nie był dla niego udany, gdyż już w pierwszym sezonie samodzielnej pracy znalazł się z zespołem w strefie spadkowej i od tego czasu West Ham nie potrafił awansować doDivision One aż do 1958 roku.Sytuacja ta zmusiła Payntera do przebudowy zespołu. MenedżerThe Hammers inwestował spore pieniądze w politykę młodzieżową, a do tego starał się unikać sprowadzania graczy z innych zespołów. Jego plany legły w gruzach po wybuchuII wojny światowej (on sam był zwolniony ze służby z powodu swojego podeszłego wieku). W 1940 zespół prowadzony przez Payntera zwyciężył w pierwszej edycji War Cup pokonując w finaleBlackburn Rovers 1-0.
Ted Fenton został sprowadzony do klubu w 1948 roku, aby pomóc Paynterowi odbudować zespół po wojnie. Wcześniej Fenton występował dla West Hamu w latach 1934–1946. W 1950 został następcą Charliego Payntera, który postanowił przejść na emeryturę. Fenton przez cały okres pracy w klubie namawiał swoich piłkarzy aby po zakończeniu kariery zajęli się trenerką. Na zmianach w klubie, również skorzystała akademia, która podobnie jak pierwszy zespół brała udział w poza rutynowym szkoleniu.West Ham powoli, lecz sukcesywnie rozwijał się z sezonu na sezon, dzięki czemu w 1958 roku zespół Fentona zdołał wrócić do Division One.
Wreprezentacji Anglii, która zdobyłamistrzostwo świata w 1966 grało trzech piłkarzy West Hamu:Martin Peters,Geoff Hurst iBobby Moore. Ich pomnik w towarzystwieRaya Wilsona z Evertonu – wzorowany na fotografii wykonanej po finale – stoi przed stadionem „Młotów”. Wszyscy występowali w podstawowym składzie drużyny, Hurst (3) i Peters (1) zdobyli bramki w meczu finałowym z Niemcami, a Moore był kapitanem reprezentacji, który odebrałZłotą Nike.
Następcą Greenwooda został mianowanyJohn Lyall, który poprowadził West Ham do finału Pucharu Zdobywców Pucharów, gdzie jego drużyna uległaAnderlechtowi 4-2[7]. Dwa lata później klub spadł do Second Division. W 1980 poprowadził drużynę do triumfu w Pucharze Anglii[8]. Rok później klub powrócił do First Division, oraz awansował do finału Pucharu Ligi Angielskiej, przegrywając zLiverpoolem. W sezonie 1985/1986 klub zajął 3. miejsce, najwyższe w historii klubu. Trzy lata później Lyall został zwolniony ze swojego stanowiska po kolejnym spadku z First Division. Miejsce Lyalla zająłLou Macari, który w West Hamie pracował niespełna osiem miesięcy. Nowym menedżerem zostałBilly Bonds[potrzebny przypis]. Drużyna prowadzona przez Bondsa w drugim sezonie jego pracy awansowała doPremier League, gdzie zajęła ostatnie miejsce i znowu spadła do niższej ligi. Po roku przerwy ponownie wrócili do Premiership, zajmując 13. lokatę na koniec rozgrywek. W kolejnym sezonie drużynę poprowadziłHarry Redknapp. W sezonie 1998/1999 drużyna zajęła 5. miejsce w Premier League i po raz pierwszy w historii ligi odmówiono uczestnictwa w europejskich pucharach.Młoty odniosły zwycięstwo w Pucharze Intertoro, co pozwoliło na awans doPucharu UEFA. 9 maja 2001 Redknapp został zwolniony z funkcji menedżera. Powodem prawdopodobnie był konflikt z właścicielami drużyny[9].
W 2001 roku klub zatrudnił na stanowisko menedżera Glenna Roedera. Roeder sprowadził do klubu 2 nowych zawodników. Byli toTomáš Řepka i Don Hutchison. Przed sezonem kontuzji doznali podstawowi zawodnicyMłotów. Kibice szybko domagali się zwolnienia Roedera, a zwłaszcza po przegranych spotkaniach w Premier League z Evertonem (5-0)[10] iBlackburn (7-1)[11]. West Ham zakończył sezon na siódmym miejscu i od gry w europejskich pucharach dzieliło ich zaledwie jedno miejsce. Różnica punktów między siódmym West Hamem a szóstą Chelsea wyniosła 12 punktów.Latem 2002 roku do klubu dołączyłGary Breen. W klubie znów pojawiło się kilka poważnych kontuzji, które wykluczyły podstawowych zawodników. W styczniu West Ham poszukiwał wzmocnień. Nowymi zawodnikami zostali:Les Ferdinand iRufus Brevett. W kwietniu 2003 klub na trzy kolejki przed końcem poprowadzić musiał Trevor Brooking, ponieważ u Roedera zdiagnozowano guza mózgu. Klub pomimo 42 punktów nie utrzymał się w Premier League. Po sezonie z funkcji trenera zwolniono Roedera.
