Ten artykuł dotyczy krainy historycznej. Zobacz też:Warmia (ujednoznacznienie).
| |||
| Państwa | |||
|---|---|---|---|
| Stolica | |||
| Ważniejsze miejscowości | |||
| Powierzchnia | około 4250 km² | ||
| Populacja • liczba ludności |
| ||
Położenie na mapie | |||
| |||
| |||
Warmia (łac. Warmia,Varmia,niem. Ermland,warm.Warńija[1],prus. *Wormyan[2],Wārmi[3]) –kraina historyczna w północno-wschodniejPolsce, stanowiąca część regionu historycznegoPrusy. Autonomicznepaństwokościelne istniejące w latach1243–1772, które w latach1466–1772 należało doPolski jakoksięstwo warmińskie.
Aby odróżnić odWarmii plemiennej, terytoriumpruskiego plemieniaWarmów, określana bywa również jakoWarmia biskupia[4][5][6].
Osobny artykuł:Nazwa Warmii.
NazwaWarmia początkowo dotyczyła tylko krainy położonej u wybrzeża Zalewu Wiślanego, zamieszkałej przezpruski lud Warmów (tzw. Warmia plemienna), gdzie umiejscowiono siedzibębiskupstwa warmińskiego. Od niej swą nazwę przejęło państwo biskupie (tzw. Warmia historyczna lub biskupia).
Polska nazwa Warmii jest identyczna z nazwąłacińską.Niemiecka nazwa krainy toErmland. W gwarzewarmińskiej na Warmię mówionoWarńija, a wmazurskiejWarmzia.
Pierwsze wzmianki o Warmii, jeszcze sprzed podboju krzyżackiego, pochodzą ze źródełduńskich. Z około 1210–1231 pochodzi najstarszy zapis w formieErmelandia zawarty wLiber Census Daniae, zbiorze dokumentów podatkowych króla DaniiWaldemara II Zwycięskiego, który w 1210 roku podporządkował czasowo wybrzeża pruskie[7].
Pod nazwąWarmia kraina występuje powszechnie w dokumentach łacińskich – kościelnych, polskich i krzyżackich – od roku 1242.
Pochodzenie nazwy Warmii nie jest pewne, jednak zwykle wywodzi się ją od pruskiego słowawormyan oznaczającego kolor czerwony i spokrewnionego ze słowem „czerw, robak”. Wiąże się to najprawdopodobniej z pozyskiwaniem na pobrzeżach Zalewu Wiślanego larwczerwca polskiego (Porphyrophora polonica), które były używane jako czerwony barwnik w procesie barwienia tkanin. Nazwa Warmii znaczy więc najprawdopodobniej „czerwona kraina” lub „kraina czerwców”[8].
W innych koncepcjach o etymologii nazwy wskazuje się na możliwe pochodzenieskandynawskie, związek ze słowem „robak, wąż”, z dawną nazwąOrnety, albo z nazwą krainyWermelandia wSzwecji.
Terytorium Warmii kształtem przypomina trójkąt o nieregularnych bokach ze ściętym wierzchołkiem wcinającym się w ląd odZalewu Wiślanego przez dorzeczePasłęki iŁyny[9].
Od zachodu krótkim odcinkiem graniczy zziemią malborską (granicę wyznaczająŚwięty Kamień i rzeczkaNarusa), a następnie zPrusami Górnymi (granicą na całej długości jest rzekaPasłęka)[10]. Na południu i wschodzie sąsiaduje zMazurami. Od północy natomiast graniczy zPrusami Dolnymi (Barcją iNatangią).
Współcześnie Warmia wchodzi w całości w składwojewództwa warmińsko-mazurskiego. Powierzchnia krainy wynosi około 4250 km²[11], co stanowi 17,6% obszaru obecnego województwa.
Na Warmii leży 12miast, wszystkie zostały założone w okresie kolonizacji Warmii i posiadają prawa miejskie odśredniowiecza. Najstarszymmiastem warmińskim jestBraniewo, które lokowane było jeszcze w XIII wieku, zaś pozostałe miasta powstały w XIV wieku. Braniewo iFrombork lokowano naprawie lubeckim, a wszystkie pozostałe nachełmińskim.
10 pierwszych założonych miast warmińskich było jednocześnie siedzibami komornictw (powiatów), zaś dwa ostatnie (Bisztynek iBiskupiec) powstały tylko jako prywatne miasta biskupów. Miasto Braniewo posiadało w obrębie Warmii autonomię, jakoport morski i miastohanzeatyckie. Obecnie największym miastem historycznej Warmii jestOlsztyn – stolica województwa warmińsko-mazurskiego, co nie oznacza jednak stolicy Warmii.
| Lp. | Miasto | Populacja | Powierzchnia | Nazwa historyczna | Nazwa niemiecka | Prawa miejskie | Odnowienie praw | Założyciel |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1. |  Braniewo | 16 907 | 12,41 km² | Brunsberga | Braunsberg | 1254 | 1284 | biskup warmińskiAnzelm z Miśni |
| 2. |  Lidzbark Warmiński | 15 877 | 14,4 km² | Heilsberg | 1308 | biskup warmińskiEberhard z Nysy | ||
| 3. |  Frombork | 2415 | 7,59 km² | Frauenburg | 1310 | biskup warmińskiEberhard z Nysy | ||
| 4. |  Pieniężno | 2802 | 3,81 km² | Melzak | Mehlsack | 1312 | 1326 | warmińska kapituła katedralna |
| 5. |  Orneta | 8924 | 9,63 km² | Wormditt | 1313 | 1359 | biskup warmińskiEberhard z Nysy | |
| 6. |  Dobre Miasto | 10 239 | 4,86 km² | Guttstadt | 1329 | biskup warmińskiHenryk Wogenap | ||
| 7. |  Reszel | 4615 | 3,82 km² | Rößel | 1337 | warmińska kapituła katedralna | ||
| 8. |  Jeziorany | 3258 | 3,41 km² | Zybork | Seeburg | 1338 | biskup warmińskiHerman z Pragi | |
| 9. |  Olsztyn | 170 622 | 88,33 km² | Allenstein | 1353 | warmińska kapituła katedralna | ||
| 10. |  Barczewo | 7472 | 4,58 km² | Wartembork | Wartenburg | 1364 | biskup warmińskiJan Stryprock | |
| 11. |  Bisztynek | 2417 | 2,16 km² | Bischofstein | 1385 | biskup warmińskiHenryk Sorbom | ||
| 12. |  Biskupiec | 10 539 | 5 km² | Bischofsburg | 1395 | biskup warmińskiHenryk Sorbom |
Ponieważ Warmia jest krainą historyczną, więc o jej stolicy można mówić jedynie w kontekście historycznym. Warmia stanowiła dominiumbiskupstwa warmińskiego i jejformalną stolicą była stolicadiecezji – siedzibakatedry ikapituły – czyliFrombork.
