 | |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Lider | |||
| Data założenia | 17 listopada 2002 | ||
| Data rozwiązania | 30 maja 2015 | ||
| Adres siedziby | |||
| Ideologia polityczna | |||
| Liczba członków | ok. 205 000 (2013)[1] | ||
| Członkostwo międzynarodowe | |||
| Grupa w Parlamencie Europejskim | |||
| Barwy | |||
| |||
.jpg)
Unia na rzecz Ruchu Ludowego (Union pour un mouvement populaire,UMP) –francuskapartia polityczna, działająca w latach 2002–2015. Zakończyła działalność w związku z przekształceniem jej w partięRepublikanie, która stała się legalną sukcesorką UMP[2].
UMP stanowiła najliczniejsze francuskie ugrupowanie, reprezentuje różne nurty polityczne mieszczące się w ramach szeroko rozumianej centroprawicy. Stała się formacją, która jako jednolite ugrupowanie połączyła konkurujące ze sobą przez lata siły„gaullistów” i„giscardystów”. Unia opowiadała się zaintegracją europejską, jak równieżgospodarką wolnorynkową, obniżaniempodatków i ograniczaniem przywilejów socjalnych. Opowiada się również za działaniami ograniczającymi nielegalną imigrację.
Od czasu swojego powstania do 2012 partia ta pełniła funkcję partyjnego zaplecza dla urzędującychprezydentów:Jacques’a Chiraca w trakcie jego drugiej kadencji iNicolasa Sarkozy’ego. Stanowiła też podstawową formację tworzącą w tym samym okresie kolejne rządy, kierowane przezJean-Pierre’a Raffarina,Dominique’a de Villepina iFrançois Fillona.
UMP wygrywała kolejne wybory parlamentarne w 2002 (jako Unia na rzecz Większości Prezydenckiej) i w 2007, uzyskując w izbie niższej absolutną większość. Posiada najliczniejszą frakcję wZgromadzeniu Narodowym, a do 2011 miała też taką wSenacie. Po porażce wyborczej jej kandydata w wyborach prezydenckich w 2012 znalazła się w opozycji, przegrywając w tym samym roku również wybory parlamentarne. WParlamencie Europejskim działała w ramach grupyEuropejskiej Partii Ludowej.
Pierwsze pomysły na utworzenie formacji skupiającej podstawowe siły centroprawicowe, tj.gaullistowskieZgromadzenie na rzecz Republiki (RPR),Demokrację Liberalną (DL) iUnię na rzecz Demokracji Francuskiej (UDF), pojawiły się po wyborach doParlamentu Europejskiego w 1999. W głosowaniu tym największe poparcie uzyskałyPartia Socjalistyczna i eurosceptyczneZgromadzenie na rzecz Francji oraz Niezależności Europy. Koalicja RPR-DL zajęła trzecie miejsce, natomiast centryści z UDF dopiero piąte[3].
We wrześniu tego samego roku powstał Klub „Dialog i Inicjatywa” (Dialogue et Initiative), powołany przezMichela Barniera iDominique’a Perbena (obaj z RPR),Jacques’a Barrota (UDF) iJean-Pierre’a Raffarina (DL)[4]. W listopadzie 2000 konserwatywny dziennik „Le Figaro” opublikował list podpisany przez ponad 350 francuskich parlamentarzystów obu izb, zainicjowany przezDominique’a Baudisa i nawołujący do współpracy[5]. Dalsze inicjatywy ogłaszano w 2001, m.in. były premierÉdouard Balladur publicznie przedstawił koncepcję utworzenia wspólnej Unii na rzecz Reform (l'Union pour la réforme)[4].
.jpg)
13 stycznia 2001, także w „Le Figaro”, ukazał się sygnowany przez 160 deputowanych i senatorów z wszystkich trzech partii apel zatytułowanyFrance alternance: pour un nouveau contrat politique. Inicjatorami tego manifestu, który stał się podstawową deklaracją ideową późniejszej UMP, byliAlain Juppé i prezydencki doradca Jérôme Monod[4].