Tymczasowe obowiązki po zwolnieniu Roedera przejąłTrevor Brooking. Niedługo później menedżerem klubu zostałAlan Pardew. W zespole pojawiło się 15 nowych zawodników. Na koniec sezonu drużyna zajęła 4 miejsce. W finałowym meczu play-off West Ham musiał uznać wyższośćCrystal Palace. W kolejnej kampanii West Ham zajął 6 miejsce. Klub awansował do meczów play-off o Premier League i dotarł do finału, gdzie pokonał Preston North End 1-0 po goluBobby'ego Zamory. W nowym sezonie West Ham spisywał się nadzwyczaj dobrze, a na koniec sezonu uplasował się w górnej części tabeli. W tym sezonie klub wydał także rekordową sumę za piłkarza. Za 7 mln funtów sprowadzonoDeana Ashtona. Po porażce w styczniu z Chelsea klub kontynuował dobrą passę. Zanotowali siedem zwycięstw z rzędu, w tym wygrany mecz 3-2 z Arsenalem. Było to pierwsze zwycięstwo West Hamu naHighbury Stadium od 1995 roku. 23 kwietnia 2006 West Ham w półfinale Pucharu Anglii pokonałMiddlesbrough F.C. 1-0 i po raz pierwszy od 1980 roku awansował do finału tych rozgrywek. W finałowym meczu uległLiverpoolowi. Rozgrywki zakończyli na 9 miejscu. 31 sierpnia 2006 do klubu niespodziewanie dołączyliCarlos Tévez iJavier Mascherano. West Ham odpadł w pierwszej rundzie eliminacji do Pucharu UEFA. Za sprawą słabych wyników z funkcji trenera zwolniono Alana Pardew. Jego następcą zostałAlan Curbishley.21 listopada West Ham United poinformował, że osiągnął porozumienie z islandzkim konsorcjum, na czele którego stał biznesmen Eggert Magnusson. Klub ze wschodniego Londynu trafił w ręce Islandczyków za 85 milionów funtów.
13 grudnia 2006 Curbishley oficjalnie został trenerem klubu. Pod wodzą nowego menedżeraMłoty pokonały Manchester United. W styczniu 2007 roku Curbishley stanął przed ciężkim zadaniem związanym z otwarciem okienka transferowego. West Ham będąc w ciężkiej sytuacji był zmuszony do przeprowadzenia kilku transferów. Jako pierwszy na Upton Park trafił skrzydłowy FulhamLuis Boa Morte. Chwilę potem kontrakt z zespołem podpisał WalijczykNigel Quashie. Do ekipy Młotów trafiliCalum Davenport z Tottenhamu (wcześniej grał w zespoleThe Hammers na wypożyczeniu) i kapitan Blackburn RoversLucas Neill. Australijczyk oprócz oferty ze wschodniego Londynu mógł trafić do Liverpoolu, ale zdecydował się wybrać znacznie korzystniejszą finansowo propozycję. Linię ataku wzmocniłKepa Blanco z Sevilli, który miał zapełnić lukę po Ashtonie i Tevezie, którzy w tym okresie byli kontuzjowani. W końcowej fazie sezonu West Ham wygrał siedem na dziewięć spotkań w angielskiej lidze. W ostatniej kolejce drużyna West Hamu musiała pokonać Manchester United, aby pozostać w Premier League. OstatecznieMłoty pokonałyCzerwone Diabły 1-0 i zajęły 15 miejsce. Po utrzymaniu w Premiership Alan Curbishley zaczął budować skład na przyszły sezon. Z klubu odeszło kilku kluczowych zawodników, którzy stanowili o sile drużyny. Upton Park opuściliJosi Benajun (Liverpool)[12],Paul Konchesky (Fulham),Nigel Reo-Coker[13],Marlon Harewood (Aston Villa) orazCarlos Tévez (Manchester United). West Ham pozyskał takich piłkarzy jakScott Parker (7 mln funtów),Kieron Dyer (6 mln funtów) iNolberto Solano (za darmo). Cała trójka w poprzednim sezonie występowała wNewcastle United. Oprócz nich do wschodniego Londynu trafiliJulien Faubert (6 mln funtów z Bordeaux),Freddie Ljungberg (2 mln funtów z Arsenalu),Richard Wright (za darmo z Evertonu),Craig Bellamy (7.5 mln funtów z Liverpoolu) orazHenri Camara na zasadzie rocznego wypożyczenia zWigan Athletic. West Ham na koniec sezonu uplasował się na 10 pozycji w ligowej tabeli.Na początku września Alan Curbishley zdecydował się zrezygnować z prowadzenia drużyny. Jego miejsce zająłGianfranco Zola.