Pierwotnie w 1243 roku na siedzibę biskupstwa warmińskiego i na swoją rezydencję pierwszy biskup warmińskiAnzelm z Miśni wybrał Braniewo. Tam też początkowo zlokalizowano katedrę i kapitułę katedralną. Jednak miasto i kościół zostały zniszczone w wynikupowstania Prusów. Już w 1278 roku drugi biskupHenryk Fleming przeniósł stolicę diecezji – katedrę i kapitułę – do Fromborka[13].
Od średniowiecza Frombork nazywano równieżCivitas Warmiensis („miasto warmińskie”), a na niektórych mapach nowożytnych skrótowo określano go po prostu jakoVarmia (od XVI wieku)[14]. Do samego końca istnienia dominium warmińskiego, we Fromborku znajdowały się siedziba kapituły warmińskiej i kościelna siedziba biskupów (tron biskupi)[15].
Do dziś właśnie we Fromborku znajduje się katedra warmińska (w Olsztynie znajduje się jedyniekonkatedra)[16].
Niezależnie od stolicy Warmii wyglądała sprawa faktycznejrezydencji biskupów. Zgodnie z prawem kościelnym, biskup warmiński wybierany był przez kapitułę fromborską, po czym w kościele katedralnym we Fromborku następował jegoingres, czyli formalne objęcie władzy nad diecezją. Formalnie Frombork był siedzibą „kościoła warmińskiego” i jego „pasterza”. Faktycznie, w związku z podziałem Warmii na ziemie biskupie i kapitulne (Frombork i okolice w 1320 roku przypadły kapitule), biskup warmiński rezydował w swoich dobrach.
Początkowo biskupi mieszkali w Braniewie, w 1340 roku przenieśli się na krótko do Ornety, a w 1350 roku doLidzbarka Warmińskiego, gdzie odtąd była ich główna rezydencja[17]. Opróczzamku w Lidzbarku, biskupi warmińscy mieli kilka pomniejszych rezydencji w swoich dobrach, między innymipałac w Smolajnach i dwór wSątopach.
W czasach nowożytnych, gdy w Księstwie Warmińskim władza biskupów coraz bardziej nabierała charakteru władzy absolutnej, Lidzbark Warmińskide facto spełniał rolę stolicy Księstwa, podobnie jak rezydencje innych władców absolutystycznych. Niemniej formalnie stolicą Warmii pozostawał Frombork[13].
Wedługregionalizacji fizycznogeograficznej Polski Warmia rozciąga się na obszarze części trzechmakroregionów[18]:
Niemal wszystkie miasta warmińskie, poza Bisztynkiem, położone są nad rzekami. Najważniejsze rzeki przepływające przez Warmię toŁyna i jej dopływy (Wadąg-Pisa Warmińska,Symsarna) orazPasłęka i jej dopływy (Wałsza,Drwęca Warmińska). Wszystkie rzeki Warmii uchodzą doZalewu Wiślanego, bądź bezpośrednio, bądź przez inne rzeki:
| Rzeka | Dopływ rzeki | Miasta nad rzeką |
|---|---|---|
| Łyna | Pregoła | Olsztyn, |
| Pasłęka | Bezpośrednio doZalewu Wiślanego | Braniewo |
| Wałsza | Pasłęka | Pieniężno |
| Drwęca Warmińska | Pasłęka | Orneta |
| Pisa Warmińska | Wadąg (doplywŁyny) | Barczewo |
| Dymer | Pisa Warmińska | Biskupiec |
| Symsarna | Łyna | Jeziorany, |
| Sajna | Guber (dopływŁyny) | Reszel |
| Bauda | Bezpośrednio doZalewu Wiślanego | Frombork |
Na terenie historycznej Warmii leży ponad 100 jezior o powierzchni ponad 1 ha, z czego większość znajduje się naPojezierzu Olsztyńskim. Do największych z nich należą:
| Jezioro | Powierzchnia | Mezoregion |
|---|---|---|
| Jezioro Łańskie | 1070 ha | Równina Olsztynka |
| Dadaj | 1002 ha | Pojezierze Mrągowskie |
| Jezioro Pluszne Wielkie | 903 ha | Równina Olsztynka |
| Jezioro Wulpińskie | 706 ha | Pojezierze Olsztyńskie |
| Jezioro Luterskie | 691 ha | Wysoczyzna Jeziorańsko-Bisztynecka |
| Wadąg | 494 ha | Pojezierze Olsztyńskie |
| Blanki | 440 ha | Wysoczyzna Jeziorańsko-Bisztynecka |
| Ukiel | 412 ha | Pojezierze Olsztyńskie |
| Limajno | 235 ha | Pojezierze Olsztyńskie |
| Jezioro Legińskie | 225 ha | Pojezierze Mrągowskie |
| Pisz | 208 ha | Pojezierze Olsztyńskie |
| Sunia | 111 ha | Pojezierze Olsztyńskie |
PierwotnieWarmia stanowiła gęsto zasiedlone terytorium pruskiego plemieniaWarmów wzdłuż wybrzeżaZalewu Wiślanego obejmujące północną częśćWysoczyzny Elbląskiej (ziemiaLanzania),Równinę Warmińską (dorzecza dolnejBaudy iPasłęki, późniejsze Frombork i Braniewo) orazWybrzeże Staropruskie aż do rzekiŚwieżej (ziemieWuntenowe iMedenowe, późniejszeBałga iPokarmin). W głąb lądu terytorium Warmów obejmowało zespół osad nad rzekąWałszą (ziemieWewa iPlut, późniejsze Pieniężno iPluty) i sięgało aż poŁynę[19]. Według niektórych źrodeł grodem Warmów była również Orneta (pierwotna nazwaWormditt) położona nad rzekąDrwęcą Warmińską, choć nie jest to pewne[20].
