Nazwa „Urugwaj” pochodzi zjęzyka guarani i może być tłumaczona na kilka różnych sposobów, takich jak „rzeka, gdzie żyje ptak”, „rzeka malowanych ptaków”, „rzeka ślimaków”, „kręta rzeka”[3].
Większą część Urugwaju zajmują lekko falisteniziny. Stanowią one teren przejściowy pomiędzy argentyńskąpampą aWyżyną Brazylijską. Jedynie z północnego wschodu na południowy zachód przebiegają pasma niezbyt wysokich, podłużnych, płaskich wzniesień, osiągających wysokość 200–500 m n.p.m.
Jezioro Juventud w Tacuarembó
Najwyższym szczytem kraju jestCatedral wznoszący się na wysokość 513 m n.p.m., położony wdepartamencieMaldonado, w pobliżu wybrzeża Oceanu Atlantyckiego. Nad La Platą brzeg jest stromy, z wystającymi, najczęściejpumeksowymiskałami, między którymi rozciągają się piaszczyste plaże.
Terytorium Urugwaju należy dozlewiskaOceanu Atlantyckiego. Tworzą je licznerzeki, z których największe to główna rzeka krajuUrugwaj (1593 km) i jej dopływy:Cuareim (200 km),Negro (800 km), dzieląca kraj na dwie części, północną i południową,Daymán (160 km) oraz Cebollati (210 km). Największym zbiornikiem wodnym jestRío Negro (1400 km²), utworzony poprzez wybudowanie wielkiejzaporyRincón del Bonete na rzece Negro. Bieg rzeki Urugwaj odpowiada linii zaburzeńtektonicznych. Powyżej miastaSalto znajdują się w jej korycie licznewodospady i progi skalne. W kraju występuje także wielejeziorlagunowych, z których największym jestMirim, częściowo położone wBrazylii.
Urugwaj leży w strefie klimatu podzwrotnikowego morskiego. Ze względu na jednostajną, równinną rzeźbę terenu nie występują tu kontrasty klimatyczne. Zimy są raczej łagodne, nie ma mrozów, jedynie z południowego zachodu wiejąwiatrypamperos wywołujące gwałtowny spadek temperatury. Lata są ciepłe, gdyż napływa gorące powietrze zBrazylii. Opady występują głównie zimą i wiosną, od czerwca do grudnia, a ich średnia roczna suma wynosi 1000–1500 mm. Średnia roczna temperatura to 18–20 °C. Najchłodniejszym miesiącem jest czerwiec (10–12 °C), a najcieplejszym styczeń (24–27 °C).
Klimat orazukształtowanie terenu powodują, że przeważającą część kraju zajmują formacje trawiaste, czyli bezdrzewnapampa, przechodząca ku południowi w widnelasy parkowe. Na północy i wdolinach większych rzek rosną subtropikalnelasy galeriowe, zajmujące 4% powierzchni kraju.
Świat zwierzęcy jest dość zróżnicowany, ale nie występuje tu dużogatunków. Spotyka siępumę,pancerniki,marę,wiskacze, różne gatunki ptaków, m.in. sówkę ziemną i przedstawicieli ptactwa wodnego.
W czasach prekolumbijskich obszary dzisiejszego Urugwaju zamieszkiwały plemionaIndian Charrúa. W 1516 r.HiszpanJuan Díaz de Solís dotarł do ujścia La Plata. Jednak pierwszymi osadnikami europejskimi byliPortugalczycy. W 1726 roku Hiszpanie wyparli Portugalczyków i założyli fort, wokół którego w drugiej połowie XVIII wieku powstało Montevideo. W 1735 r. Hiszpanie zdobyliColonia, najbardziej na południe położoną portugalską twierdzę kolonialną w Ameryce Południowej, założoną w 1680 r. W 1737 r. pod naciskiem Wielkiej Brytanii Hiszpanie zostali zmuszeni do jej zwrotu, jednakże już w 1776 zajęli ją ponownie wraz ze zdobytymi terenami Urugwaju i południowejBrazylii. Walki zakończył rozejm wSan Ildefonso w roku 1777, w którymPortugalczycy zrzekli się zajmowanych terenów Urugwaju (Banda Oriental). Hiszpańska ekspansjakolonialna doprowadziła do znacznego wyniszczenia ludności tubylczej. Do 1776 roku Urugwaj wchodził w skład hiszpańskiegoWicekrólestwa Peru, a następnie wyodrębnionego z niegoWicekrólestwa La Platy[4]. W 1811 roku pod wodząJosé Gervasio Artigasa rozpoczęła się walka o niepodległość. Jednak założone przez niego w 1815 roku w głębi kraju „wolne państwo wschodnich prowincji” nie zostało uznane i w następnym roku Urugwaj zostałanektowany przez Portugalczyków i przyłączony do Brazylii. W 1825 roku państwo odzyskało niepodległość, którą Argentyna i Brazylia uznały dopiero po trzyletniej wojnie wtraktacie zRio de Janeiro[5].
