To jest wersja przejrzana tej strony
 | |||||||||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko | Wacław Michał Kuchar | ||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 16 września 1897 | ||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce śmierci | 13 lutego 1981 | ||||||||||||||||||||||||
| Wzrost | 168 cm | ||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
 porucznik artylerii | |||
| Data i miejsce urodzenia | 16 września 1897 | ||
|---|---|---|---|
| Data śmierci | 13 lutego 1981 | ||
| Przebieg służby | |||
| Lata służby | 1915–1922 | ||
| Siły zbrojne | |||
| Jednostki | |||
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, | ||
| Odznaczenia | |||
        | |||
| |||
.jpg)
_01.jpg)
Wacław Michał Kuchar (ur.16 września1897 wŁańcucie, zm.13 lutego1981 wWarszawie) –polski wszechstronny sportowiec, reprezentant Polski whokeju na lodzie,lekkoatletyce,łyżwiarstwie szybkim ipiłce nożnej,olimpijczyk,porucznikartyleriiWojska Polskiego.
Urodził się 16 września 1897 w rodzinie pochodzeniawęgierskiego jako synLudwika (1865–1917) i Ludwiki z domu Drzewieckiej[1][2][3]. Ojciec był przemysłowcem i sponsorem klubuLKS Pogoń Lwów. Jego braćmi byli wszechstronni sportowcy (związani z klubemLKS Pogoń Lwów, w tym zsekcją piłki nożnej) i oficerowieWojska Polskiego:Tadeusz (1891–1966, także trener i działacz sportowy) iWładysław (1895–1983, także działacz sportowy). Jego rodzeństwem byli również: Kazimiera (1899–1981, po mężu Chodkiewicz), Karol (1892–1960), Kinga (zm. 1894),Mieczysław (1902–1939, piłkarz, bramkarz Pogoni Lwów) oraz Zbigniew (1905–1945, także hokeista Pogoni[4])[5].
12 października 1915 zdałwojenny egzamin dojrzałości wC. K. II Szkole Realnej we Lwowie, a dwa dni później wystąpił ze szkoły, będąc w VI klasie[6]. Studiował na Politechnice Lwowskiej.
Ożenił się z Ireną Georgeon (1906–1987, jej siostra Maria została żonąStanisława Kuniczaka, kierownika sekcji piłkarskiej Pogoni Lwów, sędziego piłkarskiego, także oficera lwowskiego 5 pułku artylerii polowej)[7]. Ojciec Marii Elwiry Kuchar, dziadek Wacława iTomasza Bielawskich[8].
Wcielony dowojska austriackiego w 1915, ukończył szkołę oficerską. Jako ochotnik przyjęty 6 listopada 1918 doWojska Polskiego w stopniupodporucznika. U kresuI wojny światowej brał udział wobronie Lwowa w trakciewojny polsko-ukraińskiej. W szeregach5 Lwowskiego pułku artylerii polowej walczył wwojnie polsko-bolszewickiej. W 1920 został awansowany do stopniaporucznika rezerwy artylerii zestarszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[9][10][11]. W 1922 przeniesiony do rezerwy w stopniu porucznika, jego oddziałem macierzystym był5 pułk artylerii polowej we Lwowie[12], do którego był przydzielony jako oficer rezerwowy w latach 20.[13][14]. W 1934 w dalszym ciągu miał przydział w rezerwie do5 pułku artylerii lekkiej we Lwowie[15].
18 maja 1919 strzelił dla Pogoni 5 goli w pierwszym w historii meczu niepodległej Polski, zwyciężając zespół5 pułku piechoty 9:3[1]. Uprawiał m.in.lekkoatletykę,piłkę nożną (napastnik, późniejpomocnik),łyżwiarstwo szybkie ihokej na lodzie. Wielokrotny mistrz Polski i reprezentant kraju we wszystkich wymienionych dyscyplinach. Łącznie odnosił osiągnięcia w dziewięciu dyscyplinach sportowych[16]. Całe życie związany zeLwowem i reprezentujący barwylwowskiej Pogoni. Wielokrotny mistrz Lwowa.
Został jako pierwszy wybrany na sportowca roku wPlebiscycie Przeglądu Sportowego 1926[17], wPlebiscycie 1927 zajął 10. miejsce. Olimpijczyk zParyża 1924 jakonapastnik drużynypiłki nożnej[18]. Trener drużyny Dynamo Lwów[19].
Należał do inicjatorów powołania sekcji hokeja na lodzie w klubie Pogoń Lwów w grudniu 1925 roku. W 1927 z drużyną Pogoni Lwów zdobył 3. miejsce w mistrzostwach Polski. W tym samym roku był członkiemreprezentacji Polski na mistrzostwach Europy. W kolejnym roku zdobył 4. miejsce na mistrzostwach Polski. Dwa lata później zdobył srebrny medal mistrzostw Europy, po porażce w finale z reprezentacją Czechosłowacji[20]. 9 razy wystąpił w reprezentacji hokeja na lodzie. W tym samym roku z klubem Pogoń Lwów zdobył wicemistrzostwo Polski. Został powołany do kadry naigrzyska olimpijskie w Sankt-Moritz, jednak nie pojechał, ponieważ nie mógł uczestniczyć w przygotowaniach[21]. W 1930 roku na mistrzostwach Europy był kierownikiem technicznym drużyny hokejowej, w tym samym roku obronił wicemistrzostwo Polski z Pogonią Lwów. W 1933 został zgłoszony przez Polski Związek Hokeja na Lodzie jako sędzia[22]. W tym samym roku zdobył z Pogonią Lwów tytuł mistrza Polski w hokeju na lodzie ex aequo zLegią Warszawa[23]. Wyczynowe uprawianie hokeja na lodzie zakończył w 1935 roku[23]. W 1939 roku zgłoszony przezPolski Związek Hokeja na Lodzie jako arbiter naZimowe Igrzyska Olimpijskie 1940 (nie odbyły się)[24].