Współpracę między poszczególnymi partiami utrudniała jednak niemożność wyłonienia wspólnego kandydata wwyborach prezydenckich. Zamiar ubiegania się o reelekcję w 2002 ogłosiłJacques Chirac, otrzymując poparcie Zgromadzenia na rzecz Republiki[6]. Swoje kandydatury zgłosili jednak również przywódcy Demokracji Liberalnej (Alain Madelin) i Unii na rzecz Demokracji Francuskiej (François Bayrou), a ponadtoChristine Boutin zFRS, wcześniej związana z UDF.
Pomimo wystartowania przywódców DL i UDF w wyborach prezydenckich, przewodniczący klubów parlamentarnych tych ugrupowań wZgromadzeniu Narodowym XI kadencji,Jean-François Mattei iPhilippe Douste-Blazy, ogłosili publiczny apel nawołujący do poparcia Jacques’a Chiraca już w pierwszej turze. Podpisało się pod nim m.in. 33 spośród 43 posłów liberałów i około 1/3 spośród 67 posłów centrystów[4].
Ubiegający się o reelekcję prezydent wygrał pierwszą turę wyborów, uzyskując 21 kwietnia 2002 niespełna 20% głosów. Żaden z pozostałych centroprawicowych kandydatów nie przekroczył 7% głosów. Drugie miejsce w głosowaniu zajął liderFrontu Narodowego,Jean-Marie Le Pen, wyprzedzając urzędującego premiera, socjalistęLionela Jospina[7].
23 kwietnia Philippe Douste-Blazy ogłosił powołanie Unii na rzecz Większości Prezydenckiej (Union pour la Majorité Présidentielle). Przystąpiły do niejZgromadzenie na rzecz Republiki,Demokracja Liberalna i część działaczyUnii na rzecz Demokracji Francuskiej, a takżeForum Socjalnych Republikanów[4]. UDF opuściły ponadto stowarzyszone z nią ugrupowania –Partia RadykalnaFrançois Loosa,Partia Ludowa na rzecz Demokracji FrancuskiejHervégo de Charette oraz tzw. niebiescy ekolodzy (Écologie bleue)Nathalie Kosciusko-Morizet. Formacje te także przyłączyły się do UMP[8].
Jacques Chirac ostatecznie wygrał drugą turę wyborów prezydenckich, przeprowadzoną 5 maja 2002, otrzymując ponad 82% głosów[7]. Dzień po uzyskanej reelekcji powołał nowy rząd, na czele którego stanąłJean-Pierre Raffarin. 11 maja UMP ogłosiła swoje listy wyborcze do parlamentu; na 577 okręgów wystawiła ponad 520 kandydatów pod własnym szyldem, a w kilkudziesięciu okręgach udzieliła poparcia kandydatom startującym z innych komitetów (głównie UDF). Wkrótce powołano też prowizoryczne władze, w tym trzyosobowy komitet organizacyjny, w skład którego weszli Philippe Douste-Blazy,Jean-Claude Gaudin iSerge Lepeltier[4].
Wybory parlamentarne, które odbyły się 9 i 16 czerwca 2002, przyniosły unii zdecydowane zwycięstwo. DoZgromadzenia Narodowego XII kadencji dostało się ponad 350 kandydatów z ramienia UMP, blisko 30 z listy UDF, a także kilkunastu innych kandydatów z sojuszniczych komitetów wyborczych[9][10]. Nowo utworzona grupa parlamentarna na początku kadencji liczyła 365 posłów – w tym ponad 200 należących do RPR, ponad 70 związanych z UDF i ponad 60 działaczy DL[4]. Część Unii na rzecz Demokracji Francuskiej przeciwna dalszemu zjednoczeniu i skupiona wokół swojego lideraFrançois Bayrou powołała odrębny, 30-osobowy, klub deputowanych. Po wyborczym sukcesie swojego zaplecza Jacques Chirac zatwierdził drugi gabinet Jean-Pierre’a Raffarina w tożsamym składzie, zdominowany przez działaczy UMP.