Pod wodzą ZoliMłoty zajęły 9 miejsce, choć jeszcze przed ostatnią kolejką miały szansę na grę w europejskich pucharach. Klub przeżywał mały kryzys finansowy podczas 2008 roku. Dzięki pomocy sponsora SBOBET klub otrzymał trochę pieniędzy i zakupiłAlessandro Diamantiego orazGuillermo Franco. W sezonie 2009/2010The Hammers zajęli 17 miejsce w tabeli. W styczniu 2010 nastąpiła zmiana właścicieli klubu. Klub nabyli David Gold i David Sullivan. 11 maja 2010 roku klub poinformował o rozwiązaniu kontraktu z Zolą.
Piłkarze West Hamu po awansie do Premier League w 2012 roku.
W czerwcu 2011 nowym menedżerem zostałSam Allardyce[15].Rok później West Ham po wygranych barażach zBlackpool powrócił doPremier League. W zimowym okienku transferowym w 2013 klub wzmocnił swoją kadrę pozyskującJoe Cola[16] i Chamakha. W letnim okienku transferowym 2013 do klubu dołączyli tacy piłkarze jakAndy Carroll,Stewart Downing iAdrián[17][18][19].Sezon 2013/14 podopieczni Allardyce’a zakończyli na trzynastym miejscu w tabeli. W Pucharze Ligi AngielskiejMłoty odpadły w półfinale z Manchesterem City, przegrywając w dwumeczu 9-0, natomiast w rozgrywkach Pucharu Anglii odpadli już w pierwszej rundzie po przegranym 5-0 meczu zNottingham Forest.Przed startem nowego sezonu do klubu dołączyli:Mauro Zárate,Cheikhou Kouyaté,Aaron Cresswell,Diego Poyet,Enner Valencia,Carl Jenkinson (wypożyczenie),Diafra Sakho,Alex Song iMorgan Amalfitano. Przed 18 serią gier West Ham zajmował czwarte miejsce w tabeli, jednak druga część sezonu była znacznie słabsza i klub musiał zadowolić się jedynie trzynastą lokatą w tabeli.West Ham awansował do rozgrywek Ligi Europejskiej w ramach przepisów fair-play, który daje prawo startu w tych rozgrywkach drużynie, która popełniła najmniej fauli i otrzymała najmniej kartek. Po sezonie pożegnano Sama Allardyce’a, ponieważ uznano, że klub ma inną koncepcję, oraz inny pomysł na grę.
W listopadzie 2017 klub znalazł się w strefie spadkowej Premier League. W reakcji na słabe wyniki, zarząd klubu podjął decyzję o zakończeniu współpracy ze Slavenem Biliciem. Oświadczenie w tej sprawie wydano 6 listopada 2017[25]. Dzień później stanowisko trenera objąłDavid Moyes[26], który opuścił klub tuż po zakończeniu sezonu, pomimo udanego utrzymania w Premier League[27]. 22 maja 2018 menedżerem klubu zostałManuel Pellegrini[28], który jednak nie spełnił pokładanych w nim nadziei i został zwolniony 28 grudnia 2019[29]. Dzień później na wakujące stanowisko powrócił David Moyes[30].
W sezonie 2022/2023 West Ham zakwalifikował się doLigi Konferencji Europy UEFA. Wygrał tenże turniej, pokonującFiorentinę 2:1 w finale, zdobywając swoje pierwsze duże trofeum od 1980 roku[2][31].
Pod koniec XIX wieku wLondynie w Anglii powstawało bardzo dużo klubów piłkarskich. W 1895 roku powstał, również Thames Ironworks. Jego przywódcą byłArnold Hills.Barwy klubu miały być ciemnoniebieskie dlatego, że Hills wielokrotnie na zawodach sportowych reprezentował Uniwersytet Oxfordu, który od dziesięcioleci przywdziewał ciemnoniebieskie stroje. Rok później na strojach pojawiła się flagaWielkiej Brytanii, a od 1897 klub występował w niebieskich bluzach z czerwonymi getrami i niebieskimi spodenkami.
W czerwcu 1900 roku klub oficjalnie przestał istnieć. W jego miejsce powstał West Ham United, aArnold Hills został jego nowym prezesem. Thames Ironworks Company za niewielką opłatą pozwoliła korzystać nowemu klubowi z obiektów sportowych. W 1901 roku niebieskie koszulki przecinał bordowy pas, a czerwone getry zamieniono na czarne. Dwa lata później nastąpiła zmiana strojów. Na przestrzeni lat klub zbytnio nie zmieniał strojów, aż do XX wieku.
Od sezonu 2016/2017 drużyna swoje mecze rozgrywa na Stadionie Olimpijskim w Londynie, który mieści do 60 tysięcy kibiców[32]. Wcześniej, West Ham domowe mecze rozgrywał na Boleyn Ground, który mógł pomieścić ok. 35 tysięcy widzów.
Q – runda eliminacyjna, 1/16, 1/8, 1/4, 1/2 – odpowiednia faza rozgrywek, Grupa – runda grupowa, 1r gr – pierwsza runda grupowa, 2r gr – druga runda grupowa, F – finał, R – runda, PO – play-off
k. – rzuty karne, los. – losowanie, Dogr. – dogrywka, w. – zasada bramek strzelonych na wyjeździe
.jpg)
