Ten artykuł dotyczy majora. Zobacz też:inne osoby o tym imieniu i nazwisku..jpg) kpt. Władysław Dobrowolski (przed 1929) | |||
 major piechoty | |||
| Data i miejsce urodzenia | 2 stycznia 1896 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 23 lutego 1969 | ||
| Przebieg służby | |||
| Siły zbrojne | |||
| Jednostki | |||
| Stanowiska | dowódca batalionu | ||
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa | ||
| Odznaczenia | |||
        | |||
| |||
| Data i miejsce urodzenia | 2 stycznia 1896 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data śmierci | 25 lutego 1969 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Władysław Dobrowolski[a] (ur.2 stycznia1896 wMałobądzu, zm.23 lutego1969 wWarszawie) –majorpiechotyWojska Polskiego, działacz niepodległościowy,kawaler Orderu Virtuti Militari, lekkoatleta iszermierz, trener, działacz sportowy, brązowy medalista olimpijski w szermierce zLos Angeles.
Urodził się 2 stycznia 1896 w Małobądzu (obecnie częśćBędzina), w rodzinie Józefa, kowala, i Antoniny z Findzińskich[2][3][4]. Uczęszczał do szkoły powszechnej wBędzinie. Ukończył sześć klas Szkoły Handlowej wSosnowcu[2]. W latach 1911–1914 pracował w Fabryce Kotłów Parowych, Maszyn i Konstrukcji Mostowych Wilhelma Fitznera iKonrada Gampera w Sosnowcu bez etatu, na zasadzie dniówkowej[2]. Od 1912 działał wZwiązku Strzeleckim iPPS[2].
5 stycznia 1915 wstąpił doI Brygady Legionów Polskich[2]. 12 kwietnia tego roku został przydzielony do V batalionu[2]. Dwukrotnie został ranny: 3 sierpnia 1915 podLubartowem i 4 lipca 1916 wbitwie pod Kostiuchnówką[2]. 25 lipca 1917 w Lublinie został superarbitrowany i uznany za zdolnego do służby bez broni[2]. Po zwolnieniu z Legionów działał wPolskiej Organizacji Wojskowej w Sosnowcu i Lubartowie[2].
Od listopada 1918 służył wMilicji Ludowej w Płocku na stanowisku adiutanta komendy okręgowej[2]. Od czerwca 1919 w Wojsku Polskim, przydzielony został do batalionu zapasowego6 pułku piechoty Legionów w Płocku na stanowisko młodszego oficera[2]. W styczniu 1920 został przeniesiony do Centralnego Obozu Szkół Podoficerskich Artylerii w Toruniu. W czasiewojny z bolszewikami został skierowany na front na czele spieszonej baterii[3].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w 6 pp Leg. w Wilnie, w którym był kierownikiem sportowym[5][6][7][8]. W czerwcu 1921 był przydzielony z macierzystego pułku do Oddziału III SztabuMinisterstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[9]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniuporucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 1208. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10][11]. W tym samym roku w Wilnie ukończył kursy maturalne i zdał egzamin dojrzałości. 1 grudnia 1924 prezydent RP nadał mu stopieńkapitana z dniem 15 sierpnia 1924 i 476. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12][13]. Ukończył następnie IV Oficerski Kurs Wychowania Fizycznego wCentralnej Wojskowej Szkole Gimnastyki i Sportów w Poznaniu (1925) i roczny Kurs Szermierczy 1925/26[14]. Po ukończeniu kursów pozostał w szkole (od 1929Centralny Instytut Wychowania Fizycznego w Warszawie) na stanowisku dowódcy kompanii oficerskiej oraz wykładowcy teorii sportu i instruktora gimnastyki, lekkiej atletyki, szermierki, walki bagnetem, a także gier ruchowych i sportowych[15][16]. Publikował artykuły o zaprawie lekkoatletycznej, o grach sportowych i kursach przedolimpijskich w„Żołnierzu Wielkopolskim”, „Junaku” i„Stadionie”[17]. WPolskim Radiu prowadził gimnastykę poranną (1932–39) i jako prezes kierował pracami warszawskiego AZS (1929–1930)[18]. Był też członkiem zarząduPZLA.