Wkrótce po drugiej turze głosowania do parlamentu przystąpiono do dalszych działań mających na celu doprowadzenie do powstania jednolitej partii. 18 czerwca 2002 powołano tymczasowy zarząd w składzie: Alain Juppé (przewodniczący, RPR), Jean-Claude Gaudin (wiceprzewodniczący, DL), Philippe Douste-Blazy (sekretarz generalny, UDF)[4].
21 września 2002 nadzwyczajne zjazdyZgromadzenia na rzecz Republiki (większością 90% głosów) iDemokracji Liberalnej (większością 85% głosów) uchwaliły samorozwiązanie tych partii[6][11]. Tożsamą decyzję podjęłaPartia Ludowa na rzecz Demokracji Francuskiej, na bazie której powołano później małą frakcję polityczną pod nazwą Konwencja Demokratyczna (Convention démocrate)[12].
W październiku i listopadzie deklaracje współpracy ogłosiły także mniejsze ugrupowania. WładzeÉcologie bleue zapowiedziały przystąpienie do tworzenia „zielonej” frakcji w ramach UMP.Forum Socjalnych Republikanów,Narodowe Centrum Niezależnych i Chłopów iPartia Radykalna podjęły uchwały o stowarzyszeniu się z nową formacją przy zachowaniu odrębności organizacyjnej i przy zgodzie na podwójne członkostwo. Wsparcie dla UMP ogłosiło równieżZgromadzenie na rzecz Francji[4].
Pierwszy kongres ugrupowania odbył się 17 listopada 2002. Powołano na nim nową partię pod nazwą Unia na rzecz Ruchu Ludowego (Union pour un Mouvement Populaire), w skład której weszli działacze stronnictw, które zakończyły swoją samodzielną działalność (RPR, DL, PPDF, niebieskich ekologów), dysydenci z UDF, jak również członkowie partii stowarzyszonych. Kongres ustalił partyjne barwy, a także wybrał swoje pierwsze władze. W głosowaniu na stanowisko przewodniczącego zdecydowanie wygrał poparty przez wszystkie główne frakcjeAlain Juppé, otrzymując prawie 38 tys. głosów (ok. 79%) i pokonującNicolasa Dupont-Aignana z eurosceptycznej partiiPowstań Republiko (ok. 15%) oraz czterech niszowych kandydatów[13].
Centroprawicowy rząd, zdominowany przez UMP, podjął działania związane z zapowiedzianą bezpośrednio po swoim powołaniudecentralizacją, mającą na celu zwiększenie samodzielności (w tym finansowej)regionów[14]. Wprowadził też szeregreform gospodarczych i społecznych, związanych m.in. ze zmianami w zakresie deficytowego systemuemerytalnego, wydłużeniem okresu składkowego, likwidacją części przywilejów branżowych i zwiększeniem kontroli nad systemem. Przeciwko tym reformom w 2003 gwałtownie protestowały liczne grupy zawodowe[15].
Na początku 2004Alain Juppé, za nadużycia w publicznych funduszach z okresu kierowania gaullistami, został w pierwszej instancji skazany na karę półtora rokupozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Orzeczono także pozbawienie prawa do piastowania urzędów publicznych przez 10 lat[16]. Problemy prawne lidera partii i niepopularne reformy przyczyniły się do spadku poparcia dla prezydenta, premiera, a także samej unii[15]. W wyborach samorządowych z 21 i 28 marca 2004 ludowcy doznali porażki – koalicja lewicy skupiona wokółPartii Socjalistycznej wygrała w 20 z 22 regionów. UMP utrzymała tylko dwóch przewodniczących rad regionalnych (wAlzacji i naKorsyce), przegrał m.in.Valéry Giscard d’Estaing ubiegający się o reelekcję wOwernii[17].
Konsekwencją wyborczej klęski były zmiany w rządzie. Prezydent Jacques Chirac zdecydował się pozostawić na stanowisku dotychczasowego premiera, przy jednoczesnej wymianie części ministrów. Decyzję tę motywowano koniecznością kontynuowania dotychczasowych reform[18]. Wwyborach do Parlamentu Europejskiego z 13 czerwca 2004 UMP także poniosła porażkę. Zajęła drugie miejsce z wynikiem 16% i siedemnastoma na 78 mandatów, podczas gdy socjaliści uzyskali 28% i 31 miejsc w Europarlamencie[19].