Piłkę nożną zaczął trenować w 1912 w Pogoni Lwów. W drużynie Pogoni Lwów występował do 1934 roku. W kwietniu 1920 uczestniczył w przygotowaniach Reprezentacji Polski doLetnich Igrzysk Olimpijskich wAntwerpii[23]. 18 grudnia 1921 był uczestnikiem pierwszego w historiimeczu reprezentacji polski w piłce nożnej przeciwko reprezentacji Węgier[23]. W tym samym roku zostaje wicemistrzem Polski, przegrywając w finale z drużyną Cracovii 5:2[25].
W sezonie 1922 został mistrzem Polski z drużyną Pogoni Lwów i zdobył tytuł króla strzelców[26]. W sezonie 1922 zdobył 21 bramek[23]. Początkowo grał na pozycji napastnika, a następnie środkowego pomocnika[27]. W 1929 roku dostał ostatnie powołanie do reprezentacji Polski w charakterze rezerwowego. W tym samym roku został trenerem Pogoni Lwów[20]. W 1936 roku został sędzią piłkarskim. W tym samym roku został szefem Lwowskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej.
Piłkarska reprezentacja Polski:
Należał do sportowców kładących podwaliny lekkoatletyki. Uprawiał konkurencje biegowe, a także skoki i rzuty. Znalazł się w gronie lekkoatletów nominowanych do kadry naigrzyska olimpijskie w 1920[30]. Z powoduwojny polsko-bolszewickiej Polska nie wysłała jednak ostatecznie reprezentacji[30].
17 i 18 lipca 1920 zdobył tytuły mistrza Polski wbiegu na 110 metrów przez płotki ibiegu na 800 metrów[31]. W 1921 roku zdobył tytułmistrza Polski wbiegu na 800 metrów[31], w tym samym roku zdobył także mistrzostwo Polski w trójskoku[31]. Wystąpił w rozgrywanym 5 i 6 sierpnia 1922 trójmeczu Polska – Czechosłowacja – Jugosławia. W zawodach zajął 1. miejsce w skoku wzwyż, w trójskoku był drugi, a w biegu na 110 m przez płotki – trzeci.
W 1923 roku zdobył tytuł mistrza Polski wbiegu na 400 metrów przez płotki[31],skoku wzwyż[31] idziesięcioboju. W 1924 obronił tytuł mistrza Polski w dziesięcioboju[31].Był także rekordzistą Polski w biegach na 800 m i 400 m przez płotki, w skoku wzwyż, dziesięcioboju oraz wsztafecie 4 x 400 m isztafecie szwedzkiej. Po zakończeniu kariery lekkoatletycznej w latach 1936-1939 pełnił funkcję prezesa Okręgowego Związku Lekkiej Atletyki we Lwowie.
Od 1922 roku startował w łyżwiarstwie szybkim. Jego głównym rywalem byłLeon Jucewicz. W 1924 przegrał z nim rywalizację o prawo startu na igrzyskach olimpijskich w Chamonix. Był pięciokrotnym mistrzem Polski w wieloboju w 1922, 1923, 1924, 1927 i 1928 roku. W 1929 roku zdobył wicemistrzostwo Polski. Zdobył w sumie 18 tytułów mistrza kraju na dystansach 500 m: w 1922, 1923 1927 1928 i 1929, na 1500 m: w 1922, 1923, 1927 i 1928 roku i 10 000 m w 1924, 1927, 1928 i 1929 roku. Jest także kilkukrotnym rekordzistą kraju na dystansach 500, 1500 i 5000 m[32].
W 1925 roku wystartował wMistrzostwach Europy w Łyżwiarstwie Szybkim w Sankt Moritz (Szwajcaria), zajmując 7. miejsce[17].(zajął 7. miejsce na 5 000 m i 5 na 10 000 m)[32]. Ponadto:
Po przymusowym opuszczeniu Lwowa osiadł na pewien czas wBytomiu i zaangażował się w założenie i działalnośćPolonii Bytom (klubu kontynuującego tradycje Pogoni Lwów), głównie w sekcjihokejowej Polonii. Następnie zamieszkał w Warszawie. Po zakończeniu kariery trener, sędzia i działacz sportowy. Został selekcjonerem reprezentacji polski w hokeju na lodzie i piłce nożnej. W latach 1949–1953 był trenerem Legii Warszawa. Następnie w latach 1954-1957 był treneremPolonii Warszawa[34]. Przez ponad 30 lat pracował w Legii Warszawa, w uznaniu jego zasług przed meczem ligowym Legia - Śląsk Wrocław 10 września 1977 na stołecznym Stadionie Wojska Polskiego odbyła się uroczystość okolicznościowa z okazji jego 80. urodzin[35]. Pochowany naCmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera MII-5-4)[36].
Wacław Kuchar jest od 2011 patronem Szkoły Podstawowej nr 54 w Bytomiu[41]. Od sezonu 1986/87 pod patronatem PZPN prowadzone są rozgrywki o Puchar im. Wacława Kuchara, w których obecnie rywalizują reprezentacje szesnastu wojewódzkich związków piłki nożnej w kategorii chłopców do lat 14.
W 2015 wAlei Gwiazd Sportu weWładysławowie odsłonięto gwiazdę Wacława Kuchara[42].
|
|
|
nr – nie rozegrano
nr – nie rozegrano
nr –nie rozegrano
.png)
.svg)
