Podawana zazwyczaj z wodą (w dodatkowej szklance); po rozcieńczeniu zmienia kolor na mleczny, podobnie jak inne aperitify wytwarzane na bazie anyżku (np.absynt).
Nazwa trunku miała powstać wskutek przypadku. Wytworzono go pod koniec XIX wieku w prywatnej destylarni wtesalskimTirnawos, znanym z produkcji wysokojakościowych tkanin jedwabnych eksportowanych do Włoch. Opatrywano je adresową etykietką z nadrukiemuso (użytkownik) dla nazwiska odbiorcy, przez co słowo to stało się miejscowym synonimem produktu najwyższej jakości. Pierwszy klient, który skosztował nowego trunku, miał je wykrzyknąć jako wyraz szczególnego uznania[1].
Mętnienie i białe zabarwienie powstające przy rozcieńczaniu tego alkoholu wodą spowodowane są zawartością w nimanetolu – nierozpuszczającego się w wodziezwiązku chemicznego pochodzącego z anyżu. W nierozcieńczonej wódce zawartośćetanolu jest na tyle wysoka, że cały zawarty w niej anetol jest rozpuszczony bądź tworzy krople o wielkości zbyt nikłej dla rozpraszaniaświatła. Wskutek rozcieńczeniahydrofobowy anetol wytrąca się w postaci kropel o rozmiarach do 3mikrometrów, tworząc mętną i względnie trwałą (nieulegającą dalszejkoalescencji)emulsję. Zjawisko mętnienia uzo oraz innych wódek anyżowych (np. tureckiejrakı) podczas ich rozcieńczania nazywane jest umownie „efektem uzo”[2].
↑Janina Pałęcka, Oskar Sobański:Musaka pod Akropolem. Kuchnia grecka. Warszawa: Watra, 1990, s. 75.
↑Stephen A. Vitale, Joseph L. Katz. Liquid Droplet Dispersions Formed by Homogeneous Liquid-Liquid Nucleation: The Ouzo Effect. „Langmuir”. 19 (10), s. 4105–4110, maj 2003.DOI:10.1021/la026842o.