W czasieII wojny światowej azjatyckie obszary kolonialne Francji okupowałaJaponia. Ponieważ Việt Minh wystąpił przeciwko Japończykom, uzyskał taktyczne poparcieChin iUSA[3]. Gdy siły Việt Minhu pokonały w 1945 roku wojska japońskie w północnej części Wietnamu, Hồ Chí Minh utworzył na wyzwolonym terenieDemokratyczną Republikę Wietnamu[1]. Państwo nie zostało uznane a deklaracja niepodległości stała się początkiem 10-letniej wojny wyzwoleńczej (I wojna indochińska), przy czym – tym razem – Stany Zjednoczone wsparły Francję[4].
Wkrótce potem, pogenewskich rozmowach pokojowych, Wietnam został podzielony na dwa osobne państwa –Republikę Wietnamu potocznie zwaną Wietnamem Południowym[7] iDemokratyczną Republikę Wietnamu, potocznie zwaną Wietnamem Północnym[8]. Na 1956 rok zaplanowano wybory, które miały doprowadzić do połączenia obu krajów. Việt Minh przejął 9 października 1954 kontrolę nad Wietnamem Północnym i kraj stał się państwemkomunistycznym, a jego pierwszym premierem został Hồ Chí Minh[9].
Wietnam Południowy, wspierany przez USA, odrzucił wynegocjowane w 1954 roku porozumienie i odmówił przeprowadzenia wyborów, obawiając się sfałszowania ich na północy, a ponadto, że Hồ Chí Minh, jako bohater narodowy, wygra te wybory na południu[10]. Partyzantka południowowietnamska (w tym wielu członków Việt Minhu), która wystąpiła przeciwko południowowietnamskiemu rządowi, utworzyła Narodowy Front Wyzwolenia Wietnamu, zwany przez AmerykanówVietcongiem, który stał się później głównym przeciwnikiem Stanów Zjednoczonych w czasiewojny wietnamskiej w latach 1957–1975[11].