Z terytoriów spornych utworzono w 1830 roku Wschodnią Republikę Urugwaju. Mimo odzyskania niepodległości sytuacja w kraju była nadal niestabilna.
Niepokoje wewnętrzne stały się pretekstem do interwencji zbrojnych Argentyny i Brazylii, a nawetWielkiej Brytanii i Francji. W latach 1839–1852 Urugwaj toczył wojnę z Argentyną, a w latach 1865–1870 w sojuszu z Argentyną i Brazylią walczył zparagwajskimdyktatoremFrancisco Solano Lópezem. W pierwszych latach niepodległości o wpływy w kraju rywalizowały dwie partie polityczne –colorados zPartii Czerwonej, reprezentującyliberalnąburżuazję miejską z wybrzeża orazkonserwatywno-klerykalniblancos zPartii Narodowej, związani z hodowcami bydła z interioru. Od początku niepodległości system polityczny zdominowany został przez Partię Czerwoną. W latach 70. XIX wieku doszło do stabilizacji wewnętrznej sytuacji oraz napływu zagranicznych inwestycji, głównie tych z Wielkiej Brytanii. Pod koniec XIX wieku na skutek szybkiego rozwoju gospodarczego kraju doszło do napływu licznych migrantów z Europy co doprowadziło do znacznego wzrostu populacji Urugwaju. W 1903 roku rządy objąłJosé Batlle y Ordóñez z Partii Czerwonej. Batlle y Ordóñez z przerwami sprawował władzę do 1915 roku a jego rządy były okresem radykalnych reform, tj.znacjonalizowania banków i największych przedsiębiorstw użyteczności publicznej. Ponadto rząd Partii Czerwonej wprowadził ośmiogodzinny dzień pracy, renty oraz tajne i proporcjonalne wybory. W 1919 roku w życie weszła liberalna konstytucja. W myśl zmian dokonano sekularyzacji kraju. Reformy liberalne doprowadziły do rozłamu w Partii Czerwonej na zwolenników reform, czyli ballistasów oraz ich konserwatywnych przeciwników. W trakcieI wojny światowej Urugwaj zachował neutralność, lecz w 1917 zerwał oficjalnie stosunki dyplomatyczne zCesarstwem Niemieckim[5].
Okres prosperity lat 20. i 30. XX w. przerwałwielki kryzys lat 1929–1933, który wpłynął na zaostrzenie sytuacji wewnętrznej. W 1931 roku wybory prezydenckie wygrałGabriel Terra reprezentujący konserwatywne skrzydło Partii Czerwonej. W tym samym roku doszło do krwawych starćlewicowych aktywistów z policją, wybuch zamieszek związany był z efektami kryzysu gospodarczego. Terra w 1933 roku dokonał zamachu stanu i wprowadził prawicową dyktaturę wzorowaną na działaniachBenito Mussoliniego, dalsze rządy Terry umożliwiła wprowadzona przez niegocenzura i represyjne metody walki z opozycją[6]. W okresieII wojny światowej przewagę w Partii Czerwonej odzyskali batllistas którzy przywrócili demokratyczną konstytucję zawieszoną przezfaszyzujący rząd. Tym samym Urugwaj zerwał stosunki zpaństwami Osi, by w 1945 roku wypowiedzieć wojnę Niemcom i zawrzeć sojusz z aliantami. W 1952 roku wprowadzono nową konstytucję znoszącą urząd prezydenta. Pod koniec lat 50. XX w. rządzący krajemblancos usiłowali realizować politykęMiędzynarodowego Funduszu Walutowego, powodując wzrost społecznego niezadowolenia i podwyższoną aktywność związkowców. W latach 60. XX w. nastąpiło załamanie siękoniunktury gospodarczej i rozkładu systemu zabezpieczeń socjalnych, co doprowadziło do powszechnego ubóstwa ludności[5]. W 1968 roku prezydentJorge Pacheco Areco wprowadził stan wyjątkowy co znacznie umocniło wpływy wojskowych[7].