W lipcu tego samego roku Alain Juppé złożył rezygnację z kierowania partią. Kongres mający wyłonić jego następcę odbył się 28 listopada 2004. Przewodniczącym unii zostałNicolasa Sarkozy’ego, który otrzymał ponad 60 tys. głosów (85%), pokonując Nicolasa Dupont-Aignana iChristine Boutin[13].
W 2005 Unia na rzecz Ruchu Ludowego zaangażowała się w kampanię poprzedzającąreferendum dotyczącetraktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy, którego projekt opracowano pod kierownictwem związanego z UMP byłego prezydenta Francji Valéry’ego Giscarda d’Estainga. 6 marca tego samego roku ogłoszono hasło wyborcze „Europa zasługuje na tak od nas” (L'Europe mérite qu'on lui dise oui)[20]. W przeprowadzonym 29 maja 2004 głosowaniu większość wyborców (ok. 55%) opowiedziała się jednak przeciw przyjęciu traktatu. W tym samym czasie Jean-Pierre Raffarin, wedługsondaży, stał się jednym z najmniej popularnych premierów w historii V Republiki; ostatecznie po przegranym referendum podał się do dymisji.
Nowy rząd, na czele którego stanąłDominique de Villepin, opierał się w parlamencie wyłącznie na UMP.Unia na rzecz Demokracji Francuskiej zdecydowała o opuszczeniu „większości prezydenckiej”, mimo to propozycję objęcia teki ministra edukacji przyjął jeden z jej liderów,Gilles de Robien. Do rządu powrócił, posiadający wysokie notowania w badaniach opinii publicznejNicolas Sarkozy, uchodzący za głównego partyjnego przeciwnika nominowanego premiera. Przewodniczący unii objął kluczowe stanowisko ministra stanu oraz ministra spraw wewnętrznych[21].
.jpg)
Wśród potencjalnych kandydatów UMP na urząd prezydenta wwyborach w 2007 wymieniano Nicolasa Sarkozy’ego, a także premiera Dominique’a de Villepina, uchodzącego za faworyta urzędującej głowy państwa[22]. Swoją kandydaturę publicznie zgłosił tylko pierwszy z nich. Kandydata unii wybrano w powszechnym głosowaniu przeprowadzonym wśród członków tej partii. Spośród ponad 338 tys. działaczy UMP w elekcji wzięło udział około 233 tys. Nicolasa Sarkozy’ego poparło ponad 229 tys. z nich, pozostali oddali puste głosy[4][23].
Lider UMP wygrał pierwszą turę wyborów z 22 kwietnia 2007, otrzymując najwięcej głosów (prawie 11,5 mln, tj. 31,18%) i wyprzedzając jedenastu pozostałych kandydatów. W drugiej turze z 6 maja Nicolas Sarkozy zmierzył się z reprezentantką socjalistów. PokonałSégolène Royal, uzyskując prawie 19 mln głosów, tj. 53,06%[24]. 14 maja nowo wybrany prezydent zrezygnował z funkcji przewodniczącego UMP. Od tego czasu w partii wprowadzono kierownictwo wieloosobowe, składające się z wiceprzewodniczących i sekretarza generalnego UMP[4].
17 maja 2007 Nicolas Sarkozy mianował, należącego do Unii na rzecz Ruchu Ludowego,François Fillona na premiera nowego rządu[25]. Resort obrony objąłHervé Morin, przywódca grupy parlamentarzystów UDF opowiadającej się za powrotem do „większości prezydenckiej”, która powołała partięNowe Centrum. Ministrem spraw zagranicznych zostałBernard Kouchner, dotąd związany z PS. Pozostałe resorty przypadły przedstawicielom UMP lub bezpartyjnym kandydatom rekomendowanym przez ludowców.
