Zobacz też:inne znaczenia. Tomasz Majewski na stadionie Orła w Warszawie podczas 4. Mityngu Kamili Skolimowskiej, 25 sierpnia 2013 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost | 204 cm | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Informacje klubowe | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Klub | WMKS Płońsk (1998–2000) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Trener | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Tomasz Majewski (ur.30 sierpnia1981 wNasielsku) –polskilekkoatleta specjalizujący się wpchnięciu kulą, działacz sportowy.
Czterokrotny uczestnikigrzysk olimpijskich – w 2004 odpadł w eliminacjach[3], w 2008[4] i 2012 zdobył złoty medal[5], natomiast w 2016 zajął w finale 6. miejsce[6]. Stawał na podiummistrzostw świata,mistrzostw Europy orazhalowych mistrzostw świata ihalowych mistrzostw Europy[7]. W 2005 został mistrzemuniwersjady[8]. Dziewięciokrotny (na stadionie i w hali)rekordzista Polski[9] i wielokrotny medalistamistrzostw Polski seniorów[10]. Reprezentant kraju wpucharze Europy,halowym pucharze Europy,drużynowych mistrzostwach Europy,zimowym pucharze w rzutach lekkoatletycznych oraz meczach międzypaństwowych[7].
W 2008 i 2012 wygrywał plebiscytZłote Kolce organizowany przezPolski Związek Lekkiej Atletyki i magazynSport[7][11]. W plebiscycieEuropean Athletics nanajlepszego lekkoatletę Europy zajął siódme miejsce w roku 2008. Wybrany lekkoatletą lipca 2009 w Europie[12]. Dwukrotnie wybierany do dziesiątki najlepszych polskich sportowców wplebiscycie „Przeglądu Sportowego”[7]. Na koniec roku 2012 zajął szóste miejsce w plebiscycie naeuropejskiego lekkoatletę roku organizowanym przezEuropean Athletics[13].
Absolwent Wydziału Nauk Historycznych i SpołecznychUniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego[14]. Za swojego największego sportowego rywala uważa AmerykaninaChristiana Cantwella[15].
Pochodzi z małej wioskiSłończewo obokPułtuska. Majewski sportem zajął się w wieku 15 lat[14]. Gdy był dzieckiem, chciał zostać pisarzem[15], a w szkole podstawowej unikał uczestnictwa w lekcjach wychowania fizycznego[16]. Z rejonu, z którego pochodzi kulomiot, pochodzi wielu wybitnych polskich sportowców w sportach siłowych, takich jakpodnoszenie ciężarów[17]. Początkowo Majewski chciał uprawiaćkoszykówkę[14]. Do trenowania lekkoatletyki zachęcił go brat stryjeczny, który był trenerem biegów i skoków, kiedy Majewski przeniósł się do Ciechanowa, aby podjąć naukę w miejscowym liceum[16]. Początkowo miał zajmować siętrójskokiem[18][19]. Później zajął sięrzutem dyskiem[19], a następnie pchnięciem kulą[14]. Pierwszym trenerem Majewskiego byłWitold Suski[19] – wCiechanowie wraz z kulomiotem trenował także późniejszywicemistrz olimpijskiPiotr Małachowski[19]. W lipcu 1998 Majewski zajął 21. miejsce w eliminacjach pchnięcia kulą podczasOgólnopolskiej Olimpiady Młodzieży[20], pół roku później został halowym wicemistrzem Polski juniorów w tej konkurencji[21]. Aby kontynuować treningi na wysokim poziomie, sportowiec przeniósł się doWarszawy[17].
Pierwszy raz w wąskim finalemistrzostw Polski seniorów wystąpił w sezonie 2000, zajmując wKrakowie siódmą lokatę[10]. W 2001 zaczął reprezentowaćwarszawską Skrę, a namistrzostwach kraju zajął szóste miejsce[10]. Jesienią 2001 jego trenerem przestał byćWitold Suski, a został nimHenryk Olszewski. Pierwszy medal – złoty –mistrzostw Polski seniorów zdobył w kolejnym sezonie na zawodach wSzczecinie, podczas których pchnął kulę na odległość 19,33 m[10]. Na koniec 2002 był trzeci wLibercu podczas meczu młodzieżowców Czechy – Polska[22].