Kryzys sprawił iż w kraju powstała organizacjapartyzanckaTupamaros. Tupamaros zarzucał rządowi realizacje interesów jedynie grupki oligarchów, a także wskazywał na zależność Urugwaju od Wielkiej Brytanii iStanów Zjednoczonych. Organizacja uważała, że zdobycie władzy może odbyć się jedynie na drodze walki zbrojnej[8]. Ustrój postulowany przez Tupamaros miał opierać się na scentralizowanym systemie władzy, kontroli państwa nad ekonomią, a także bardziej równomiernej dystrybucji dochodów[8]. Pomimo rozbicia partyzantki na początku lat 70.[8] postępującej anarchizacji życia politycznego nie zdołały zapobiec nawet dyktatorskie rządy armii które w praktyce rozpoczęły się już w 1972 roku. Wojskowi zawiesili podstawowe prawa obywatelskie (1972), rozwiązali parlament (1976), zabronili działalności lewicowym partiom politycznym. Urugwajski reżim wziął udział woperacji Kondor mającej na celu zwalczanie opozycji antyrządowej w krajach regionu. W połowie lat 80. XX w. zaczął się powrót rządów demokratycznych, zwolniono więźniów politycznych, przywrócono prawo i swobody demokratyczne. W 1985 roku zorganizowano wybory prezydenckie które wygrałJulio María Sanguinetti z Partii Czerwonej co przypieczętowało upadek wojskowej junty. W tym samym roku partyzanci Tupamaros przekształcili się w legalnie działającą partię polityczną. W 1986 roku uzgodniono 3-letni plan odbudowy gospodarki[5].
Pierwsza ustawa zasadnicza Urugwaju została przyjęta w 1830 r. Jej podstawą był popierany przez Wielką Brytanię Traktat z Montevideo (1828), który był także fundamentem dopiero co powstałej urugwajskiej państwowości. Próby zreformowania konstytucji z 1930 r. doprowadziły do przyjęcia nowej w 1966 r. Propozycja kolejnej jej zmiany w latach 80. została odrzucona przez społeczeństwo.
Na mocy konstytucji z 1966 r. Urugwaj jestrepubliką wielopartyjną.Władza ustawodawcza należy do dwuizbowegoZgromadzenia Powszechnego (Asamblea General). Prezydent, Senat (Cámara de Senadores) liczący 31 senatorów i 99 członkówIzby Reprezentantów (Cámara de Diputados) pochodzą z wyborów powszechnych – ichkadencja trwa 5 lat.Władza wykonawcza należy dorządu, na czele którego stoi prezydent, który jest równieżgłową państwa. Trójstopniowy podział władzy uzupełniają niezawisłe sądy.
W 1917 r. Urugwaj ogłosił się konstytucyjnym państwem świeckim[10].
W historii Urugwaju największe znaczenie polityczne miały dwie partie:Colorado (Partido Colorado) orazNarodowa (Partido Nacional-Blancos). W ostatnich wyborach zwyciężyłLuis Lacalle Pou.
Budynek parlamentu urugwajskiego
Frente Amplio Encuentro Progresista Nueva Mayoria (Progressive Encounter) – lewicowa liberalna
Sąd Najwyższy sprawuje naczelną i ostateczną władzę sądowniczą. Członkowie tego sądu są nominowani przez prezydenta, a wybierani przez Zgromadzenie Powszechne na dziesięcioletnią kadencję. System sądowniczy uzupełniają sądyapelacyjne, wyborcze oraz administracyjne. Istnieją równieżsądy wojskowe. Urugwaj był pierwszym południowoamerykańskim państwem, które zalegalizowałozwiązki partnerskie osób przeciwnej i tej samej płci[12], dopuściło możliwość adopcji dzieci przez pary jednopłciowe[13], i zalegalizowało użytkowanie i sprzedaż marihuany[14].
Wojska urugwajskie w 2014 roku liczyły 24 tys. żołnierzy zawodowych oraz 1000 rezerwistów. Według rankinguGlobal Firepower(inne języki) (2014) urugwajskie siły zbrojne stanowią 101. siłę militarną na świecie, z rocznym budżetem na cele obronne w wysokości 490 mln dolarów (USD)[15].
