Warżka (ang.,łac.labellum) – jeden z listków wewnętrznego okółkaokwiatu roślinstorczykowatych. W przeciwieństwie do dwóch podobnych do siebie listków bocznych tego okółka, warżka z reguły wyróżnia się odmiennym kształtem i czasem barwą (rzadko bywa podobna do listków bocznych, np. utajężyGoodyera). Zdarza się, że jest zredukowana i niemal niewidoczna (np. w rodzajudisaDisa), jednak na ogół jest to najbardziej efektowna i rzucająca się w oczy część kwiatu[1].
Kształty warżek są różnorodne – mogą mieć postać prostej płytki, mogą być zwinięte trąbkowato, wywinięte na kształt wargi lub wydęte na kształt trzewika. U niektórych gatunków warżka jest dwuczłonowa, u innych trójdzielna. W tych składających się z dwóch części, część wierzchołkowa, zwykle rozszerzona i często wcinana toepichil (zwykle ubarwiony podobnie do bocznych listków okwiatu), część dolna połączona zprętosłupem określana jest natomiast jakohypochil. Część dolna bywa zwinięta i u podstawy zaopatrzona w różnej długości, zakrzywionąostrogę. U storczyków, u których wyróżnia się jeszcze część środkową warżki znaną jakomezochil opisuje się w jej obrębie boczne skrzydełka (pleuridia) i płat środkowy (mesidium). Część środkowa wskazując drogę do wnętrza kwiatu ma często bardzo oryginalną budowę, jej brzegi bywają silnie powcinane lub falisto powyginane, opatrzona bywa w różnorodne wyrostki lub włoski[1].
Warżki wydęte i działające jak pułapki na owady składają się z części nasadowej zwanejpaznokciem (unquis). Otwór prowadzący do wnętrza warżki toostium. O ile od zewnątrz warżka jest zwykle gładka i błyszcząca, to wewnątrz, zwłaszcza blisko nasady bywa silnie owłosiona. U niektórych gatunków warżka bywa wrażliwa nadotyk, także po dotarciu do jej wnętrza owada – zamyka się i przytrzymuje go zwiększając prawdopodobieństwozapylenia[1].
Budowa warżki jest ważnącechą taksonomiczną, pomocną przy oznaczaniu gatunków roślin w rodzinie storczykowatych.
 | Zobacz galerię związaną z tematem:Labellum |