Przedwyborami do Zgromadzenia Narodowego, przewidzianymi na 10 i 17 czerwca tego samego roku, unia wystawiła swoich przedstawicieli w większości okręgów wyborczych. W kilkudziesięciu wsparła natomiast kandydatów innych komitetów, głównie dotychczasowych posłów z Nowego Centrum, startujących pod szyldemMajorité présidentielle. Nowy premier zezwolił na start swoich ministrów, ustalając jednocześnie zasadę, wedle której ci, którzy nie zostaną wybrani, złożą rezygnację z zajmowanego stanowiska[26]. W pierwszej turze skupione wokół unii zaplecze nowego prezydenta otrzymało ponad 45% głosów (w tym 39% kandydaci UMP)[27]. Przed drugą turą część sondaży prognozowała uzyskanie przez koalicjantów miażdżącej większości w nowym parlamencie (nawet 470 miejsc), co doprowadziło do powstania medialnego pojęcia „błękitnegotsunami” (od kolorów francuskiej prawicy)[28]. Ostatecznie doZgromadzenia Narodowego XIII kadencji na 577 mandatów unia wprowadziła 313 swoich przedstawicieli, jej główni sojusznicy z NC wygrali w 22 okręgach, a niezależni kandydaci prawicy sympatyzujący z prezydentem w 9[29].
19 czerwca 2007 François Fillon został po raz drugi mianowany przez prezydenta szefem nowego rządu, z którego musiał odejść były premier i pierwszy przywódca ludowcówAlain Juppé, niespodziewanie pokonany przez socjalistę w swoim okręgu wyborczym[26].
W wyborach municypalnych, przeprowadzonych w 2008, unia uzyskała słabe wyniki. Jej kandydaci namerów zwyciężyli w 84 miastach powyżej 30 tys. mieszkańców, tym samym UMP straciła władzę w 25 miejscowościach tej wielkości (w tym wStrasburgu iTuluzie)[30][31].
Unia zadeklarowała udział wwyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009. Na swoich listach umieściła także kandydatówNowego CentrumHervégo Morina, jak również socjaldemokratycznejNowoczesnej LewicyJeana-Marie Bockela, a także ruchuLes ProgressistesÉrica Bessona[32]. W głosowaniu z 7 czerwca 2009 koalicja prezydencka uzyskała największe poparcie na poziomie prawie 28%, co przyniosło 29 mandatów[33], z czego 24 przypadły ludowcom.
Do wyborów regionalnych w 2010 UMP przystąpiła pod szyldem większości prezydenckiej, utrzymała władzę jedynie w Alzacji. Konsekwencją tych wyników była przebudowa rządu. W 2011 ludowcy utracili większość w Senacie.
Na 2012 ponownie zaplanowano wybory, zarównoprezydenckie, jak iparlamentarne. W pierwszych z nich o reelekcję ubiegał się Nicolas Sarkozy. Związany z UMP prezydent w czasie pierwszej kadencji tracił na popularności, stając się jednym z najmniej popularnych prezydentów V Republiki[34]. W pierwszej Nicolas Sarkozy zajął drugie miejsce. Otrzymał około 9,75 miliona głosów (27,18%), przechodząc do drugiej tury głosowania, w której przegrał z wynikiem ponad 48% głosów[35].
Zwycięstwo socjalistyFrançois Hollande’a skutkowało dymisją tworzonego przez UMP rządu François Fillona. Unia przystąpiła do kolejnej kampanii wyborczej do Zgromadzenia Narodowego XIV kadencji. Partia wystawiła blisko 480 kandydatów, a także poparła kilkudziesięciu kandydatów z innych ugrupowań (w tym głównie radykałów, centrystów, chadeków)[36]. W wynikuwyborów parlamentarnych z 10 i 17 czerwca 2012 do niższej izby francuskiego parlamentu weszło 194 przedstawicieli UMP, zaś 35 mandatów uzyskali pozostali kandydaci centroprawicy startujący w większości z jej poparciem[37]. Zdominowany przez unię obóz parlamentarnej prawicy otrzymał 44% głosów w drugiej turze, przegrywając z prezydencką lewicą, która zdobyła wówczas blisko 50% głosów i łącznie 331 mandatów. Poselskiej reelekcji nie uzyskali m.in. wiceprzewodnicząca partiiMichèle Alliot-Marie i zastępca sekretarza generalnegoHervé Novelli.