Zmiana liczby ludności Urugwaju w latach 1961–2003 (w tysiącach)
W czasach pierwszych kolonizatorów tereny obecnego Urugwaju zamieszkiwali Indianie z grupy językowejtupi-guarani. Dziśspołeczeństwo tego państwa składa się w większości z ludności pochodzenia europejskiego. BialiUrugwajczycy są w większości potomkami hiszpańskich iwłoskichimigrantów, stanowiąc tym samym 88% ludności kraju. Skład etniczny Urugwaju uzupełniająMetysi, czyli (potomkowie Indian i białych) – 6% iczarnoskórzy – 6%[16]. Istnieje bardzo nieliczna społeczność indiańska, która w większości wymarła w XIX wieku[17]. Rozmieszczenie mieszkańców jest bardzo nierównomierne. Miasta skupiają około 89,4% ogółu ludności, z czego ponad połowa mieszka waglomeracji Montevideo. Do obszarów gęściej zaludnionych należy także departament Canelones oraz departamenty położone w południowej części kraju. W najmniej zamieszkanych departamentachinterioru gęstość zaludnienia nie przekracza 5 osób na km².
Mieszkańcy Urugwaju posługują sięjęzykiem hiszpańskim. Część ludności zamieszkałej przy granicy zBrazylią używa dialektuportuñol lubbrazilero (odmiana hiszpańskoportugalska).
Urugwaj to najbardziej zsekularyzowany kraj Ameryki Południowej, rozdział państwa i Kościoła wprowadzony został w 1917 roku. Wolność wyznania jest zagwarantowana w konstytucji. 45% Urugwajczyków należy do Kościoła katolickiego (2010). Protestanci stanowią ok. 13% społeczeństwa (2010). Około 1,5% ludności należy do innych wyznań, głównie judaizmu i umbandy. 40% Urugwajczyków to bezwyznaniowcy; 17% to ateiści i agnostycy, a 23% to wierzący, ale bez przynależności konfesyjnej[18]. Obecnie obserwuje się w Urugwaju wzrost zainteresowania religiami pochodzenia afrykańskiego, wywodzącymi się z Brazylii, takimi jak macumba i umbanda.
Według danych za rok 2006 w Montevideo katolicy stanowili 43,7%, w małych miastach 48,0%, a na wsi 54,9%, przy średniej krajowej 47,1%. Protestanci stanowili 8,2% mieszkańców Montevideo, 14,0% małych miast, 10,6% mieszkańców wsi, przy średniej krajowej 11,1%. Ateiści i agnostycy stanowili 22,7% mieszkańców Montevideo, 14,3% małych miast, 10,2% mieszkańców wsi, przy średniej krajowej 17,2%[18].
Według danych za rok 2010 Urugwajczycy należeli do następujących wyznań[19]:
Urugwaj to jedno z najbardziejzurbanizowanych państwAmeryki Południowej. Ludność miejska stanowi blisko 90% ludności kraju, przy czym blisko połowa ludności miejskiej mieszka w stolicy krajuMontevideo, którą zamieszkuje prawie 1,3 mln osób. Liczba ludności innych większych miast,Salto,Ciudad de la Costa czyPaysandú nie przekracza 100 tys. mieszkańców.
W miarę stabilna – jak na latynoamerykańskie warunki – sytuacja polityczna Urugwaju sprawiła, że już przedII wojną światową kraj ten dorobił się miana „latynoskiejSzwajcarii”. Urugwaj jest jednym z najbardziej rozwiniętych krajów Ameryki Południowej.
Podstawą gospodarki kraju jest rolnictwo. Użytki rolne stanowią 84% powierzchni Urugwaju. Uprawia się: pszenicę,kukurydzę, jęczmień,sorgo,buraki cukrowe,bataty, ziemniaki,ryż,drzewa cytrusowe,winorośl oraztytoń szlachetny. Najistotniejsze znaczenie ma hodowla zapoczątkowana już przez osadników zagospodarowujących pampę. Hoduje się przede wszystkim bydło i owce, a także konie. Coraz większego znaczenia nabiera rybołówstwo. Mięso, wełna, skóry i produkty pochodzenia zwierzęcego są głównymi artykułamieksportowymi. Inne płody rolne nie mają większego znaczenia.
Energetyka kraju oparta jest na odnawialnych źródłach energii. Największy udział mająhydroelektrownie, w tym wybudowanych na rzece Negro z których największą jest Rincón del Bonete. Ostatnie kilkanaście lat to dynamiczny rozwój energetyki wiatrowej i wykorzystującej biomasę. Udział paliw kopalnych w energetyce jest marginalny i wynosi niewiele ponad 5%.
