W sezonie1991/1992 zdobył pierwsze w karierze punkty Pucharu Świata – 14 grudnia 1991 wSapporo wygrał konkurs PŚ na skoczniMiyanomori z przewagą 22,8 punktu nad drugimStaffanem Tällbergiem, ustanawiając przy tym nowy rekord obiektu (98 metrów; wynik ten został pobity w 2007 roku przezAdama Małysza). Dzień później odniósł drugie pucharowe zwycięstwo, tym razem na skoczniŌkurayama, również bijąc rekord skoczni. 29 grudnia 1991 podczas pierwszego konkursuTurnieju Czterech Skoczni wOberstdorfie zajął drugie miejsce, przegrywając zToni Nieminenem. 1 stycznia 1992 wGarmisch-Partenkirchen zajął dziewiąte miejsce. Trzy dni później naBergisel wInnsbrucku zajął czwartą pozycję, zaToni Nieminenem,Andreasem Goldbergerem iAndreasem Felderem. 6 stycznia 1992 podczas ostatniego konkursu Turnieju Czterech Skoczni 1992 wBischofshofen zajął dziewiątą pozycję. W klasyfikacji łącznejTurnieju uzyskał 832,9 punktu, co dało mu trzecie miejsce (o 0,3 punktu zaMartinem Höllwarthem). 17 stycznia 1992 na normalnej skoczni wSankt Moritz zajął drugie miejsce, tuż zaAndreasem Felderem. Dwa dni później zajął trzecie miejsce wEngelbergu, kończącTurniej Szwajcarski na drugim miejscu za Felderem. 25 i 26 stycznia 1992 na mamuciej skoczni wOberstdorfie wygrał dwa konkursy Pucharu Świata. Mimo że był wówczas liderem klasyfikacji generalnejPucharu Świata, nie wystąpił podczasIgrzysk Olimpijskich w Albertville. Spadek formy Rathmayra i cztery zwycięstwaToniego Nieminena w dalszej części sezonu, odebrały mu szansę na zwycięstwo w klasyfikacji generalnej. Trzykrotnie znalazł się poza czołową piętnastką, a jego najlepszym wynikiem było piąte miejsce w kończących sezon zawodach wPlanicy. Ukończył Puchar Świata na drugim miejscu z dorobkiem 229 punktów, tracąc do Nieminena 40 punktów.
Sezon1992/1993 rozpoczął w grudniu 1992, dwoma zwycięstwami na skoczni wFalun. 13 grudnia 1992 wRuhpolding zajął drugie miejsce, przegrywając zStefanem Zündem. 19 grudnia 1992 wSapporo po raz kolejny sklasyfikowany został na drugim miejscu (zawody wygrał wówczasMartin Höllwarth). Dzień później na tej samej skoczni po raz trzeci z rzędu był drugi, przegrywając zAkirą Higashim. Było to jego ostatnie podium w zawodach o Puchar Świata. W trzech pierwszych konkursachTurnieju Czterech Skoczni zajmował miejsca w czołowej dziesiątce. WBischofshofen upadł w pierwszej serii, przez co stracił znaczącą ilość punktów w klasyfikacji łącznej. Ostatecznie uzyskał 799,8 punktu i ukończył Turniej na dziewiątym miejscu. W trzech kolejnych startach (Val di Fiemme,Bad Mitterndorf) również zajmował czołowe lokaty, jednak nie zdołał wywalczyć podium. Siódme i piąte miejsce wywalczone podczas konkursów w Bad Mitterndorf dało mu szóste miejsce w klasyfikacjiPucharu Świata w lotach. Rathmayr był w gronie głównych faworytów przedMistrzostwami Świata w Falun. Upadek podczas jednej z serii treningowych, w wyniku którego nabawił się wstrząsu mózgu, wykluczył Rathmayra ze startu w mistrzostwach[8]. W jego miejsce sztab szkoleniowy zdecydował się powołaćMartina Höllwartha, który zajął 16. miejsce w konkursie na skoczni normalnej[9]. 6 marca 1993 wLahti zajął 56. miejsce. Zrezygnował ze startu w trzech kolejnych konkursach, tracąc prowadzenie w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata na rzeczAndreasa Goldbergera. Do rywalizacji powrócił w Planicy, zajmując 20. miejsce. Równa formaJaroslava Sakali iNoriakiego Kasaiego pozwoliła im na wyprzedzenie Rathmayra na finiszu sezonu. Austriakowi zabrakło jednego punktu do podium klasyfikacji generalnej.
Po sezonie 1992/1993 rzadko zajmował miejsca w czołowej dziesiątce zawodów. W 1993 roku wywalczył podwójne mistrzostwo Austrii w skokach, wygrywając wStams iSeefeld[10]. 4 stycznia 1994 na skoczni w Innsbrucku zajął siódme miejsce, co było najlepszym jego występem w całym sezonie. Przyzwoitą formę zaprezentował również wMurau iLibercu, kończąc zawody w drugiej dziesiątce. Nie znalazł się w kadrze naIgrzyska Olimpijskie w Lillehammer.Najwyższa lokata w sezonie1994/1995 to 19. miejsce, które zajął 4 stycznia 1995 w Innsbrucku. Poza tym tylko trzy razy zdobywał punkty Pucharu Świata w sezonie 1994/1995. WPucharze Kontynentalnym sześć razy wywalczył miejsce w czołowej dziesiątce - dwukrotnie wCourchevel[11][12] iRovaniemi[13][14], raz wKuusamo[15] iGällivare[16]. W sezonie1995/1996 w zawodach PŚ wystartował tylko jeden raz. 9 marca 1996 na mamuciej skoczni wHarrachovie zajął 38. miejsce. Ostatnie w karierze punkty Pucharu Świata zdobył 8 lutego 1997 na skoczni wTauplitz. Był wówczas 27. Dzień później zajął 39. miejsce, po czym zakończył karierę skoczka.
Harrachov
Planica
Noriaki Kasai
Heinz Kuttin
Oberstdorf
Sankt Moritz
Falun.svg)
.svg)
.svg)
.svg)
.svg)
.svg)
.svg)
.svg)
.svg)