W tym samym roku odbyły się wybory przewodniczącego Unii na rzecz Ruchu Ludowego. W wewnątrzpartyjnym głosowaniu nieznacznie zwyciężyłJean-François Copé, który dostał poparcie 50,3% głosujących, pokonując byłego premieraFrançois Fillona[38]. Wybory te, w których wzięło udział ponad 170 tys. członków partii, doprowadziły do kryzysu w partii, kwestionowano prawidłowość liczenia głosów i wysuwano oskarżenia o defraudację[39][4]. Konsekwencją był rozłam w klubie parlamentarnym UMP, którego znaczna część działaczy skupiona wokół François Fillona powołała odrębną frakcję[4].
W grudniu 2012 kandydaci partii wygrali we wszystkich trzech okręgach powtórzone wybory poselskie w związku z ich unieważnieniem przez Radę Konstytucyjną[40]. Miesiąc później doszło do porozumienia między frakcjami nowego przewodniczącego i byłego premiera – stronnicy tego drugiego otrzymali kierownicze stanowiska we władzach partii, a obie frakcje deputowanych ponownie zintegrowano pod szyldem UMP[41].
Wwyborach europejskich w 2014 UMP z wynikiem 20,8% głosów pokonała socjalistów, przegrała jednak ze skrajnie prawicowymFrontem Narodowym[42]. Wynik wyborczy i kolejne doniesienia mediów dotyczące nieprawidłowości przy finansowaniu kampanii prezydenckiej w 2012 doprowadziły do dymisji Jeana-François Copé z funkcji przewodniczącego partii z dniem 15 czerwca 2014[43]. Kolegialne kierownictwo partii objęli byli premierzyFrançois Fillon,Alain Juppé iJean-Pierre Raffarin, a nowym sekretarzem generalnym zostałLuc Chatel.
W listopadzie 2014 przeprowadzono nowe wybory przewodniczącego ugrupowania, w których mogli wziąć udział wszyscy zarejestrowani członkowie partii. W głosowaniu zwyciężył były prezydentNicolas Sarkozy, otrzymując 64,5% głosów. Jego kontrkandydaci, byli ministrowieBruno Le Maire iHervé Mariton, dostali odpowiednio 29,2% i 6,3% głosów[44].
Były prezydent zadeklarował dążenie do przekształcenia partii w nowe ugrupowanie, proponując powołanie na bazie UMP partiiRepublikanie. Zaakceptowało to ponad 83% biorących udział w głosowaniu członków ugrupowania. 30 maja 2015 odbył się kongres Republikanów, co faktycznie zakończyło okres funkcjonowania UMP[2].
Deklarację polityczną i społeczną Unii na rzecz Ruchu Ludowego stanowiła jej tzw. karta wartości (Charte des valeurs), w której wymieniono podstawowe idee promowane przez to ugrupowanie (wolność, odpowiedzialność, solidarność, naród i Europa)[45].
Główne założenia programowe partii zostały ogłoszone przez Nicolasa Sarkozy’ego w trakcie jego kampanii wyborczej w 2007. Wśród postulatów gospodarczych znalazły się hasła dotyczące zmian w organizacjirynku pracy, w tym zwłaszcza propozycje wprowadzenia rozwiązań zachęcających do dłuższej pracy, ponad normatywne 35 godzin w tygodniu (m.in. poprzez obniżkę podatków). Zapowiedziano zmiany wprawie karnym, polegające na ustaleniu minimalnych kar pozbawienia wolności dla recydywistów. UMP konsekwentnie opowiada się też za ograniczaniem nielegalnejimigracji. Jednocześnie Nicolas Sarkozy przedstawił koncepcję przyznania mieszkańcom nieposiadającym obywatelstwa praw wyborczych[46].