Urugwaj ma niewielkie zasoby bogactw mineralnych. Eksploatuje się niewielkie ilościuranu,talku orazgranitu. Przemysł wykorzystujesurowce i paliwa sprowadzane z zagranicy.
Głównymi partnerami handlowymi Urugwaju są jego sąsiedzi – Argentyna, Brazylia oraz państwaMercosur, na które przypada 45% eksportu oraz 43% importu. Handel zUnią Europejską obejmuje 20% wzajemnych obrotów, natomiast naStany Zjednoczone przypada 7% eksportu oraz 11% importu.
Ciepły i łagodny klimat, morze, latynoska kultura,zabytki oraz dzikaprzyroda sprawiają, że Urugwaj coraz częściej figuruje w ofertach biur podróży na całymświecie. W związku z tym turystyka stała się ważnym źródłem dewiz. Sławnekurorty riwiery urugwajskiej na czele zPunta del Este przyciągają coraz więcej spragnionych słońca wczasowiczów. Szczególnie wówczas, gdy napółnocnej półkuli panujezima.
Rolniczy charakter kraju w połączeniu z tutejszymfolklorem stworzyły podstawy do rozwojuagroturystyki. Mimo niezbyt długiej historii ten niewielki latynoski kraj szczyci się bogatym dziedzictwem kulturowym, będącym mieszanką wpływów europejskich i afrykańskich, co można zobaczyć chociażby w wielu placówkachmuzealnych.
Wszystkie główne szlakidrogowe ikolejowe rozchodzą się promieniście z Montevideo, które jest tym samym najważniejszym węzłem komunikacyjnym Urugwaju. Sieć dróg i kolei jest dobrze rozwinięta, szczególnie w południowej części kraju. Im dalej na północ, tym ta sieć staje się rzadsza.LFU (Lineas Ferreas Uruguayas) to narodowe linie kolejowe Urugwaju obsługujące zarówno ruch pasażerski, jak i towarowy. Główny dworzec autobusowy w Montevideo mieści się przy placu Tres Cruzes. Powszechne jest korzystanie z taksówek i remises (korporacje taksówkowe dysponujące lepszymi środkami transportu i bez tradycyjnego oznakowania pojazdu). W stolicy krajuMontevideo znajduje się największy dworzec kolejowy w kraju.
Głównymportem morskim jest Montevideo, gdzie oprócz wymiany handlowej i przeładunkutowarów istotne znaczenie mażegluga pasażerska między portami położonymi po obu brzegach estuarium La Platy. Połączenia pasażerskie obsługuje także port w Colonia del Sacramento.
Urugwajczycy są najbardziej wykształceni spośród wszystkich mieszkańców Ameryki Południowej – 84% ludności ma wykształcenie ponadpodstawowe, a 32% co najmniej średnie.Analfabetyzm nie przekracza 3%.
Najważniejszym osiągnięciem urugwajskiego systemu edukacyjnego była realizacja tzw. Planu Ceibal. W związku z nim, w 2009, Urugwaj stał się pierwszym krajem na świecie, który wyposażył wszystkich swoich uczniów szkół podstawowych (i ich nauczycieli) w komputery przenośne, w ramach kampanii One Laptop Per Child (laptop dla każdego ucznia).
Urugwaj jest powszechnie znany jako krajgauchos. Niemniej jednak kraj ten szczyci się imponującymitradycjami artystycznymi i literackimi – stąd wywodzi się wielu słynnychmalarzy,poetów, powieściopisarzy i dramatopisarzy.
Jednym z najważniejszych wydarzeń kulturalnych i rozrywkowych Urugwaju jest karnawał, który nie jest jednak tak hucznie obchodzony jak w Brazylii. Największe obchody odbywają się w Montevideo, gdzie odprawiane są tradycyjneceremoniellamadas (tłum. nawoływanie), będące elementami afrobrazylijskich i afrourugwajskich kultów wywodzących się z wierzeń afrykańskich, a polegające na uderzaniu w bęben w rytm „candombe” i nawoływaniu innych uczestników bębniarzy do gromadzeniu się w jednym miejscu. Zdarza się, że „comparsa” (zgromadzenie bębniarzy, zespół) może zebrać nawet do stu członków. Przy większej ilości jest bardzo trudne utrzymanie rytmu. W takich sytuacjach „comparsa” rozdziela się na dwie części. Używa się trzech typów bębnów: „chico” – mały, który ma zadanie utrzymać stały rytm, „piano” – największy mający brzmienie basu i „repique” – nadający melodie. Obrzędowi temu towarzyszą tancerze i wiele kolorowych postaci.
