 | |
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Odznaczenia | |
     | |
Władysław Barcikowski (ur.15 sierpnia1916 wMerefie, zm.25 marca2015[1][2]) –generał brygady,lekarzWojska Polskiego.
Władysław Barcikowski urodził się 15 sierpnia 1916 roku w Merefie naUkrainie, w rodzinieWacława Barcikowskiego i Antoniny Bałakirew (1894–1985). Ukończył prywatne Gimnazjum Męskie im. Tomasza Niklewskiego w Warszawie, gdzie uzyskał maturę w 1934 roku. W czasie okupacji działał w podziemiu. Uczestnik powstania warszawskiego (ps. "Bakcyl")[3].W czerwcu 1949 roku zorganizował od podstaw250 Szpital Wojskowy w Dziwnowie, do którego zostali ewakuowani greccy partyzanciDSE, po klęsce w górach Grammos, w trakcie ostatniej z bitewwojny domowej w Grecji. Był to wówczas pierwszy tak duży szpital chirurgii wojennej i rehabilitacji na terenie Polski. Pełnił w nim funkcję zastępcy komendanta szpitala do spraw lecznictwa-naczelnego lekarza.
Na przełomie 1951 i 1952 habilitował się na podstawie pracyZagadnienia równowagi statyczno-dynamicznej przy wrodzonym zwichnięciu stawu biodrowego, ogłoszonej w „Lekarzu Wojskowym”. Promotorem pracy był prof.Wiktor Dega. W 1964 został mianowany komendantemWojskowego Instytutu Medycyny Lotniczej.
W 1967 został mianowany szefem Służby Zdrowia WP – zastępcą Głównego Kwatermistrza WP. W tym samym roku został mianowanygenerałem brygady i profesorem nadzwyczajnym.
Po odejściu z wojska w 1973 został Pełnomocnikiem Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej d/s Pomocy Finansowej dla Ofiar Pseudomedycznych Eksperymentów w Hitlerowskich Obozach Koncentracyjnych. Stanowisko to powołano w celu rozdzielenia sumy 100 milionów marek przyznanych przezRepublikę Federalną Niemiec ofiarom eksperymentów przeprowadzanych na więźniach obozów koncentracyjnych. Pracę tę kontynuował do 1976. Pracował w spółdzielni lekarskiej w Warszawie od 1976 do 1995. W trakcie długoletniej pracy lekarskiej uzyskał tytuł lekarza specjalisty w zakresie ortopedii z chirurgią urazową oraz specjalizację II stopnia w zakresie organizacji ochrony zdrowia.
Odznaczony i wyróżniony m.in.Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski w 1954,Orderem Sztandaru Pracy II klasy w 1968, ZłotymMedalem Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny w 1973, ZłotymMedalem „Za zasługi dla obronności kraju” w 1973,północnokoreańskimOrderem Flagi Narodowej III stopnia w 1953,chińskim Medalem Chińskiej Republiki Ludowej w 1953.
Zmarł w wieku 98 lat. Pochowany nawojskowych Powązkach (kwatera A-2-29(61))[4]. OjciecAndrzeja Barcikowskiego.
W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe[5]:
