Movatterモバイル変換


[0]ホーム

URL:


Przejdź do zawartości
Wikipediawolna encyklopedia
Szukaj

Tomasz Siemoniak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tomasz Siemoniak
Ilustracja
Tomasz Siemoniak (2023)
Data i miejsce urodzenia

2 lipca 1967
Wałbrzych

Minister spraw wewnętrznych i administracji
Okres

od 13 maja 2024

Przynależność polityczna

Platforma Obywatelska

Poprzednik

Marcin Kierwiński

Minister-członek Rady Ministrów
Okres

od 13 grudnia 2023

Przynależność polityczna

Platforma Obywatelska

Wiceprezes Rady Ministrów
Okres

od 22 września 2014
do 16 listopada 2015

Przynależność polityczna

Platforma Obywatelska

Minister obrony narodowej
Okres

od 2 sierpnia 2011
do 16 listopada 2015

Przynależność polityczna

Platforma Obywatelska

Poprzednik

Bogdan Klich

Następca

Antoni Macierewicz

Odznaczenia
Medal Honorowy za zasługi dla Żandarmerii WojskowejOrder „Za zasługi” III klasy (Ukraina)Komandor z Gwiazdą Królewskiego Norweskiego Orderu ZasługiOrder Krzyża Ziemi Maryjnej I Klasy (Estonia)Pamiątkowy Srebrny Medal Pokoju (S.P.I.A.)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Wiadomości w Wikinews
Tomasz Siemoniak podczas powołania przez prezydentaBronisława Komorowskiego naministra obrony narodowej (2011)

Tomasz Siemoniak (ur.2 lipca1967 wWałbrzychu) – polskipolityk,urzędnik iekonomista.

Wiceprezydent m.st.Warszawy (2000–2002), wicemarszałekwojewództwa mazowieckiego (2006–2007),sekretarz stanu wMinisterstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji (2007–2011),minister obrony narodowej w dwóch rządachDonalda Tuska irządzie Ewy Kopacz (2011–2015),wiceprezes Rady Ministrów w trzecim z tych gabinetów (2014–2015),poseł naSejmVIII,IX iX kadencji (od 2015), wiceprzewodniczącyPlatformy Obywatelskiej (od 2016),minister-członek Rady Ministrów ikoordynator służb specjalnych wtrzecim rządzie Donalda Tuska (od 2023),minister spraw wewnętrznych i administracji w tym samym rządzie (od 2024).

Życiorys

[edytuj |edytuj kod]

UkończyłII Liceum Ogólnokształcące im. Hugona Kołłątaja w Wałbrzychu[1], następnie studia naWydziale Handlu Zagranicznego Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie; był też stypendystą Uniwersytetu wDuisburgu. W czasie studiów należał doNiezależnego Zrzeszenia Studentów, kierował uczelnianymi strukturami tej organizacji w SGPiS. W latach 90. działał kolejno wKongresie Liberalno-Demokratycznym iUnii Wolności, następnie przystąpił doPlatformy Obywatelskiej. W 1993 ubiegał się o mandat poselski z listy KLD[2].

Od 1994 do 1996 był zatrudniony wTelewizji Polskiej, m.in. jako dyrektor Programu 1. W 1997 koordynował program Media i Demokracja wInstytucie Spraw Publicznych. W latach 1998–2000 pełnił funkcję dyrektora Biura Prasy i Informacji w MON, a do 2002 zajmował także stanowisko wiceprzewodniczącego rady nadzorczejPolskiej Agencji Prasowej. W latach 1998–2000 był radnymgminy Warszawa-Centrum. Od grudnia 2000 do lipca 2002 był wiceprezydentemWarszawy. W okresie 2002–2006 zasiadał w zarządziePolskiego Radia, następnie do 2007 był wicemarszałkiemwojewództwa mazowieckiego. 26 listopada 2007 został powołany na stanowisko sekretarza stanu w MSWiA.