Kwintesencją urugwajskiej kuchni jest przyrządzana na różne sposoby wołowina w dużych ilościach. Jedną z najbardziej znanych potraw są medaliony z polędwicy w sosie z dodatkiemczerwonego winatannat. Typowym i popularnym daniem jest „asado”, które można zjeść w restauracji, barze lub zwyczajnie „pod chmurką” w zaimprowizowanej jadłodajni. Jest to wołowina (a dokładniej żebra wołowe) pieczone na grillu.
Sportem narodowym Urugwaju, jak w większości Ameryki Południowej, jest piłka nożna. W 1924 r. Urugwaj był reprezentowany przez swoją drużynę piłkarską na Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu, jako pierwszy w historii uczestnik z Ameryki Południowej. Zarówno w Paryżu, jak i na następnej olimpiadzie w Amsterdamie w 1928 r., Urugwajczycy zdobyli złote medale. Urugwajska drużyna jest także jedną z pięciu, które zwyciężyły w Mistrzostwach Świata w Piłce Nożnej FIFA dwa lub więcej razy. Pierwsze zwycięstwo w MŚ Urugwaj odniósł podczas pierwszych mistrzostw w 1930 r., których był w dodatku gospodarzem. W 1950 r., podczas MŚ w Brazylii, Urugwajczycy zwyciężyli po raz drugi, pokonując będących faworytami gospodarzy. Ledwie ponad 3-milionowy Urugwaj jest najmniejszym krajem, który zwyciężył w MŚ w Piłce Nożnej FIFA, a przedostatnia jest Argentyna, która ma już ponad 40 mln mieszkańców. Urugwaj jest także 15-krotnym zwycięzcą Copa América, czyli mistrzostw Ameryki Południowej w piłce nożnej, co czyni go najbardziej utytułowaną drużyną strefy CONMEBOL. Najpopularniejszymi zespołami piłki nożnej w Urugwaju sąClub Atlético Peñarol (trzykrotny klubowy mistrz świata, pięciokrotny zwycięzca klubowych mistrzostw Ameryki i 48-krotny mistrz kraju) iClub Nacional de Football (trzykrotny klubowy mistrz świata, trzykrotny mistrz Ameryki i 42-krotny mistrz kraju). Najbardziej znanymi piłkarzami z Urugwaju są:Obdulio Varela,Juan Schiaffino,Enzo Francescoli,Gustavo Poyet,Alvaro Recoba,Diego Lugano,Edinson Cavani,Luis Suárez (MVPCopa America 2011),Diego Godín iDiego Forlan (zwycięzcaZłotego Buta w 2005 r. i 2009 r., Najlepszy GraczMistrzostw Świata 2010).
W 2006 r. Urugwajczycy zostali wicemistrzami świata wpiłce nożnej plażowej. W finaleMistrzostw Świata rozgrywanych na plażyCopacabana w Rio de Janeiro, ulegli gospodarzom turnieju Brazylijczykom stosunkiem bramek 1:4.
Rugby jest drugim popiłce nożnej sportem narodowym Urugwajczyków. Stanowią obecnie po Argentynie drugą siłę w Ameryce Południowej.
PierwsiPolacy przybyli do Urugwaju w XIX w., popowstaniu styczniowym, m.in.: cenionylekarz dr Julian Jurkowski,Jan Łukasiewicz –architekt, Erazm Bogoria-Skotnicki – profesorgeografii i główny inspektor szkół publicznych w Urugwaju, nauczyciel Ludwik Wypychowski,Wacław Radecki – wykładowca psychologii na Uniwersytecie w Montevideo (założył Instytut Psychologii), farmaceuta Ryszard Powal-Czyżkowski. W okresie międzywojennym przybyło tu ponad 8 tys. Polaków. Byli to przede wszystkimrobotnicy. Pierwsze organizacje polonijne powstały w 1927 r. Obecnie działają m.in.: Towarzystwo Polskie im. MarszałkaJózefa Piłsudskiego, Zjednoczone Towarzystwo Polskie oraz Polska Misja Katolicka. Obecnie w Urugwaju mieszka, według różnych szacunków, około 10–15 tys. Polaków[20].
↑J. Mazurek,Kraj a emigracja: ruch ludowy wobec wychodźstwa chłopskiego do krajów Ameryki Łacińskiej (do 1939 roku), Biblioteka Iberyjska, 2006, s. 10.
.png)
.jpg)