Jako lekkoatleta – sprinter i wieloboista reprezentował barwy: Strzelca Wilno,6 pp Legionów Wilno,Wilii Wilno iAZS Warszawa. Startował naigrzyskach olimpijskich w Paryżu (1924), odpadając w eliminacjach do biegu na 100 m. 15-krotny rekordzista Polski i 11-krotny mistrz Polski w konkurencjach lekkoatletycznych (100 m,200 m,110 m pł,rzut oszczepem,skok w dal,sztafeta 4 x 100 m ipięciobój)[19][20]. W 1928 w zawodach o mistrzostwo Armii zajął pierwsze miejsce w biegu na 110 m i drugie w biegu na 100 m[19].
W marcu 1932 został przeniesiony do21 pułku piechoty w Warszawie[21][22]. W wieku 35 lat zaczął uprawiać szermierkę, reprezentując barwy AZS iLegii Warszawa (startował do 54 roku życia)[3]. W 1932 wystąpił naigrzyskach olimpijskich w Los Angeles, gdzie razem z kolegami z reprezentacji zdobył brązowy medal[23][20]. Dwa lata później zdobył drużynowo brązowy medal namistrzostwach świata w Warszawie[24]. Brał też udział wigrzyskach olimpijskich w Berlinie w 1936, gdzie Polacy zajęli czwarte miejsce w szabli drużynowej[25]. W turnieju indywidualnym odpadł w ćwierćfinałach[26]. Na stopień majora został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 41. lokatą w korpusie oficerów piechoty[27][28]. W marcu 1939 w dalszym ciągu pełnił służbę w 21 pp na stanowisku dowódcy I batalionu[29]. Został powołany do polskiej kadry naLetnie Igrzyska Olimpijskie 1940[30]. Ślubowanie złożył 16 maja 1939 w Warszawie, a przed ceremonią poprowadził defiladę zawodników[30]. Był jedynym olimpijczykiem okresu międzywojennego, który uczestniczył w igrzyskach olimpijskich w dwóch różnych dyscyplinach sportu[20].
Wkampanii wrześniowej 1939 dowodził I batalionem 21 pułku piechoty. Walczył wbitwie pod Mławą, wobronie Modlina, a następnie wobronie Warszawy[31]. Pokapitulacji stolicy w niewoli niemieckiej, m.in. wOflagu X B Nienburg,Oflagu X A/Z Itzehoe,Stalagu X B Sandbostel, Oflagu X CLubeka i od 17 września 1942 wOflagu VI B Dössel (numer jeńca 75032)[32][20]. Tam organizował gimnastykę i zajęcia sportowe dla jeńców[33][20].
Po wojnie m.in. dyrektor Państwowych Uzdrowisk wSzklarskiej Porębie iKarpaczu, kierownik ośrodka szermierczego CRZZ, od 1957 trener w klubachRKS Marymont (wychowawca m.in.Ryszarda Parulskiego iWitolda Woydy) iSkra Warszawa[3]. W 1957 został pierwszym prezesem Polskiego Związku Sportów Saneczkowych[3]. Autor wielu podręczników sportowych[3]. Zmarł 23 lutego 1969 w Warszawie i został pochowany nacmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B 18, rząd 2, miejsce 8)[34][35][36].
Od 2 kwietnia 1921 był żonaty z Haliną Janiną Górecką (1899–1975), z którą miał córkę Annę Krystynę po mężu Dzieciuchowicz (1922–2008) i synaJerzego (1930–1987), aktora i reżysera[34].
| Złoto |
| ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Srebro |
| ||||
| Brąz |
|
.svg)
nr – nie rozegrano