2 sierpnia 2011 powołany na urząd ministra obrony narodowej[3] wpierwszym rządzie Donalda Tuska. 18 listopada 2011 objął to samo stanowisko wdrugim gabinecie tego premiera[4]. 14 grudnia 2013 wybrany na członka zarządu krajowego PO. 22 września 2014 objął stanowiska wicepremiera i ministra obrony narodowej wrządzie Ewy Kopacz.

W 2015 wystartował wwyborach parlamentarnych jako lider listy wyborczej PO wokręgu wałbrzyskim. Otrzymał 30 786 głosów, uzyskując tym samym mandat posła na Sejm VIII kadencji[5]. 16 listopada 2015 zakończył urzędowanie na stanowisku wicepremiera i ministra. 26 lutego 2016 został wybrany na wiceprzewodniczącego PO[6]. W Sejmie VIII kadencji został członkiemKomisji Obrony Narodowej[7].

Wwyborach w 2019 z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję z ramieniaKoalicji Obywatelskiej, otrzymując 45 395 głosów[8]. W styczniu 2020 ogłosił swój start w wyborach na przewodniczącego Platformy Obywatelskiej, otrzymując rekomendację od ustępującego z tej funkcjiGrzegorza Schetyny[9]. W wyniku głosowania w tym samym miesiącu zajął 2. miejsce wśród 4 kandydatów z wynikiem około 11% głosów[10]. Wwyborach w 2023 po raz trzeci z rzędu uzyskał mandat poselski, kandydując z pierwszego miejsca listy KO wokręgu opolskim i zdobywając 46 223 głosy[11].

12 grudnia 2023Sejm X kadencji wybrał go na urząd ministra-członka Rady Ministrów wtrzecim rządzie Donalda Tuska[12][13]. Następnego dnia został przez prezydenta RPAndrzeja Dudę powołany na to stanowisko[14]. Powierzono mu funkcjękoordynatora służb specjalnych[15]. W maju 2024 został nadto powołany na stanowisko ministra spraw wewnętrznych i administracji w miejsceMarcina Kierwińskiego[16].

Wyniki w wyborach ogólnopolskich

[edytuj |edytuj kod]
WyboryKomitet wyborczyOrganOkręgWynik
1993Kongres Liberalno-DemokratycznySejm II kadencjinr 48270 (0,10%)N[2]
2015Platforma ObywatelskaSejm VIII kadencjinr 230 786 (13,15%)T[5]
2019Koalicja ObywatelskaSejm IX kadencji45 395 (16,04%)T[8]
2023Sejm X kadencjinr 2146 223 (9,63%)T[11]

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj |edytuj kod]

Odznaczenia

[edytuj |edytuj kod]

Wyróżnienia

[edytuj |edytuj kod]