Zimą 2003 zdobył pierwszy medalhalowych mistrzostw Polski zajmując wSpale drugie miejsce za zawodnikiemwrocławskiego ŚląskaTomaszem Chrzanowskim[23][24]. W czerwcu 2003 po zajęciu 3. lokaty wMemoriale Janusza Kusocińskiego[25] zadebiutował w seniorskiej reprezentacji Polski podczas zawodówsuperligi pucharu Europy – weFlorencji zajął czwarte miejsce z wynikiem 20,09 m; pierwszy raz w karierze pchając kulą ponad 20 metrów[26]. 4 lipca na stadionie wBielsku-Białej uzyskał wynik 19,63 m i zdobył drugi w karierze tytułmistrza Polski seniorów[10]. Dwa tygodnie po krajowym czempionacie Majewski startował wBydgoszczy namistrzostwach Europy młodzieżowców (zawodników do lat 23) i na tej imprezie zajął z rezultatem 19,92 m czwarte miejsce przegrywając brązowy medal z reprezentantemHolandiiRutgerem Smithem, który uzyskał wynik 20,18 m[27]. Nauniwersjadzie wDaegu był piąty[7]. Sezon zakończył zdobyciem, 13 września wBiałej Podlaskiej, złotego medalumłodzieżowych mistrzostw Polski[28].
Sezon halowy rozpoczął od zwycięstw na zawodach wSpale (7 lutego) orazWarszawie (14 lutego)[26]. 22 lutego z wynikiem 20,01 zdobył w Spale pierwsze w karierze złotohalowych mistrzostw Polski seniorów[29]. Kilkanaście dni później wziął udział whalowych mistrzostwach świata, które odbywały się wBudapeszcie – w eliminacjach uzyskał wynik 20,28[26], a w finale zajął czwarte miejsce z rezultatem 20,83[7]. Swoim wynikiem Majewski poprawił 18-letnihalowy rekord Polski, który wynosił 20,36 i należał doEdwarda Sarula[9]. Czwarte miejsce kulomiota było obok tej samej lokaty żeńskiejsztafety 4 × 400 metrów w składzieZuzanna Radecka,Monika Bejnar,Małgorzata Pskit iGrażyna Prokopek oraz czwartego miejscaKrystyny Zabawskiej w pchnięciu kulą najlepszym osiągnięciem reprezentacji Polski w stolicyWęgier[30].
Główną imprezą sezonu letniego byłyigrzyska olimpijskie – minimum kwalifikacyjne do igrzysk wynosiło w pchnięciu kulą 20,30. Majewski w pierwszej części sezonu letniego wystąpił m.in. namemoriale Janusza Kusocińskiego wWarszawie (trzecie miejsce z wynikiem 19,92),superlidze pucharu Europy wBydgoszczy (czwarte miejsce z wynikiem 19,90),memoriale Josefa Odložila wPradze (trzecie miejsce z wynikiem 20,16) oraz namistrzostwach Polski seniorów w Bydgoszczy gdzie z wynikiem 20,21 zdobył złoty medal[10][26]. Rezultat lepszy od minimum na igrzyska wywalczył dopiero 31 lipca naBiałorusi, pchając 20,52[26] – o dołączeniu Majewskiego do reprezentacji zadecydował ówczesny prezesPolskiego Komitetu OlimpijskiegoStanisław Stefan Paszczyk[31]. Konkurs kulomiotów na igrzyskach odbywał się w historycznejOlimpii – 18 sierpnia, w eliminacjach, Polak uzyskał wynik 19,55 i ostatecznie został sklasyfikowany na 18. miejscu, nie wywalczając awansu do finału[3]. W dwóch ostatnich startach w sezonie odnosił zwycięstwa – 11 września wKrakowie i tydzień później wSuwałkach[26].
19 lutego został wSpalehalowym mistrzem Polski seniorów[32]. W swoim pierwszym występie nahalowych mistrzostwach Europy[7] odpadł w eliminacjach – 4 marca wMadrycie uzyskał wynik 19,57 i zajął 10. lokatę w rundzie kwalifikacyjnej[33].