W skład późniejszej biskupiej Warmii weszły też należące doPogezanii ziemieGlottowia (późniejsze Dobre Miasto),Wurmedyten (późniejsza Orneta) orazGudikus (teren na zachód od Olsztyna z ośrodkiem we wsiGodki), ziemie należące doBarcji (późniejsze Lidzbark Warmiński, Jeziorany i Reszel) oraz ziemie należące doGalindii:Gunlauken (okolice Barczewa) iBertingen (okolice Olsztyna).
Od końca X wieku władcy Polski podejmowali próby podboju i chrystianizacji Prus. W połowie XII wieku z inicjatywy papieży rozpoczęto podbój ziem plemion nadbałtyckich w ramachkrucjat północnych, w których brali udział władcy duńscy, sascy i polscy[c]. Od roku 1200 z inicjatywy papieżaInnocentego III rozpoczęła sięchrystianizacja Prus, którą powierzonocystersom z Łekna. W 1215 ich opatChrystian z Oliwy został mianowany biskupem misyjnym Prus. Działania cystersów zbrojnie wspierali król Danii i polscy książęta[d].
W roku 1210 do Prus wyprawił się duński królWaldemar II Zwycięski, który opanował wybrzeża pruskie[21]. Dokumenty podatkowe Waldemara II wymieniają podległe mu ziemie pruskie, między innymiWarmię (Ermelandia), a także sąsiedniąPomezanię,Lanzanię,Sambię i inne[e]. Duński władca zmusił podległego mu gdańskiego księciaMściwoja I, by przekazał cystersom z Łekna dwa zamki w Prusach:Zantyr nad Wisłą (w pobliżu późniejszegoMalborka) oraz Preghore przy ujściuPregoły w Sambii. Waldemar wspierał działalność misyjną opata cystersów Chrystiana, którego prawdopodobnie sprowadził w tym celu doOliwy[22].
Według historyka Stanisława Achremczyka: „powstanie wspólnotowego związku, noszącego nazwę Ermelandia, Warmia, należy łączyć z królem Danii Waldemarem, który w 1210 r. podjął rozmowy ze wspólnotami, mieszkającymi w dorzeczu dolnejPasłęki iRzeki Świeżej. Na tym terytorium istniały też ziemie Plut, Wewa, Wormdhitt”[8]. Około 1215 r. w Lanzanii przyjęła chrześcijaństwo grupa Prusów, prawdopodobnie Warmów, na czele z lokalnym nobilem Warporem. Panowanie Waldemara II nad Prusami miało jednak charakter przejściowy (prawdopodobnie trwało do jego klęskipod Bornhöved w 1227 r.), a działania misyjne Chrystiana ograniczony zasięg.
Wobec nieskuteczności tych działań, mazowiecki książęKonrad w roku 1230 sprowadził doziemi chełmińskiejzakon krzyżacki. W roku 1237 posuwający się wzdłuż Wisły Krzyżacy dotarli do Zalewu Wiślanego i na terenie zdobytejPogezanii założyli miastoElbląg. Krótko potem w roku 1239 pokonali Warmów i zdobyli ich główną twierdzę Honeda (na terenie włościWuntenowe), na miejscu której powstał krzyżacki zamekBałga[23][24]. Mimo oporu Warmowie z czasem podporządkowali się Zakonowi[25].
Na mocy decyzjiInnocentego IV z 1243 r. w kraju podbijanym przez zakon krzyżacki powstałycztery diecezje:chełmińska,pomezańska,warmińska isambijska. W każdej diecezji 1/3 ziemi należeć miała do odnośnego biskupa jako jegodominium. Pierwszybiskup warmińskiAnzelm z Miśni wybrał środkową część wybrzeża warmińskiego, aby zapewnić sobie ochronę militarną Zakonu po obu stronach swojego dominium. Dlatego od początku biskupia Warmia (Braniewo, Frombork) rozdzielała krzyżackie Prusy Górne (Elbląg) i Prusy Dolne (Bałga).
Granice diecezji warmińskiej oraz wydzielonego z niej dominium kształtowały się etapami, w miarę zdobywania w kierunku południowym terenów zamieszkanych przez Prusów. Zasadniczo granice Warmii ustalono w 1346, lecz później dochodziło do zatargów granicznych między biskupami warmińskimi awielkimi mistrzami Zakonu[26]. W sporach tych biskupi musieli ustępować Zakonowi. Spór między biskupemJanem Stryprockiem a mistrzemWinrychem von Kniprode rozstrzygał w 1375 roku sąd rozjemczy, którego wyrok zatwierdziłpapież Grzegorz IX. W wyniku tego sporu Warmia utraciła tereny w okolicach Reszla. Ustalone wówczas ostatecznie granice Warmii przetrwały – z niewielkimi modyfikacjami – do końca jej samodzielności, czyli do zaboru jej przez Prusy i sekularyzacji w 1772.
Wydzielone dominium warmińskie stanowiło „państwo w państwie”,autonomiczne państewko w obrębie państwa krzyżackiego. Było ono wbudowane w obronne struktury państwa zakonnego, którego terytorium otaczało Warmię z wszystkich stron. Obrona terenu Warmii należała do obowiązków Zakonu. Władzę zakonną na Warmii reprezentował urzędnik –wójt krajowy, który sprawował dowództwo wojskowe nad zamkami warmińskimi i stanowił instancjęsądową. W pozostałych sprawach władzę posiadało biskupstwo (więc odpowiednio biskup lub kapituła).
