Ten artykuł dotyczytraktatu pokojowego pomiędzyKrólestwem Rumunii aPaństwami Centralnymi z 7 maja 1918. Zobacz też:inne umowy międzynarodowe o tej samej nazwie. | |||
| Data | 1918-05-077 maja 1918(dts) | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Wynik | zmiany granic Rumunii | ||
| Przyczyna | udział Rumunii wI wojnie światowej | ||
| Terytorium | |||
| Strony traktatu | |||
| |||
Traktat w Bukareszcie (1918) –traktat pokojowy zawarty 7 maja 1918 roku wBukareszcie pomiędzyCesarstwem Niemieckim,Monarchią Austro-Węgierską,Carstwem Bułgarii iImperium Osmańskim aKrólestwem Rumunii, kończący udział Rumunii wI wojnie światowej po stronieEntenty (sierpień 1916–grudzień 1917).
Poprzewrocie bolszewickim i zawarciu przezRosję sowiecką 5 grudnia 1917 rokuzawieszenia broni zPaństwami Centralnymi Rumunia była zmuszona do zawarcia 9 grudnia 1917 roku analogicznego rozejmu, wobec utraty jedynego sojusznika na froncie z Niemcami i Austro-Węgrami.Po ostatecznym wycofaniu sięRFSRR zI wojny światowej poprzez zawarcie 3 marca 1918 roku wBrześciuseparatystycznego traktatu pokojowego z państwami centralnymi, 5 marca 1918 roku wBuftea Rumunia podpisała w konsekwencjiultimatum państw centralnychpreliminaria pokojowe. Dalsze rokowania prowadził nowo powołany rząd premieraAleksandra Marghilomanu, któremu udało się uzyskać utrzymanie dostępu Rumunii doMorza Czarnego wdelcieDunaju i ograniczenie poprawek strategicznych wKarpatach na rzecz Austro-Węgier głównie do okolic niezamieszkanych przełęczy górskich (jednak kilka miejscowości górskich one objęły). Jednocześnie Rumunia uzyskała zgodę państw centralnych naaneksjęBesarabii, okupowanej przez armię rumuńską od kwietnia 1918. Ceną były długoletniekoncesje gospodarcze na rzecz kapitału niemieckiego i austro-węgierskiego w przemyśle rumuńskim, w szczególności w obszarze wydobyciaropy naftowej (Zagłębie Ploeszti).
Pokój na tych warunkach został ostatecznie zawarty w Bukareszcie 7 maja 1918 roku.
Rumunia utraciła południowąDobrudżę (uzyskaną w 1913 roku poII wojnie bałkańskiej kosztem Bułgarii), na rzeczCarstwa Bułgarii, północna Dobrudża stała siękondominium czterech państw centralnych, przy czym zamiarem Niemiec było utrzymanie jej przy Rumunii. Na rzecz Austro-Węgier utraciła strategiczne przełęcze górskie wKarpatach oraz najbliższe okolice (np. miejscowośćPredeal). Uzyskała zgodę na aneksjęBesarabii.Cesarstwo Niemieckie otrzymało na 90 lat dzierżawę rumuńskichszybów naftowych. DynastiaHohenzollernów utrzymała się na tronieKrólestwa Rumunii. Traktat został podpisany przez premiera Aleksandra Marghilomanu,ratyfikowany przez parlament Rumunii w dniach 28 czerwca (Izba Deputowanych) –4 lipca (Senat), jednak królFerdynand I Hohenzollern uchylił się od jego podpisania, co dało podstawę do podważenia mocy prawnej traktatu w zmienionej sytuacji wojskowo-politycznej.
Po rozpoczęciu ofensywy wojskEntenty na froncie południowym (z kierunkuSalonik) i podpisaniu29 września 1918 przez Bułgarięzawieszenia broni z Ententą, rząd Rumunii uznał traktat bukareszteński za nieobowiązujący, a Rumunię za znajdującą się nadal w stanie wojny z państwami centralnymi i 10 listopada 1918 wznowił działania wojenne przeciwko Austro-Węgrom, podejmując ofensywę wSiedmiogrodzie.
Traktat został uchylony 11 listopada 1918 roku przez art. XVzawieszenia broni podpisanego w Rethondes (Compiègne) pomiędzy Niemcami a Ententą. 28 czerwca 1919 roku w art. 259traktatu wersalskiego Niemcy zrzekły się ostatecznie korzyści wynikających z traktatu w Bukareszcie. Zmiany terytorialne na rzecz Austro-Węgier i Bułgarii zostały uchylone w 1919 roku traktatami zawartymi wSaint Germain,Trianon iNeuilly-sur-Seine.
| Państwa centralne | |
|---|---|
| Ententa |