Sezon letni rozpoczął 3 maja od zwycięstwa wBiałymstoku – w starcie tym osiągnął wynik 20,42[26]. W pierwszej części sezonu startował w Polsce oraz 18 czerwca był czwarty weFlorencji na zawodachsuperligi pucharu Europy (z rezultatem 20,13)[7]. 24 czerwca wBiałej Podlaskiej zdobył kolejny złoty medalmistrzostw Polski seniorów[10]. W lipcu wystartował na mityngach wGdańsku (Memoriał Józefa Żylewicza),Aarhus iPoznaniu[26]. Namistrzostwach świata wHelsinkach konkurs pchnięcia kulą odbył się 6 sierpnia – w porannych eliminacjach Majewski uzyskał wynik 20,12, a po południu z rezultatem 20,23 zajął dziewiąte miejsce nie awansując do ścisłego finału, zarezerwowanego dla czołowej ósemki[34]. Po dyskwalifikacji za doping dwóch zawodników Majewski został ostatecznie przesunięty na 7. miejsce[35]. Dwa tygodnie po zawodach w stolicyFinlandii Majewski zdobył pierwszy medal imprezy międzynarodowej – z wynikiem 20,60 został wIzmirze mistrzemuniwersjady[8]. Na koniec sezonu zwyciężył wDécaNation wParyżu[36].
Sezon halowy rozpoczął od występów zagranicznych wTampere,Walencji iDüsseldorfie[26]. 26 lutego zdobył złotohalowych mistrzostw Polski[37], a 5 marca wygrał wefrancuskimLiévin zawodyhalowego pucharu Europy[7]. 10 marca podczas rozegranych wMoskwiehalowych mistrzostw świata zajął siódme miejsce z rezultatem 20,07 (w eliminacjach był szósty – pchnął 20,19, po późniejszej dyskwalifikacji Michniewicza przesunął się na 6. miejsce w konkursie i 5. w eliminacjach)[38]. Pierwszy start na stadionie w roku 2006 odnotował już 19 marca, kiedy to zajął trzecią lokatę w zawodachzimowego pucharu Europy w rzutach wIzraelu[39].
W sezonie letnim pierwszy raz wystartował 28 maja wHengelo, gdzie osiągnął wynik 20,14[26]. W czerwcu brał udział w mityngach wBydgoszczy,Saragossie,Gateshead[26] iWarszawie[40]. Podczas zawodówsuperligi pucharu Europy wMaladze był szósty[40]. W lipcu wystartował tylko dwukrotnie – 1 lipca był pierwszy wCork, a dzień później był trzeci na mityngu wStadskanaal[26]. Namistrzostwach Europy wGöteborgu pchnięcie kulą odbyło się 7 sierpnia – Majewski w eliminacjach uzyskał dziewiąty wynik (19,74), a w finale uzyskał w swojej najlepszej próbie rezultat 19,85 (w drugiej kolejce – kolejne trzy pchnięcia miał spalone, a z szóstej próby zrezygnował[41]) i został sklasyfikowany na ósmej lokacie (po dyskwalifikacji za doping dwóch wyżej sklasyfikowanych rywali przesunął się na 6. miejsce)[42]. Po europejskim czempionacie wystartował m.in. na memoriale Władysława Komara i Tadeusza Ślusarskiego wMiędzyzdrojach[26], na mityngu wWarszawie[43] oraz pierwszy raz w karierze naświatowym finale lekkoatletycznym wStuttgarcie, podczas którego zajął z wynikiem 20,13 siódmą lokatę[17]. Sezon zakończył dwoma startami wAzji – 23 września był drugi z wynikiem 20,66 wSzanghaju, a 29 września z rezultatem 19,83 wygrał mityng wNowym Delhi[26].
Zimą 2007 Majewski startował wRosji,Niemczech iHiszpanii[26]. 17 lutego nahalowych mistrzostwach Polski zdobył srebrny medal, przegrywając zJakubem Giżą[44]. Mimo zakwalifikowania się doreprezentacji kraju nahalowe mistrzostwa Europy[45], Majewski nie zdecydował się na start wBirmingham[46].