Siedzibą biskupów było początkowo Braniewo w latach 1280–1340, krótkoOrneta w latach 1340–1350 i od 1350Lidzbark Warmiński.
Biskupów warmińskich wybierałakapituła katedralna (na Warmii nazywanakapitułą warmińską), która stanowiła również kolegialny organ dbający o funkcjonowanie biskupstwa.
W skład kapituły warmińskiej wchodziło 16kanoników, zarówno spośród osób duchownych, jak i świeckich (z niższymi święceniami). Na czele kapituły stał „zarząd” złożony z pięciu dostojników:prepozyta (przewodniczącego),dziekana,kantora,scholastyka ikustosza. Sprawami majątkowymi zajmował się administrator dóbr kapitulnych, którym był także jeden z kanoników.
Kapituła warmińska utworzona w 1260 r., początkowo miała również krótko siedzibę wBraniewie, a później na stałe weFromborku.
Pierwszy biskup warmińskiAnzelm z Miśni wyznaczył 2/3 terytorium Warmii jako własność biskupa warmińskiego, a 1/3 jako terytorium kapituły warmińskiej. Zgodnie z tą regułą powstało 10 komornictw (odpowiednik prokuratorii, późniejszych powiatów). Na utrzymanie kapituły warmińskiej wyznaczono trzy komornictwa:olsztyńskie (powstało w 1346 r.),melzackie (pieniężnieńskie) i fromborskie (powstały w czasie rządów biskupaHenryka Fleminga). W dyspozycji biskupa było zaś siedem komornictw: braniewskie, orneckie, dobromiejskie,wartemborskie (barczewskie), reszelskie, jeziorańskie i lidzbarskie.
Relacje w obrębie dominium warmińskiego pomiędzy jego „głową” (biskupem) a „ciałem” (kapitułą) ustalone były na podobnej zasadzie, co relacje pomiędzy Zakonem a Warmią. W komornictwach kapitulnych władzę biskupią reprezentował urzędnik biskupi. Jednak ziemie kapituły nie podlegały biskupom, lecz stanowiły same w sobie autonomiczny organizm. Warmia była więc państwem dwuczłonowym, gdzie obok siebie funkcjonowały „państwo” biskupie i „państwo” kapitulne.
Dodatkowo autonomią w obrębie Warmii, cieszyło sięBraniewo, które było bogatym miastem kupieckim. Położony przy ujściuPasłęki do Zalewu Wiślanego pełnomorskiport w Braniewie przez wieki odgrywał ważną rolę handlową i przeładunkową dla całych Prus, konkurując jedynie z Elblągiem i Królewcem. Braniewo należało doHanzy, co zapewniało jego mieszczanom dużą dozę niezależności wobec biskupów warmińskich.
Warmia w ramach państwa krzyżackiego posiadała samodzielność gospodarczą i korzystała z ochrony militarnej Zakonu. W czasiewojny polsko-krzyżackiej w latach 1409–1411 z terenu Warmii wystawione zostały trzy chorągwie:biskupia,kapitulna i miastaBraniewa (wedługBanderia PrutenorumJana Długosza). Chorągwiami z terenu Warmii przypuszczalnie dowodziliwójtowie – biskupi i kapitulny. Wbitwie pod Grunwaldem z Warmii brało udział ok. 1000 zbrojnych po stronie krzyżackiej. Zbrojni warmińscy pochodzili z majątków rycerskich (takich jak min.Bartążek,Gągławki,Kielary,Majdy,Różnowo w komornictwie olsztyńskim), rekrutowali się z tzw.wolnych, rzadziej zmieszczan inajemników[27].
Po bitwie grunwaldzkiej miasta i zamki warmińskie poddawały się wojskom polsko-litewskim. W sierpniu 1410 roku podMalborkiem biskup warmińskiHenryk Vogelsang w imieniu swoim i kapituły osobiście złożył królowi polskiemuhołd lenny[28]. Przysiegę wierności złożyły też miasta warmińskie. Jednak w wyniku nieudanegooblężenia Malborka jesienią polskie wojska wycofały się z Prus. Na mocypokoju toruńskiego (1411) nabytki polskie powróciły pod zwierzchnictwo krzyżackie, a wszelkie przysięgi uznano za nieważne[29].
W 1454 miasta Warmii wzięły udział w powstaniu antykrzyżackim i uznały zwierzchnictwo króla Polski. Podczaswojny trzynastoletniej różne miasta w różnych momentach znajdowały się w rękach polskich bądź krzyżackich. Ostatecznie biskup warmińskiPaweł Legendorf, po przejęciu kontroli nad regionem, w 1464 ponownie poddał całą WarmięKoronie Polskiej, co zostało przypieczętowane wII pokoju toruńskim w 1466 r.
Warmia wraz z województwami:pomorskim,malborskim ichełmińskim weszła w składPrus Królewskich w obrębieKorony Królestwa Polskiego (od 1569 wRzeczypospolitej).
Dominium warmińskie funkcjonowało odtąd jako częściowo autonomiczneKsięstwo Warmińskie, ponieważ władzę zwierzchnią sprawowali w nim biskupi warmińscy, którzy będąc zależni bezpośrednio odStolicy Apostolskiej byli równieżksiążętami Świętego Cesarstwa Rzymskiego (łac.Sancti Romani Imperii Principes).
Jako prezydencisenatu Prus Królewskich biskupi warmińscy przewodniczyli obradomsejmów stanów pruskich (sejmików generalnych Prus Królewskich). Byli zarazem poddanymi i lennikamikrólów polskich.
Status księstwa warmińskiego był na tlepodziału terytorialnego I Rzeczypospolitej podobny doksięstwa siewierskiego. Władzę lokalną w księstwie sprawowali bowiem biskupi warmińscy, a terytorium dominium warmińskiego wchodziło od 1466 na statusie zależnym w skład Korony Królestwa Polskiego.Król Polski zachował pewne wpływy lenne (personalna obsada biskupstwa warmińskiego, zaprzysiężenia wierności państwu polskiemu itd.).