Unia na rzecz Ruchu Ludowego należała do partii wspierających dalszą integrację w ramachUnii Europejskiej (popierała tzw.Konstytucję dla Europy[20]). Po jego odrzuceniu zaaprobowałatraktat lizboński – w lutym 2008 w niższej izbie parlamentu za jegoratyfikacją zagłosowało 206 spośród biorących udział w głosowaniu posłów unii[47].
W trakcie swojej kampanii prezydenckiej w 2007 lider UMP, Nicolas Sarkozy, opowiedział się za wzmocnieniem roliFrancji wEuropie, zadeklarował ponadto dążenie do poprawy relacji dwustronnych zeStanami Zjednoczonymi i poparcie dla uchwalenia nowego traktatu instytucjonalnego UE[46]. Ludowcy konsekwentnie opowiadają się przeciwko przyjęciuTurcji do Unii Europejskiej[48].
UMP wspierała także aktywne członkostwo Francji wPakcie Północnoatlantyckim. W 2009 jej deputowani do Zgromadzenia Narodowego (z nielicznymi wyjątkami) poparli powrót tego kraju do pełnego udziału w strukturach wojskowych NATO[49].
Unia na rzecz Ruchu Ludowego posługiwała się koloraminiebieskim iczerwonym. Partyjna flaga została podzielona na dwie pionowe części w tych barwach. Na środku zamieszczono biały symboldrzewa, zaś pod nim partyjnyakronim UMP[50].
Zgodnie z partyjnym statutem, w skład organów UMP wchodziły kongres, rada krajowa, komitet wykonawczy skupiający sekretarzy krajowych, biuro polityczne, przewodniczący i jego zastępcy, a także sekretarz generalny. Komitet wykonawczy zajmował się opracowywaniem politycznych inicjatyw unii, a także koordynowaniem współpracy z jej zapleczem parlamentarnym. Biuro polityczne stanowiło podstawowy organ zarządzający, zajmujący się bieżącymi sprawami pomiędzysesjami rady krajowej. Składało się z kilkudziesięciu osób, częściowo wybieralnych, częściowo wchodzących w skład tego ciała w związku z zajmowanymi w danym czasie stanowiskami (m.in. aktualni członkowierządu i byli prezydenci Francji)[51].
Od 2007 nieobsadzone pozostawało stanowisko przewodniczącego ludowców, a ścisłe kierownictwo stanowili wiceprzewodniczący i sekretarz generalny. Jean-Claude Gaudin po wyborach prezydenckich w 2007 publicznie oświadczył, że partia nie planuje poszukiwania nowego kandydata, gdyż „moralnie przewodniczącym pozostajeNicolas Sarkozy”[52]. Funkcję jednoosobowego przewodniczącego przywrócono w 2012[38].
Przewodniczący[53]:
Sekretarze generalni[53]:
Według stanu na 2013 UMP liczyła około 205 tys. członków[1]. Do Unii na rzecz Ruchu Ludowego należało trzech byłych prezydentów (Valéry Giscard d’Estaing, Jacques Chirac, Nicolas Sarkozy), Nicolas Sarkozy, byli premierzy (Édouard Balladur, Alain Juppé, Jean-Pierre Raffarin, Dominique de Villepin, François Fillon). Jej działaczami byli przewodniczący Zgromadzenia Narodowego w latach 2002–2012 (Jean-Louis Debré,Patrick Ollier,Bernard Accoyer) oraz Senatu w latach 2002–2011 (Christian Poncelet,Gérard Larcher, który powrócił na tę funkcję w 2014), a także francuscykomisarzeJacques Barrot iMichel Barnier, dwie byłe przewodniczące Parlamentu Europejskiego (Simone Veil orazNicole Fontaine), jak również przewodniczący grup EPP-ED i EPP w EuroparlamencieJoseph Daul.
W kampaniach wyborczych UMP korzystała z poparcia ludzi kina, estrady czy sportu. M.in. w 2007 jej kandydata w wyborach prezydenckich otwarcie wspierali m.in. aktorzyJean Reno iChristian Clavier, piosenkarzJohnny Hallyday, kolarzRichard Virenque i tenisistaFabrice Santoro[54].