Na początku sezonu letniego startował m.in. wKassel,Bydgoszczy,Warszawie i na zawodachsuperligi pucharu Europy wMonachium, gdzie był trzeci z rezultatem 19,93[26]. 30 czerwca zdobył wPoznaniu złoty medalmistrzostw Polski seniorów[10]. Przed sierpniowymimistrzostwami świata wystąpił jeszcze trzykrotnie – wZagrzebiu,Saragossie orazWattenscheid[26]. Konkurs kulomiotów na mistrzostwach wOsace odbył się 25 sierpnia – w porannych eliminacjach Majewski uzyskał siódmy rezultat wśród startujących (20,25) i awansował do finału[47]. W popołudniowym finale w pierwszej kolejce uzyskał wynik 20,35, drugą próbę miał nieważną, a najlepszy rezultat – 20,87 – uzyskał w ostatniej serii i ostatecznie zajął piąte miejsce[48]. Po zawodach wJaponii Majewski wystartował już tylko dwukrotnie – 15 września wygrał mityng w Elstal oraz był drugi na zawodachPedro’s Cup wWarszawie[26].
18 stycznia wNordhausen uzyskał wynik 20,01[26]. Ponad miesiąc później pchnął wSpale nahalowych mistrzostwach Polski 20,51[49]. 7 marca nahalowych mistrzostwach świata w eliminacjach uzyskał ósmy wynik (20,23), a w finale uzyskał w trzeciej próbie wynik 20,93, będący nowymhalowym rekordem Polski oraz rezultatem, który pozwolił Polakowi zdobyć brązowy medal imprezy rozgrywanej wLuis Puig Palace wWalencji[50][51][52].
Sezon letni rozpoczął od zajęcia drugiego miejsca w zawodachWorld Athletics Tour 9 maja wDosze (z wynikiem 20,71)[53]. 21 czerwca był drugi wsuperlidze pucharu Europy[7] – pomiędzy startami w Katarze i Francji wygrał rywalizację na mityngach wKędzierzynie-Koźlu iMoskwie oraz był drugi namemoriale Janusza Kusocińskiego wWarszawie[26]. 4 lipca wSzczecinie sięgnął po złotomistrzostw Polski seniorów[54]. Przedigrzyskami olimpijskimi wPekinie Majewski wygrał mityng wMadrycie, był trzeci wLondynie (wynikiem 20,97 poprawił rekord życiowy[17]) oraz wygrał prestiżowe zawodyHerculis wMonako[26]. Po igrzyskach wPekinie wygrał jeszcze zawody wKawasaki, był drugi wSzanghaju i wygrałświatowy finał lekkoatletyczny IAAF[26].
Kulomioci rywalizowali w pierwszym dniuzawodów lekkoatletycznych naStadionie Narodowym w Pekinie – eliminacje i finał pchnięcia kulą odbyły się 15 sierpnia[55].
W eliminacjach Majewski startował w grupie A – w pierwszej próbie uzyskał wynik 21,04 (minimum kwalifikacyjne wynosiło 20,40) i z najlepszym wynikiem wśród wszystkich startujących awansował do popołudniowego finału[56][57].
Finał pchnięcia kulą rozpoczął się o godzinie 21:00 czasu pekińskiego (UTC+8:00)[58]. Majewski na prowadzenie wysunął się już po pierwszej kolejce, w której osiągnął wynik 20,80[58]. W drugiej serii lepsze od Polaka rezultaty uzyskała trójka zawodników –Christian Cantwell (20,98),Andrej Michniewicz (21,05) orazDylan Armstrong (21,04)[59]. W tej samej rundzie Majewski pchnął 20,47[58]. W trzeciej kolejce Polak uzyskał wynik 21,21, a w kolejnej próbie poprawił się i wynikiem 21,51 ustanowił swój rekord życiowy[58]. Żaden z rywali nie zdołał już poprawić swoich wyników i ostatecznie Majewski został mistrzem olimpijskim, srebro zdobył Amerykanin Cantwell, a brąz Białorusin Michniewicz[60].
Złoty medal Tomasza Majewskiego był pierwszym złotemreprezentacji Polski na igrzyskach w Pekinie[61], pierwszym medalem polskiego kulomiota na igrzyskach od wygrania przezWładysława Komara zawodów w 1972 wMonachium[4] oraz sześćdziesiątym złotym medalem w historii startów Polaków na igrzyskach olimpijskich[60]. Po igrzyskach sponsorem kulomiota zostałPolski Koncern Naftowy Orlen[62].
