 Władysław Dziadosz (1931) | |||
| Data i miejsce urodzenia | 13 lutego 1893 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 13 marca 1980 | ||
| Wojewoda kielecki | |||
| Okres | |||
| Poprzednik | Stanisław Jarecki (p.o.) | ||
| Następca | wygaśnięcie urzędu | ||
| Odznaczenia | |||
          | |||
| |||
Władysław Dziadosz (ur.13 lutego1893[1] wTarnowie, zm.13 marca1980 wLondynie) –doktorpraw,majoraudytorWojska Polskiego, uczestnik walk o niepodległość, działacz państwowyII Rzeczypospolitej, w latach 1934–1939wojewoda kielecki,kawaler Orderu Virtuti Militari.
Urodził się w rodzinie komisarza straży skarbowej. Ukończył I Gimnazjum w Tarnowie (1913), następnie wstąpił nawydział prawaUniwersytetu Jagiellońskiego, który ukończył po przerwie wojennej w 1926, ze stopniem naukowymdoktora praw[2]. Należał doZwiązku Walki Czynnej iZwiązku Strzeleckiego.
W czasieI wojny światowej wLegionach – oficer II baonu5 pułku piechoty Legionów Polskich, ciężko ranny wbitwie pod Konarami 23 maja 1915. W opinii swego ówczesnego przełożonego, gen. dyw.Leona Berbeckiego„był zawsze dowódcą dającym wzór honoru, pewności siebie w niebezpieczeństwie, wywierał wybitnie dodatni wpływ na szeregi i kolegów”. W czasie służby w Legionach awansował nachorążego (2 lipca 1915 roku) ipodporucznika (1 listopada 1916 roku)[3].
W latach 1917–1918 komendantPOW w Tarnowie, gdzie w październiku 1918 dowodził rozbrajaniemwojsk austriackich. Jeszcze w 1918 r. uczestnikbitwy o Lwów.
Później oficer Wojska Polskiego w czasiewojny polsko-bolszewickiej. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora zestarszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 457. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. W lipcu tego roku został przeniesiony do35 Pułku Piechoty w Łukowie na stanowisko dowódcy batalionu[5]. Do wiosny 1924 pełnił służbę w12 pułku piechoty w Wadowicach, pozostając oficerem nadetatowym35 pp. W kwietniu tego roku został przeniesiony do5 pułku piechoty Legionów w Wilnie z równoczesnym odkomenderowaniem z dniem 5 maja na kurs oficerów sztabowych piechoty w Grupie[6][7]. W styczniu 1927 został przeniesiony z 1 pp Leg. do30 Pułku Strzelców Kaniowskich w Warszawie na stanowisko kwatermistrza[8]. W kwietniu tego roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i przeniesiony służbowo do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych na okres sześciu miesięcy[9][10]. 2 kwietnia 1927 roku minister spraw wewnętrznych mianował go prowizorycznym naczelnikiem wydziału w Urzędzie Wojewódzkim w Krakowie[11]. 17 listopada 1928 został przeniesiony do Urzędu Wojewódzkiego wTarnopolu[12].
W grudniu 1928 został przeniesiony do korpusu oficerów sądowych w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 55,89 lokatą oraz przydzielony macierzyście do kadry oficerów służby sprawiedliwości z pozostawieniem w dyspozycji MSWojsk[13].
30 lipca 1929 przeniesiony ze stanowiska naczelnika wydziału w Urzędzie Wojewódzkim w Tarnopolu doKielc, gdzie objął funkcjęwicewojewody kieleckiego. Z dniem 31 sierpnia 1929 roku został przeniesiony wstan spoczynku[14].
Dekretem Ministra Spraw Wewnętrznych z 25 lutego 1930 został z kolei przeniesiony do Urzędu Wojewódzkiego wBiałymstoku, gdzie powierzone zostało mu stanowiskowicewojewody białostockiego. Pełnił następnie funkcję dyrektora BiuraSejmu w Warszawie oraz naczelnika Wydziału Bezpieczeństwa w Urzędzie Wojewódzkim wKrakowie.
W 1934 pozostawał na ewidencjiPowiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III i figurował na liście starszeństwa oficerówstanu spoczynku sądowych w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 21. lokatą w korpusie oficerów sądowych (od 1937 roku – korpus oficerów audytorów)[15].
3 lipca 1934 mianowany został na wojewodę kieleckiego, funkcję objął w dniu 9 lipca. Ostatni, najdłużej urzędujący wojewoda kielecki okresu międzywojennego, zadania swe wypełniał doagresji III Rzeszy i ZSRR na Polskę. Od 1939 na emigracji w Londynie. W czerwcu 1954 został ministrem spraw wewnętrznych i kierownikiem Ministerstwa dla Spraw Obywateli Polskich na Obczyźnie wrządzie Stanisława Mackiewicza, ale ustąpił z tych funkcji w sierpniu tegoż roku. Był członkiemI (1954–1957) iIII Rady Rzeczypospolitej Polskiej (1963–1968).
Władysław Dziadosz spoczywa na cmentarzu komunalnym w Nowym Targu - Skotnica (kwatera 4, rząd 1, grób 45)[16].
|