Zależność ta była jednak wielokrotnie kwestionowana, dopiero po zwycięskiej dlaPolskiwojnie popiej, zawarto w 1479 tzw. „układ piotrkowski”, w którym potwierdzono wcielenie księstwa warmińskiego do Korony, przyznano biskupowi warmińskiemu tytuł radcy królewskiego, przyznano też jego poddanym prawo do oporu, w przypadku, gdyby władca duchowny odmówił zaprzysiężenia wierności państwu polskiemu. Zastrzeżono, żekapituła warmińska „wybierze osobę miłą królowi polskiemu”.
W 1512 („drugi układ piotrkowski”) dodatkowo wzmocniono polską kontrolę nad księstwem, wprowadzając zapis o wyborze biskupa spośród czterechkanoników przedstawionych królowi przez kapitułę. W późniejszym okresie polskim władca sam wskazywał swojego kandydata, którego kapituła musiała kreować na swojego kanonika, który zazwyczaj znajdował się potem na pierwszym miejscu listy czterech.
Warmia zachowała pewną autonomię, a biskupi warmińscy z kapitułą katedralną byli tu wyłącznymi gospodarzami świeckimi. Kraina w tym okresie miała lepsze warunki rozwoju gospodarczego i większą swobodę w zarządzaniu gospodarką niż w okresie krzyżackim[potrzebny przypis]. Znalazło to odzwierciedlenie w rozwoju kultury, sztuki i oświaty. Na Warmii – wLidzbarku Warmińskim,Olsztynie,Melzaku iFromborku – mieszkał i prowadził swe badaniaMikołaj Kopernik.
Ostatnim biskupem warmińskim przed utratą przez Polskę niepodległości byłIgnacy Krasicki – czołowy polski pisarz epoki oświecenia, publicysta i encyklopedysta. Zamieszkiwał w Lidzbarku Warmińskim iSmolajnach.
Biskupi warmińscy jako władcy świeccy w księstwie warmińskim mieli m.in. prawo do posiadania własnych sił zbrojnych i bicia własnej monety. Administrację cywilną sprawowali za pośrednictwemburgrabiów, stojących na czele 7komornictw biskupich i 3 będących w posiadaniu kapituły warmińskiej. Przynależną sobie władzę wojskową sprawowali na terytorium księstwawojewodowie malborscy.
Biskupi zwoływalisejmiki warmińskie do Lidzbarka Warmińskiego, do których kompetencji należało zatwierdzanie uchwał podatkowych zapadłych na generale pruskim. Ich obrady poprzedzały zwołane przez burgrabiów zjazdy w komornictwach, na które przybywały warmińskaszlachta iwolni chłopi. W 1718 wprowadzono w księstwie stałe podatki na wojsko Rzeczypospolitej i od tego czasu coraz rzadziej zwoływano sejmiki. W 1766 wprowadzono nową Ordynację Krajową (niem.Landesordnung), która regulowała ustrój polityczno-gospodarczy Warmii.
W wyniku traktatów rozbiorowych Polski w roku 1772 nastąpiły zabór i likwidacja Księstwa Warmińskiego oraz jegosekularyzacja przezKrólestwo Prus.
Warmia poI rozbiorze Polski włączona została doKrólestwa Prus i znalazła się w jego nowo powstałej prowincjiPrusy Wschodnie. Nastąpiłasekularyzacja terytorium Warmii, które podzielono początkowo na dwa powiaty; braniewski i lidzbarski. Powiaty te należały do rejencji wKrólewcu. W 1807 roku Warmia była areną działań wwojnach napoleońskich. Po ich zakończeniu, w wyniku reformy administracyjnej w 1818 roku na Warmii powstały cztery powiaty (braniewski,lidzbarski,reszelski iolsztyński), które z niewielkimi zmianami przetrwały do 1975 roku.
Warmia ze względu na swoją odrębność wyznaniową aż do 1945 r. odróżniała się od pozostałej części Prus, nie miała jednak odrębności administracyjnej.
W 1905 największymi miastami Warmii byłyOlsztyn iBraniewo, jako jedyne miały powyżej 10 tys. mieszkańców.
W 1905 roku południowa, polskojęzyczna część Warmii (powiaty olsztyński i reszelski), wraz zMazurami, znalazła się w nowo utworzonejrejencji olsztyńskiej. Północna i środkowa Warmia pozostały wrejencji królewieckiej. Podział ten zachował się do roku 1945.
11 lipca 1920 w południowych powiatach Warmii odbył sięplebiscyt, w którym mieszkańcy mieli się opowiedzieć za przynależnością państwową. Wygrały Prusy, a tylko cztery wsie opowiedziały się za Polską.
W 1945 r. cała Warmia została włączona do państwa polskiego. Wskutek ucieczki przed frontem, powojennych wysiedleń przymusowych oraz emigracji większość mieszkańców, zarówno Niemców, jak i Warmiaków, opuściła Warmię. Dziś ogromną większość mieszkańców współczesnej Warmii stanowi ludność napływowa (głównie mieszkańcy dawnychkresów,Mazowsza czy przesiedleniUkraińcy).
Obecnie nie istnieją różnice językowe, wyznaniowe czy kulturowe między Warmią a Mazurami. Tradycje katolickie Warmii, nieobecne na Mazurach, zachowały się jednak w architekturze oraz wyglądzie wsi i miasteczek (np. kapliczki przydrożne, barokowe kościoły). Historyczna odrębność Warmii została też uszanowana w nazwiewojewództwa warmińsko-mazurskiego ustanowionego w 1999 roku.
W latach 1945–1950Komisja Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych ponownie nazwała niektóre miejscowości i obiekty fizjograficzne (rzeki, jeziora) na terenie całych Prus, aby przywrócić – lecz często nadać nową – polską nazwę. Istniejące wcześniej w polskim piśmiennictwie lub lokalnej mowie nazwy, przemianowano na nowe, wcześniej nieużywane (związane m.in. z zasłużonymi dla polskiego ruchu narodowego postaciami):
W połowie XIV wieku Warmię podzielono na 10 komornictw, z czego 7 przeznaczono na utrzymanie biskupa, a 3 na utrzymanie kapituły katedralnej.
