Turyngowie (łac. Thuringi) – ludgermański, zamieszkujący tereny pomiędzyŁabą, góramiHarz i Turyńskim Lasem (obecnie terenykrajów związkowychTuryngii iSaksonii). Stanowił odłam germańskiego luduHermundurów, przybyłych na obszaryNiemiec środkowych wI wieku.
Pod koniecIV wieku Turyngowie stanęli na czele księstwa plemiennego ludów germańskich osiadłych między środkową Łabą iWezerą, który pod panowaniem królaBisinusa (połowaV wieku) poszerzył granice wpływów po górnyMen iDunaj (pobił m.in.Cherusków nad środkową Wezerą). Część plemienia dostała się pod panowanie huńskie[1]. Po śmierci Bisinusa (ok.457) księstwo uległo podziałowi pomiędzy jego trzech synówBadericha,Herminafrieda iBerthachara. W konsekwencji umożliwiło to podbój ziem Turyngów przezFranków pod wodząChlotara iTeodeberta wspomaganych przezSasów i zakończonegobitwą pod Burgscheidungen w531 r.[2]
W 830 roku na wschód od ziem Turyngów za rzeką Soławą leżały ziemie Słowian, od których oddzielała ichLimes Sorabicus.
Słabo poznane jest archeologicznie osadnictwo Turyngów. Więcej informacji na temat ich kultury dostarczają cmentarzyska.
Na terenach zamieszkiwanych przez Turyngów odkryto cmentarzyska rzędowe, składające się przeciętnie z 40 do 80 grobów. Cechą szczególną, wyróżniającą Turyngów są pochówki koni, towarzyszące ludzkim. Praktykowano również pochówki psów. Odrębną kategorię stanowią groby bogate. Występowały w nich pochówki arystokracji na wozach oraz bogate wyposażenie grobowe[3].