 Vic Seixas (1954) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 30 sierpnia 1923 |
| Data śmierci | 5 lipca 2024 |
| Wzrost | 185 cm |
| Gra | praworęczna |
| Gra pojedyncza | |
| Australian Open | SF (1953) |
| Roland Garros | F (1953) |
| Wimbledon | W (1953) |
| US Open | W (1954) |
| Gra podwójna | |
| Australian Open | W (1955) |
| Roland Garros | W (1954, 1955) |
| Wimbledon | F (1952, 1954) |
| US Open | W (1952, 1954) |
Vic Seixas (wym. [ˈseɪʃəs]), właśc.Elias Victor Seixas (ur.30 sierpnia1923 wFiladelfii, zm.5 lipca2024[1]) –amerykańskitenisista, zwycięzca 15 turniejówwielkoszlemowych w grze pojedynczej, podwójnej i mieszanej, zdobywcaPucharu Davisa.
Praworęczny, wszechstronny tenisista, operujący zarówno solidnymi zagraniami z głębi kortu, jak i skutecznym wolejem, znany był z dobrego przygotowania fizycznego i waleczności na korcie. Do jego najlepszych uderzeń zaliczano zagrania kombinacyjne – topspinowego loba oraz dropszot. Pilot w czasieII wojny światowej, absolwent University of Southern California, największe sukcesy odniósł jako gracz dojrzały, 30-latek, wszystkie piętnaście tytułów wielkoszlemowych wygrywając w ciągu zaledwie pięciu lat (1952−1956). Wmistrzostwach USA wystąpił między 1940 a 1969 rekordowe 28 razy, trzynaście razy znalazł się w czołowej dziesiątce rankingu amerykańskiego – na przestrzeni dwudziestu czterech lat (1942-1966, później rekord ten wyrównałPancho González).
Po raz pierwszy wystąpił w wielkoszlemowym finale gry pojedynczej w1951 na mistrzostwach USA, ale musiał uznać wyższość AustralijczykaFranka Sedgmana. Dwa lata później lepszy w finale tego turnieju od Seixasa okazał się reprezentacyjny kolegaTony Trabert. Dopiero trzeci występ finałowy przyniósł mu końcowy sukces, kiedy w finale mistrzostw USA w1954 Seixas pokonał w czterech setachRexa Hartwiga. W1953 Seixas triumfował w grze pojedynczej naWimbledonie, rozstrzygając na swoją korzyść finał z DuńczykiemKurtem Nielsenem. W finalemistrzostw Francji w tymże roku Amerykanin uległKenowi Rosewallowi.
W imprezach zaliczanych do Wielkiego Szlema gry podwójnej nie udało mu się wygrać jedynie na Wimbledonie (chociaż zaliczył dwa przegrane finały). Dwukrotnie triumfował w mistrzostwach USA, również dwukrotnie w mistrzostwach Francji, raz wmistrzostwach Australii. Deblowe niepowodzenie wimbledońskie powetował sobie w grze mieszanej, w której ustanowił rekord czterech wygranych z rzędu, trzykrotnie partnerującDoris Hart i raz w parze zShirley Fry. Ponadto zdobył trzy razy tytuł mistrza USA i raz mistrza Francji w mikście (za każdym razem z Hart). Mistrzostwo USA zdobywał także w mniej prestiżowych turniejach na innych nawierzchniach – na kortach ziemnych w singlu (1953, 1957) i deblu (1949 z Samem Matchem i 1954 z Tonym Trabertem), na kortach twardych w deblu (1948 zTedem Schroederem), w hali w deblu (1955 z Tonym Trabertem, 1956 zSamem Giammalvą).
W zespole narodowym wPucharze Davisa zadebiutował w1951. Rozpoczął wówczas finał z broniącymi trofeum Australijczykami od pokonaniaMervyna Rose, ale w decydującym piątym meczu finału uległ Frankowi Sedgmanowi. Seixas występował nieprzerwanie do1957 i we wszystkich tych edycjach Pucharu Davisa w finałach spotykali się Amerykanie z Australijczykami. Jedynie w1954 Puchar zdobyli Amerykanie, rozstrzygając wówczas rywalizację już drugiego dnia w deblu. Na otwarcie finału w 1954 Trabert pokonałHoada, potem Seixas wygrał z Rosewallem (który był jednym z jego najtrudniejszych rywali), a w deblu Seixas i Trabert wygrali z Hoadem i Rosewallem w czterech setach. W tej sytuacji bez znaczenia były już porażki Amerykanów ostatniego dnia (Seixas uległ Hartwigowi, Trabert Rosewallowi). W finałach w 1955 i 1956 Seixas pozostawał bez zdobyczy punktowej, ulegając w obu spotkaniach w singlu Rosewallowi i Hoadowi. W1957 zdołał pokonaćMala Andersona, ale uczynił to dopiero trzeciego dnia finału, kiedy losy rywalizacji były już rozstrzygnięte na korzyść Australii. Trzykrotnie Seixas pełnił funkcję kapitana reprezentacji daviscupowej – w 1952, 1957 i1964. Także w 1964 musiał uznać w finale wyższość Australii (powołał do ekipyChucka McKinleya iDennisa Ralstona). Bilans jego występów w Pucharze Davisa to 24 zwycięstwa i 12 porażek w grze pojedynczej, a w deblu 14 zwycięstw i 5 porażek. Pod względem liczby występów w Pucharze Davisa pozostawał rekordzistą do czasuJohna McEnroe.
Przez niemal całą aktywną karierę pozostawał amatorem, konsekwentnie odmawiając podpisania kontraktu zawodowego. Wygrał łącznie 56 turniejów amatorskich, jeszcze w1966 rozstrzygając na swoją korzyść jeden z dłuższych pojedynków w historii tenisa z młodszym o 20 lat rywalem – pokonał na turnieju w Filadelfii AustralijczykaBilla Bowreya 32:34, 6:4, 10:8. W nieoficjalnym rankingu światowym magazynu "Daily Telegraph" najwyżej znalazł się w 1953 – na 3. miejscu, za Trabertem i Rosewallem, a przedDrobným i Hoadem. Na zawodowe występy w gronie weteranów zdecydował się dopiero jako 50-latek (w ramach tzw.Grand Masters Circuit). Figurował już wówczas wMiędzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy, gdzie został wpisany w1971.
| 1901–1910 | |
|---|---|
| 1911–1920 | |
| 1921–1930 | |
| 1931–1940 | |
| 1941–1950 | |
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
| 1901–1910 | |
|---|---|
| 1911–1920 |
|
| 1921–1930 | |
| 1931–1939 | |
| 1940–1950 |
|
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
| 1905–1910 | |
|---|---|
| 1911–1920 | |
| 1921–1930 | |
| 1931–1940 | |
| 1941–1950 | |
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
| 1901–1910 | |
|---|---|
| 1911–1920 | |
| 1921–1930 | |
| 1931–1939 | |
| 1940–1950 | |
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
| 1901–1910 | |
|---|---|
| 1911–1920 | |
| 1921–1930 | |
| 1931–1940 | |
| 1941–1950 | |
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
| 1902–1910 | |
|---|---|
| 1911–1920 | |
| 1921–1930 | |
| 1931–1939 | |
| 1940–1950 | |
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
| 1901–1910 | |
|---|---|
| 1911–1920 | |
| 1921–1930 | |
| 1931–1940 | |
| 1941–1950 | |
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
| 1913–1920 | |
|---|---|
| 1921–1930 | |
| 1931–1939 | |
| 1940–1950 | |
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