Podział administracyjny obowiązywał dozaboru isekularyzacji Warmii w 1772 roku, po której podzielono ją na dwa powiaty: braniewski i lidzbarski. W wyniku reformy w 1818 roku utworzono cztery nowepowiaty. Powiaty warmińskie należały dorejencji królewieckiej, a od 1905 roku dwa z nich (olsztyński i reszelski) weszły w skład nowo utworzonejrejencji olsztyńskiej. Z niewielkimi zmianami powiaty przetrwały w ustalonych granicach doreformy administracyjnej w 1975 roku.
Osobny artykuł:Herb Warmii.Warmia jako państwo dwuczłonowe (biskupio-kapitulne) posługiwała się w swoich domenach dwomaherbami: biskupstwa warmińskiego (Baranek Boży) i kapituły warmińskiej (półkrzyż i brama). Podobnie jak w przypadku herbówRzeczypospolitej Obojga Narodów oba herby Warmii uważano za tak samo ważne. NaMapie Świętej Warmii wykonanej w roku 1755 przezJana Fryderyka Enderscha oba herby występują jako równorzędne. Błędem jest więc posługiwanie się herbem biskupim w odniesieniu do całej Warmii lub obszarów dawnych dóbr kapitulnych, np. Olsztyna.
Herbem Warmii biskupiej był umieszczony w polu czerwonym białyBaranek Boży, krwawiący do kielicha, znimbem, trzymający chorągiewkę. W takiej formie i barwach został przedstawiony przezJana Długosza w dzieleBanderia Prutenorum na chorągwi biskupów warmińskich zdobytejpod Grunwaldem. Sam jednak wizerunek (bez kolorów) poświadczony jest już w XIV wieku na pieczęciach biskupich i płaskorzeźbie na sklepieniu kościoła w Braniewie. Czasami baranek był przedstawiany w pozycji klęczącej. W okresiepruskim w użyciu był uproszczony herb Warmii biskupiej przedstawiający baranka z chorągiewką w aureoli (lub nawet bez), bez kielicha. Po utworzeniu w 1999 rokuwojewództwa warmińsko-mazurskiego herb Warmii biskupiej został wkomponowany przez autora projektuPawła Dudzińskiego wherb województwa.
Herbem Warmii kapitulnej były czarny półkrzyż w białym polu (nawiązanie do ideiwypraw krzyżowych oraz pierwotnych związków Warmii zzakonem krzyżackim) oraz czerwona brama miejska z trzema wieżami w polu złotym (nawiązanie doherbu Fromborka, siedziby kapituły). Herb kapituły dotyczył też jej trzech komornictw i miast. Był to też pierwotnyherb Olsztyna, a później przez wieki występował równorzędnie na herbie Olsztyna obok postaci patrona kościoła parafialnegoświętego Jakuba (św. Jakub był godłem rady miejskiej Olsztyna, a półkrzyż i brama godłem zamku olsztyńskiego). Od roku 2008 herb kapituły warmińskiej widnieje wkomponowany wherb powiatu olsztyńskiego.
Barwami Warmii biskupiej były czerwień i biel. Natomiast barwami Warmii kapitulnej były czerń, biel i czerwień, które znalazły się na chorągwi kapitulnej pod Grunwaldem. Barwy nawiązywały do obu herbów[30].
Osobny artykuł:Warmiacy.
W okresie krzyżackiej kolonizacji Prus w XIII i XIV wieku, teren Warmii zasiedlali głównie przybysze z krajówniemieckich, którzy osiedlali się obok mieszkającej tutaj ludnościpruskiej. Na północną i środkową Warmię, które były zasiedlane w pierwszej kolejności, przybywali przede wszystkim niemieccy osadnicy zDolnego Śląska,Saksonii iMiśni, ale też zWestfalii (jak zasłużona w osadnictwie warmińskim rodzinavon Leysen). Późniejsza kolonizacja południowej Warmii, leżącej na terenie wyludnionejGalindii, była prowadzona zarówno przez niemieckich i pruskich osadników z północnej Warmii, jak i przybyszy z Niemiec, Pomorza i Polski. Mieszkańcami wielu wsi byli rodowici schrystianizowani Prusowie, na przykład wsiBartążek (Pruski Bertung), w odróżnieniu od sąsiedniegoBartąga (Niemiecki Bertung). Z czasem ludność pruska uległa asymilacji i zatraciła swoją odrębność językową.
W okresie wojen krzyżacko-litewskich, a potem wojen polsko-krzyżackich, większość wsi południowej Warmii uległa spustoszeniu (np. najazd litewski na okoliceBarczewka w 1354 roku, najazd litewski na okolice Olsztyna w 1356, spustoszenie komornictwa olsztyńskiego w czasiewojny głodowej w 1414 roku). Po zawarciu w 1525 roku pokojowegotraktatu lennego między Koroną a Prusami Książęcymi opustoszałe wsie południowej Warmii były zasiedlane przez osadników z innych rejonów Prus oraz zMazowsza. Od tamtej pory południową Warmię zamieszkiwała ludność mówiąca po polsku[31].
Przynależność państwowa i religijna Warmii w okresie przed 1772 rokiem, przyczyniła się do wyodrębnienia jej mieszkańców jakogrupy etnicznej.Warmiacy byli katolikami, w odróżnieniu od wyznającychluteranizm mieszkańców sąsiednichPrus Książęcych (Prusy Górne iPrusy Dolne,Mazury).
Dominujące wyznanie oraz różnice gwarowe, odróżniały też polskojęzycznych Warmiaków odMazurów zamieszkujących przed 1945 rokiem południowe Prusy. Natomiast pomimo różnicy językowej, polskojęzyczni i niemieckojęzyczni Warmiacy kultywowali podobne zwyczaje ludowe, obrzędy i stroje. Głównym czynnikiem tożsamości Warmiaków był wyznawany katolicyzm, który wyróżniał ich w protestanckich Prusach.