Partie afiliowane przy UMP lub z nią współpracujące zachowywały organizacyjną autonomię, jednocześnie dopuszczając możliwość posiadania podwójnego członkostwa w tym ugrupowaniu i w samej Unii na rzecz Ruchu Ludowego. W 2002 status taki uzyskało konserwatywneForum Socjalnych Republikanów (kierowane wówczasChristine Boutin, przemianowane na Partię Chrześcijańsko-Demokratyczną). Podobną decyzję podjęłoZgromadzenie na rzecz Francji, które od 2004 faktycznie zanikło, a jego lider,Charles Pasqua, w tym samym roku został senatorem z ramienia UMP[55]. W latach 2002–2011 status partii stowarzyszonej posiadała socjalliberalnaPartia Radykalna (lider:Jean-Louis Borloo), a w latach 2002–2008Narodowe Centrum Niezależnych i Chłopów (lider: Annick du Roscoät)[56]. Tradycyjnymi wyborczymi sojusznikami UMP pozostawały również m.in.Nowe Centrum iNowoczesna Lewica.
Oficjalną organizacją młodzieżową unii był powołany w 2003 ruch Młodzi Ludowcy (Jeunes Populaires).
| Wybory | Data wyborów | Poparcie | Uwagi |
|---|---|---|---|
| Wybory prezydenckie 2002 | I tura: 21 kwietnia 2002 | 25,0% | łączne poparcie dlaJacques’a Chiraca,Alaina Madelina iChristine Boutin |
| II tura: 5 maja 2002 | 89,2% | poparcie dla Jacques’a Chiraca | |
| Wybory parlamentarne 2002 | I tura: 9 czerwca 2002 | 33,3% | łącznie w dwóch turach UMP (jako Unia na rzecz Większości Prezydenckiej) zdobyła 357 z 577 mandatów |
| II tura: 16 czerwca 2002 | 47,3% | ||
| Wybory regionalne 2004 | I tura: 21 marca 2004 | 33,7% | poparcie dla kandydatów centroprawicy (UMP,UDF,MPF) |
| II tura: 28 marca 2004 | 36,8% | ||
| Wybory europejskie 2004 | 13 czerwca 2004 | 16,6% | UMP zdobyła 17 spośród 78 mandatów, przypadających Francji wPE |
| Wybory prezydenckie 2007 | I tura: 22 kwietnia 2007 | 31,2% | poparcie dlaNicolasa Sarkozy’ego |
| II tura: 6 maja 2007 | 53,1% | ||
| Wybory parlamentarne 2007 | I tura: 10 czerwca 2007 | 39,5% | łącznie w dwóch turach UMP zdobyła 313 spośród 577 mandatów |
| II tura: 17 czerwca 2007 | 46,4% | ||
| Wybory europejskie 2009 | 7 czerwca 2009 | 27,9% | UMP zdobyła 29 spośród 72 mandatów, przypadających Francji w PE[57] |
| Wybory regionalne 2010 | I tura: 14 marca 2010 | 26,0% | poparcie dla kandydatów tzw. większości prezydenckiej |
| II tura: 21 marca 2010 | 35,4% | ||
| Wybory prezydenckie 2012 | I tura: 22 kwietnia 2012 | 27,2% | poparcie dlaNicolasa Sarkozy’ego |
| II tura: 6 maja 2012 | 48,4% | ||
| Wybory parlamentarne 2012 | I tura: 10 czerwca 2012 | 27,1% | łącznie w dwóch turach UMP zdobyła 194 spośród 577 mandatów |
| II tura: 17 czerwca 2012 | 37,9% | ||
| Wybory europejskie 2014 | 25 maja 2014 | 20,8% | UMP zdobyła 20 spośród 73 mandatów, przypadających Francji w PE |
 | Zobacz multimedia związane z tematem:Unia na rzecz Ruchu Ludowego |
| Partie reprezentowane w parlamencie krajowym lub europejskim |
|---|
