Północnym przedłużeniem Uralu są wzgórzaPaj-Choj (według niektórych źródeł stanowią najbardziej na północ wysuniętą część Uralu)[1]. Południowy Ural graniczy z wyżynąWielki Syrt (Obszczyj Syrt) na zachodzie i zPłaskowyżem Turgajskim na wschodzie. Południowe przedłużenie Uralu stanowią niskie góry –Mugodżary, a dalej na południe – płaskowyżUstiurt.
W ciągu następnych kilku stuleci Nowogrodzianie zajmowali się handlemfutrami i pobieralidaniny zJugry i Wielkiego Permu, powoli rozszerzając swoją działalność na południe. Pierwsze wzmianki o rzekachCzusowaja iBiełaja pojawiły się w kronikach odpowiednio w 1396 i 1468 roku. W 1430 r. nadKamą u podnóża Uralu założono miastoSolikamsk, gdzie w otwartychwarzelniach produkowanosól. W 1472 r.Iwan III zdobył Perm, Peczorę i Jugrę od upadającejRepubliki Nowogrodzkiej. Dzięki wyprawom na Ural w latach 1483 i 1499–1500Moskwie udało się całkowicie podporządkować Jugrę.
Mniej więcej w tym samym czasie, na początku XVI wieku, polski geografMaciej z Miechowa we wpływowymTractatus de duabus Sarmatiis (1517) dowodził, że w Europie Wschodniej w ogóle nie magór, podważając punkt widzenia niektórych autorów klasycznegoantyku, popularny w okresierenesansu. GdySigismund von Herberstein wUwagach o Sprawach Moskiewskich (1549) podał za źródłami rosyjskimi, że za Peczorą znajdują się góry i utożsamił je zGórami Ryfejskimi iHyperborejczykami starożytnych autorów, istnienie Uralu, a przynajmniej jego północnej części, utrwaliło się w geografii zachodniej. Ural Środkowy i Południowy były wówczas jeszcze w dużej mierze niedostępne i nieznane geografom rosyjskim i zachodnioeuropejskim.
W latach pięćdziesiątych XVI wieku, po pokonaniu przezcarat rosyjskiChanatu Kazańskiego i stopniowej aneksji ziem Baszkirów, Rosjanie dotarli do południowej części łańcucha górskiego. W 1574 roku założyliUfę. Górny bieg Kamy i Czusowej na Środkowym Uralu, wciąż niezbadane, a także częśćTransuralii, która wciąż znajdowała się w rękachChanatu Syberyjskiego, zostały przyznaneStroganowom kilkoma dekretami cara w latach 1558–1574. Ziemie Stroganowów stanowiły bazę wypadową do wkroczeniaJermaka na Syberię. Około 1581 Jermak przeprawił się przez Ural zCzusowaja doTagiłu. W 1597 roku zbudowanodrogę Babinowa przez Ural z Solikamska do dolinyTury, gdzie w 1598 roku założono miastoWierchoturie (Górna Tura). Wkrótce potem założono tamurząd celny, a droga ta na długi czas stała się jedynym legalnym połączeniem między europejską Rosją aSyberią. W 1648 roku u zachodnich podnóży Środkowego Uralu zostało założone miastoKungur.
W XVII wieku odkryto na Uralu pierwsze złożarud żelaza imiedzi,miki,kamieni szlachetnych i innychminerałów. Powstawałyhuty żelaza i miedzi, szczególnie szybko za panowaniaPiotra I. W latach 1720–1722 zlecił onWasilijowi Tatiszczewowi nadzorowanie i rozwójgórnictwa i hutnictwa na Uralu. Tatiszczew zaproponował budowę nowej hutymiedzi w Jegorczyku, która miała stać się rdzeniem miastaPerm, oraz nowej hutyżelaza naIsecie, która w momencie budowy miała być największą na świecie i dać początek miastuJekaterynburg. Obie fabryki zostały założone przez następcę Tatiszczewa,Georga Wilhelma de Gennina(inne języki) w 1723 roku. Tatiszczew powrócił na rozkazcesarzowej Anny, by w latach 1734–1737 zastąpić Gennina. Transport produktów hutniczych na rynki europejskiej Rosji wymagał budowyDrogi Syberyjskiej z Jekaterynburga przez Ural do Kunguru iJegorszczyzny (Perm) i dalej doMoskwy, która została ukończona w 1763 r., zastępując drogę Babinowa. Odkrycia bogatych złóż rud oraz ich systematyczne wydobycie przekształciło ostatecznie region w największe zaplecze mineralne Rosji. W 1745 roku wBieriozowskoje odkrytozłoto, a później w innych złożach. Wydobywa się je od 1747 roku.
Pierwszakolej przez Ural połączyła Perm z Jekaterynburgiem przezCzusowoj,Kuszwę iNiżny Tagił (1878). W 1890 r. linia kolejowa połączyła Ufę zCzelabińskiem przezZłatoust. W 1896 roku odcinek ten stał się częściąKolei Transsyberyjskiej. W 1909 roku przez Kungur przebiegała kolejna linia kolejowa łącząca Perm z Jekaterynburgiem, będąca częścią Trasy Syberyjskiej. Ostatecznie zastąpiła ona odcinek Ufa – Czelabińsk jako główna magistrala Kolei Transsyberyjskiej.
Najwyższy szczyt Uralu,Narodnaja (wysokość 1.895 m), został zidentyfikowany w 1927 r.
W okresie industrializacjiZwiązku Radzieckiego w latach 30. XX wieku na południowo-wschodnim Uralu powstało miastoMagnitogorsk, będące ośrodkiem wytopu żelaza i produkcji stali. Podczasniemieckiej inwazji na Związek Sowiecki w latach 1941–1942, góry były kluczowym elementemniemieckich planów podbojów. W obliczu groźby zajęcia znacznej części terytorium przez wroga, rząd ewakuował wiele przedsiębiorstw przemysłowych z europejskiej części ZSRR na wschodnie przedgórze Uralu, uważane za bezpieczne miejsce, poza zasięgiem niemieckim. Powstały trzy gigantyczne fabrykiczołgów:Urałmasz(inne języki) wSwierdłowsku (jak wówczas nazywano Jekaterynburg),Urałwagonzawod w Niżnym Tagilu iCzelabińska Fabryka Traktorów(inne języki) w Czelabińsku (wówczasTankograd – od ros. танк czyt. tank = czołg).
Po wojnie, w latach 1947–1948, przez Ural Polarny przebiegała kolejCzum –Łabytnangi, zbudowana przez więźniówgułagu.
Majak, 150 km na południowy wschód od Jekaterynburga, był ośrodkiem sowieckiego przemysłu jądrowego i miejscemkatastrofy w Kysztymie (1957).
Ze względu na rozciągnięcie południkowe Uralu jego warunki klimatyczne są bardzo zróżnicowane – na północy panujeklimat subpolarny, na południuumiarkowany. Różne warunki klimatyczne panują też po zachodniej i wschodniej stronie pasma, co wiąże się z dominacją zachodnichwiatrów niosących wilgoć. O ile w środkowej części pasma roczneopady wynoszą około 600 mm, to po stronie zachodniej przekraczają 750 mm, a po stronie wschodniej – sięgają tylko 550 mm. Ma to w efekcie też wpływ na grubość pokrywy śnieżnej,wilgotność izachmurzenie – wszystko większe po stronie zachodniej. Ilości opadów maleją też na wyższych szerokościach od 61° i na południe od 55° szerokości geograficznej północnej[8].
W zimie często występujeinwersja temperatury – w wyższych partiach jest ona nierzadko wyższa, niż w niższych[8].