Na początku XX wieku, Warmiacy (zarówno mówiący gwarą polską, jak i niemiecką) zamieszkiwali już głównie wsie. W miastach przeważała ludność niemiecka. W trakcieplebiscytu w 1920 roku zdecydowana większość Warmiaków opowiedziała się przeciwko przyłączeniu do Polski, a za pozostaniem w „Prusach”[32].
Po 1945 polskojęzyczni Warmiacy oficjalnie mogli uniknąć deportacji ogółu mieszkańców Prus Wschodnich. Większość z nich opuściła jednak Polskę w latach 70. XX wieku. Dziś tożsamość warmińską podtrzymują potomkowie polskich Warmiaków z okolic Olsztyna,stowarzyszenia mniejszości niemieckiej orazziomkostwa Warmiaków w Niemczech.
Osobny artykuł:Gwara warmińska.Mieszkańcy południowej Warmii posługiwali sięgwarą warmińską, którą zalicza się dodialektu mazowieckiego języka polskiego. Gwara warmińska jednak, w odróżnieniu od sąsiedniejgwary mazurskiej, cechuje się większym wpływemgwar chełmińsko-dobrzyńskich (zaliczanych dodialektu wielkopolskiego). Świadczy to o odrębnym kształtowaniu się polskich gwar Warmii i Mazur. O ile mieszkańcy Mazur (Mazurzy) byli bezpośrednimi potomkami osadników przybyłych do Prus Książęcych z Mazowsza, to polscy mieszkańcy Warmii byli zwykle potomkami osadników przybyłych w ramachkolonizacji wewnętrznej w obrębie Prus Królewskich.
Gwara warmińska od końca XVIII wieku rozwijała się odrębnie od reszty polszczyzny, dzięki czemu zachowała wiele elementów literackiego języka staropolskiego (dzięki literaturze i pieśniom religijnym). Mimo związków z dialektem mazowieckim w gwarze warmińskiej nie występuje zjawiskomazurzenia. Występuje w niej jednak podobny proces –jabłonkowanie[33]. Gwara zawiera sporogermanizmów oraz nieliczne zapożyczenialeksykalne zjęzyka pruskiego.
Na początku XX wieku gwara warmińska była wypierana zarówno przez dominujący język niemiecki, jak i literacki język polski. Do 1945 roku zachowała się jedynie wśród ludności wiejskiej (okolice Olsztyna i Barczewa)[34].
Mieszkańcy zachodniej i środkowej Warmii posługiwali siędialektem wysokopruskim zaliczanym dojęzyka wysokoniemieckiego. W pozostałych regionach (północna i wschodnio-południowa Warmia) mówionodialektem dolnopruskim zaliczanym dojęzyka dolnoniemieckiego[35].
Dialekt wysokopruski (Hochpreußisch), w odróżnieniu od dialektów sąsiednich, cechował się dużym podobieństwem zdialektem śląskim języka niemieckiego. Wynika to z faktu, że od XIII wieku osadnicy zDolnego Śląska zasiedlaliPrusy Górne (Oberland) i częściowo Warmię.
W obrębie dialektu wysokopruskiego wyróżniano dwie gwary:Oberländisch (górnopruska) używaną w Prusach Górnych oraz gwaręBreslausch, zwaną czasemErmländisch (warmińską), używaną jedynie w zachodniej i środkowej Warmii (okolice Ornety, Lidzbarka Warmińskiego i Dobrego Miasta). Nazwa gwaryBreslausch najprawdopodobniej nawiązuje do Wrocławia (niem.Breslau)[36], ponieważ zachowuje ona podobieństwo z niemieckągwarą wrocławską. Niektórzy badacze dopatrują się jednak etymologii nazwyBreslausch w zniekształconym słowiePrezla pochodzącym zjęzyka pruskiego a oznaczającymPrusy, kraj pruski[37].
Dialekt dolnopruski (Niederpreußisch) był używany na zdecydowanej większości obszaru Prus Wschodnich (poza Prusami Górnymi i częścią Warmii) i Pomorza Gdańskiego. Dialekt ten przez kilkaset lat współistniał, zwłaszcza wPrusach Dolnych, z językiem pruskim, stąd dostrzec w nim można sporo bałtyjskich naleciałości. Na Warmii wyróżniano kilka gwar dialektu dolnopruskiego:Mundart des Kürzungsgebietes (okolice Braniewa i Fromborka),Westkäslausch (okolice Pieniężna) iOstkäslausch (okolice Reszla i Bisztynka).
Od XIX wieku wszystkie gwary warmińskie były wypierane przez klasyczny niemiecki, który dominował zwłaszcza w miastach.
Osobny artykuł:Strój warmiński.
Osobny artykuł:O Warmio moja miła.
Hymnem Warmii jest pieśńO Warmio moja miła (znana też pod tytułemHymn warmiński) skomponowana w 1904 roku przez pochodzącego z BarczewaFeliksa Nowowiejskiego (twórcy melodii m.in. doRoty). Pieśń ma słowa zarówno niemieckie, jak i polskie[38].
Nowowiejski pierwotnie ułożył w 1904 roku melodię do niemieckojęzycznej wersji hymnuDas Ermlandlied (znanego też jakoMein Ermland will ich ehren) na zamówienie czasopismaErmland wydawanego przez Benno Wolfa wLidzbarku Warmińskim[39][40].
W 1920 roku polskie słowa do hymnu warmińskiego napisała poznańska poetka i działaczka narodowaMaria Paruszewska. Miało to związek z przygotowaniami doplebiscytu na Warmii i Mazurach. Utwór został odśpiewany po raz pierwszy przez kwidzyński chór „Lutnia” 2 czerwca 1920 podczas uroczystego koncertu Feliksa Nowowiejskiego w sali Schlosgarten ("ogród zamkowy") w Olsztynie, w nieistniejącym budynku przy ulicy Okopowej[41][42].