Przypisy

[edytuj |edytuj kod]
  1. Minister obrony narodowej w Wałbrzychu. naszemiasto.pl, 21 września 2013. [dostęp 2013-09-24].
  2. abWybory do Sejmu w 1993 r.. kbw.gov.pl. [dostęp 2024-09-29].
  3. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 sierpnia 2011 r. nr 1131-5-2011 o zmianie w składzie Rady Ministrów (M.P. z 2011 r. nr 84, poz. 860).
  4. Prezydent powołał rząd Donalda Tuska. prezydent.pl, 18 listopada 2011. [dostęp 2011-11-18].
  5. abSerwis PKW – Wybory 2015. pkw.gov.pl. [dostęp 2015-10-27].
  6. Grabarczyk usunięty z zarządu PO. Siemoniak i Budka – wiceszefami partii. rmf24.pl, 26 lutego 2016. [dostęp 2016-02-26].
  7. Strona sejmowa posła VIII kadencji. [dostęp 2018-08-01].
  8. abSerwis PKW – Wybory 2019. pkw.gov.pl. [dostęp 2019-10-14].
  9. Grzegorz Schetyna nie będzie startował w wyborach na szefa PO. Wskazał Tomasza Siemoniaka. wp.pl, 3 stycznia 2020. [dostęp 2020-01-03].
  10. Borys Budka nowym szefem PO. onet.pl, 25 stycznia 2020. [dostęp 2020-01-26].
  11. abSerwis PKW – Wybory 2023. pkw.gov.pl. [dostęp 2023-10-20].
  12. Druk nr 96: Przedstawiony przez Prezesa Rady Ministrów wniosek w sprawie wyboru członków Rady Ministrów. sejm.gov.pl, 12 grudnia 2023. [dostęp 2023-12-13].
  13. Uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 12 grudnia 2023 r. w sprawie wyboru w skład Rady Ministrów (M.P. z 2023 r. poz. 1381).
  14. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 13 grudnia 2023 r. nr 1131.45.2023 o powołaniu w skład Rady Ministrów (M.P. z 2023 r. poz. 1383).
  15. Zmiany już ruszyły. Jest nowy członek KNF. money.pl, 14 grudnia 2023. [dostęp 2023-12-15].
  16. Oficjalne zaprzysiężenie nowych ministrów – priorytetem niezmiennie bezpieczeństwo. gov.pl, 13 maja 2024. [dostęp 2024-05-13].
  17. abSpotkanie ministra Siemoniaka z żołnierzami OS ŻW. mon.gov.pl, 21 maja 2014. [dostęp 2014-05-22].
  18. abSpotkanie ministra Siemoniaka z żołnierzami OSŻW w Warszawie. zw.wp.mil.pl, 21 maja 2014. [dostęp 2014-05-22].
  19. Decyzja Nr 200/MON z dnia 5 lipca 2012 r. w sprawie wprowadzenia odznaki okolicznościowej Ministerstwa Obrony Narodowej. Dziennik Urzędowy Ministra Obrony Narodowej z 2012 r., poz. 268. [dostęp 2017-01-19].
  20. Order od Ukrainy dla ministra Tomasza Siemoniaka. mswia.gov.pl, 28 stycznia 2010. [dostęp 2023-02-05].
  21. Årsberetning 2012. Det kongelige hoff. kongehuset.no, marzec 2013. s. 44–45. [dostęp 2013-12-05]. (norw.).
  22. Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 2014-12-15]. (est.).
  23. Spotkanie ministra Siemoniaka z weteranami. mon.gov.pl, 28 maja 2012. [dostęp 2012-05-28].
  24. Dzień Weterana – Wrocław 2013. army.mil.pl, 29 maja 2013. [dostęp 2013-06-02].
  25. Dzień Weterana – szacunek i wsparcie. army.mil.pl, 29 maja 2013. [dostęp 2013-06-02].
  26. Honorowi Obywatele Gminy. mszana.pl. [dostęp 2015-08-08].
  27. Nowi Ambasadorzy Wałbrzycha. walbrzych24.com, 25 stycznia 2013. [dostęp 2015-09-19].
  28. Wicepremier Tomasz Siemoniak laureatem nagrody. mon.gov.pl, 18 września 2015. [dostęp 2015-09-23].

Bibliografia

[edytuj |edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj |edytuj kod]
Wicepremierzy Polski
II Rzeczpospolita
Wiceprezydenci Ministrów
Rząd RP na uchodźstwie (1939–1990)
RP/Polska Rzeczpospolita Ludowa
(1944–1989)
III Rzeczpospolita
(od 1989)
Ministrowie obrony narodowej III Rzeczypospolitej

Flaga MON

Ministrowie spraw wewnętrznych III Rzeczypospolitej
Ministrowie SW (1990–1996)
Ministrowie SWiA (1997–2011)
Ministrowie SW (2011–2015)
Ministrowie SWiA (od 2015)

Ministrowie-członkowie Rady Ministrów
PRL
III RP
Trzeci rząd Donalda Tuska (od 2023)
  • kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
Rząd Ewy Kopacz (2014−2015)
  • kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
Drugi rząd Donalda Tuska (2011–2014)
  • kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
Pierwszy rząd Donalda Tuska (2007–2011)
  • kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tomasz_Siemoniak&oldid=75583208
Kategorie:

[8]ページ先頭

©2009-2025 Movatter.jp