 Vita Christi, 1487,drzeworyt | |||
| Autor | |||
|---|---|---|---|
| Tematyka | |||
| Data powstania | 1334–1374 | ||
| Wydanie oryginalne | |||
| Język | |||
| |||
Vita Christi (pol. Życie Chrystusa) – główne dziełoLudolfa Kartuza z Saksonii[1], niemieckiego mnicha z zakonukartuzów (1300–1378), pisane przez 40 lat i ukończone w 1374.
Jest to nie tylko biografia Chrystusa, ale syntetyczna historia przeplatana komentarzamiOjców kościoła, rozważaniami dotyczącymi doktryny i moralności, naukami duchowymi, medytacją i modlitwami. Wywarła znaczący wpływ na rozwój medytacji chrześcijańskiej. Wprowadza koncepcję bezpośredniego, wirtualnego uczestnictwa czytelnika w scenach biblijnych, głównie dotyczących życia Chrystusa. Z tego powodu odegrała ważną rolę w ruchuDevotio moderna.
W średniowieczu z powodu popularności określana byłasumma evangelica. Dowodem na jej znaczenie jest duża liczba zachowanych kopii i wydań, od dwóch pierwszych wydań wStrasburgu iKolonii (1474), poprzez wydanie w Paryżu (1878), aż do najnowszego wydania w 2022 (4 tomy)[2]. W 1502 została przetłumaczona nakataloński przez Ambrosia Montesina i wydrukowana wAlcalá de Henares[1]. Dzięki temu metoda medytacji chrześcijańskiej została spopularyzowana w Hiszpanii. W 1522 podczas rekonwalescencji przeczytał jąIgnacy Loyola[1] – wywarła decydujący wpływ na jego przemianę duchową oraz metodę zawartą w jego książceĆwiczenia duchowne, po raz pierwszy wydanych w 1548.