W czasachPRL hymn śpiewano z nieco zmienionymi słowami. Do pierwotnej wersji powrócono po 1989 roku.Hymn warmiński jest też oficjalnym hejnałem i hymnem Olsztyna[43].
Największy wpływ na architekturę Warmii wywarły jej odrębna od reszty regionu historia oraz jej etniczna i kulturowa różnorodność[44]. Ze względu na przeważające wpływy zamieszkujących ją niegdyś społeczności wyróżnia się architekturę Warmii południowej (polskiej) oraz Warmii północnej (niemieckiej).
Budownictwo południowej Warmii nieznacznie różni się od architekturyMazur. W zasadzie różnice są minimalne i można mówić o architekturze Prus południowych bądź Prus polskojęzycznych obejmujących swym zasięgiem teren południowej Warmii i teren Mazur[44].
Charakterystycznymi dla miast warmińskich sągotyckie kościoły katolickie z masywnymi wieżami oraz gotyckie zamki biskupie i kapitulne. Architektura gotycka rozwijała się na Warmii jeszcze do końca XVI wieku, gdy w Europie dominowałrenesans.
Drugim charakterystycznym stylem architektonicznym dla Warmii jestbarok, który cechuje późniejszy okres istnienia państwa warmińskiego (do jego likwidacji w 1772 roku).
Charakterystyczne dla krajobrazu Warmii są przydrożne murowanekapliczki, które można znaleźć zarówno w miastach, jak i wsiach warmińskich. W odróżnieniu od sąsiednich Mazur, których mieszkańcy byli protestantami, warmińskie kapliczki są pozostałością katolickiej ludowej religijności dawnych mieszkańców Warmii[45][46].
W roku 2012 Stanisław Kuprjaniuk i Iwona Liżewska udokumentowali 1333 zachowane kapliczki na terenie Warmii[47].
Najstarsze kapliczki pochodzą z początku XVII wieku[46], a większość z nich powstała na przełomie XIX i XX wieku. Są one kontynuacją niewielkich murowanychkaplic, które stawiano w miejscach, gdzie nie było kościołów. W odróżnieniu od kaplic, kapliczki nie zawierały wnętrza, kult odbywał się na zewnątrz.
Kapliczki warmińskie zachowują charakterystyczną formę architektoniczną nawiązującą do warmińskiego baroku lubneogotyku.
.JPG)
Wsie warmińskie w większości lokowane były wśredniowieczu, stąd też często mają charakterowalnic (wsieStawiguda, Glebisko[44]) iwielodrożnic (wsieWrzesina,Purda[44]). Ponadto w południowej części regionu licznie występują wsieulicówki.
Chałupy z południa Warmii są szerokofrontowe z dwuspadowymi dachami, zazwyczaj trójdzielne z centralnąsienią, lecz zdarzają się również domy dwudzielne z sienią z boku[44]. Są proste w swojej budowie z rzadka występującymigankami czypodcieniami szczytowymi lub narożnymi[44].Szczyty są jednodzielne, oszalowane pionowo, chociaż występują także dwudzielne z ozdobnie wycinanym deskowaniem szczytu[44]. W starszych chatach dachy są głównie typukrokwiowo-jętkowego zmurłatą lub częściej bez murłaty[44]. W nieco nowszych występują ramy stolcowe dekoracyjnie wykończone. Chałupy te pierwotnie stawiano szczytem do drogi, lecz później przeważyło budowanie ich równolegle do przebiegającego traktu[44]. Dodatkowo w budownictwie południowej Warmii występują wpływy i zapożyczenia z sąsiednich regionów, z zachodu i północy. Powszechne było np. mieszanie konstrukcji zrębowej iryglowej poprzez budowanie ścian przyziemia wtechnice wieńcowej, a szczytów w tzw.murze pruskim[44]. Najbardziej zdobionym elementem chaty byłyszparogi (wietrznice) – bogato rzeźbione deski zabezpieczające po bokach strzechę. W miejscu styku szparogów znajdował siępazdur – zdobienie szczytu domu.
Zupełnie inaczej natomiast wyglądały domy Warmii północnej. Głównie w rejoniePieniężna iOrnety przeważała ludność wywodząca się od niemieckich osadników zLubeki i zeŚląska[44], która wznosiła chałupy zupełnie inne od tych z południowej Warmii. Budynki te były rozległe o często skomplikowanym kształcie, a w swych wnętrzach mieściły izby o różnym przeznaczeniu: części mieszkalną, magazynową, hodowlaną, warsztatową oraz inne[44]. Ich ściany najczęściej wznoszone były w technice ryglowej z wypełnieniem cegłą lubszachulcem. Zdarzały się również konstrukcjeszkieletowe oszalowane, murowane oraz wieńcowe z litego drewna[44]. Do wzniesienia jednego budynku często stosowano różne konstrukcje i techniki. Dzięki zastosowaniu ryglowych ścianek kolankowych budynki te często miały użytkowe piętra[44]. Dachy tych domostw były duże i czterospadowe, bądź naczółkowe zdymnikiem[44]. Pomimo zjawiska łączenia funkcji mieszkalnej oraz gospodarczej budynków wznoszono także wolno stojące budynki gospodarcze jakspichlerze czy stodoły[44]. Ściany tych budynków były zazwyczaj prostsze w swej budowie i wykonane tańszymi technikami, jak np. szkielet oszalowany deskami. Takie wsie często występowały od Pieniężna i Ornety aż poBraniewo, lecz do dzisiaj żadna tego typu konstrukcja nie zachowała się na terytorium Warmii czy Polski[44].
_04.JPG)
.jpg)
| Wielkopolska | |
|---|---|
| Kujawy | |
| Ziemia łęczycko-sieradzka | |
| Mazowsze |
|
| Podlasie | |
| Litwa | |
| Ruś Czarna | |
| Polesie |
|
| Małopolska | |
| Ruś Czerwona /Grody Czerwieńskie | |
| Spisz iOrawa | |
| Śląsk | |
| Ziemia kłodzka | |
| Łużyce | |
| Ziemia lubuska |
|
| Brandenburgia | |
| Pomorze | |
| Prusy |