Poniższa tabela prezentuje start Tomasza Majewskiego podczas finału olimpijskiego w Pekinie[59].
| Zawody | 1 kolejka | 2 kolejka | 3 kolejka | 4 kolejka | 5 kolejka | 6 kolejka | Wynik | Miejsce |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Pekin | 20,80 | 20,47 | 21,21 | 21,51 | x | 20,44 | 21,51 |  1. miejsce |
Początkowo Majewski planował tylko kilka startów w hali, jednak nie zamierzał brać udziału whalowych mistrzostwach kontynentu wTurynie[63]. Kulomiot uzyskał wynik lepszy od minimum Polskiego Związku Lekkiej Atletyki na tę imprezę, jednak od początku nie planował występu weWłoszech[64]. 27 lutego wynikiem 21,10 ustanowił wChemnitz nowyhalowy rekord Polski i podjął decyzję o starcie w mistrzostwach Europy[65]. W haliOval Lingotto Majewski uzyskał wynik 21,02 i o 60 centymetrów pokonał drugiego w zawodach FrancuzaYves’a Niaré[66][67].
Sezon letni rozpoczął od zajęcia drugiego miejsca z wynikiem 21,19 w zawodachFanny Blankers-Koen Games 2009 wHengelo[68]. Tydzień później startował wEugene (trzecie miejsce z wynikiem 21,26)[26], a 10 czerwca wygrał mityngEnea Cup wBydgoszczy[69]. Kilkanaście dni później triumfował w pierwszej edycjisuperligi drużynowych mistrzostw Europy[70]. W lipcu startował m.in. wMoskwie iLondynie[26]. 25 lipca wBarcelonie rezultatem 21,64 poprawił rekord życiowy z igrzysk w Pekinie, a 30 lipca wSztokholmie podczas mitynguDN Galan wynikiem 21,95 ustanowił nowyrekord Polski – poprzedni rekord wynosił 21,68 i został ustanowiony w 1983 roku przezEdwarda Sarula[71]. Dzień później wBydgoszczy, podczasmistrzostw Polski zdobył złoto z wynikiem 21,17[72]. Podczasmistrzostw świata wBerlinie kulomioci rywalizowali 15 sierpnia[73]. Majewski startował w eliminacjach w grupie A i osiągnął wynik 21,19 (minimum wynosiło 20,30) i z najlepszym wynikiem wśród startujących awansował do finału[74]. Finał odbył się wieczorem – początek rywalizacji miał miejsce o godzinie 20:15[75]. Rywalizacja o złoty medal toczyła się między Polakiem a AmerykaninemChristianem Cantwellem – po pierwszej kolejce na prowadzeniu był reprezentant USA, który uzyskał wynik 21,54, a Majewski był drugi z rezultatem 21,36[75]. W czwartej próbie Polak uzyskał wynik 21,68 i wyszedł na prowadzenie w konkursie[75]. W piątej serii Amerykanin pchnął 22,03 i został liderem – Majewski poprawił swój rezultat, pchając 21,91[75]. W ostatniej kolejce polski zawodnik uzyskał 21,18, a Cantwell zrezygnował z próby i to on został mistrzem świata[76]. Pojedynek Polaka zChristianem Cantwellem nastadionie olimpijskim został uznany przez amerykański portal Universal Sport pojedynkiem roku w lekkoatletyce[77]. Po mistrzostwach Majewski wygrał zawody wTallinnie (25 sierpnia),Krakowie (5 września) iDubnicy nad Váhom (6 września)[26]. Sezon zakończył startami wSalonikach naświatowym finale lekkoatletycznym IAAF (drugie miejsce z rezultatem 21,21)[78] oraz wSzczecinie na mitynguPedro’s Cup (druga lokata z wynikiem 20,91)[26]. Po zakończeniu sezonu wziął ślub[79][80].
Sezon halowy rozpoczął 3 lutego od zajęcia drugiej pozycji w mitynguPSD Bank Meeting 2010 rozegranym wDüsseldorfie[26]. 27 lutego zdobył – z wynikiem 19,99 – kolejny w karierze tytułhalowego mistrza Polski[81]. Mimo bólu kręgosłupa podjął decyzję o starcie whalowych mistrzostwach świata[82]. Podczas imprezy rozgrywanej wKatarze w eliminacjach (12 marca) osiągnął wynik 20,38, a dzień później z rezultatem 21,20 będącym nowym rekordem Polski w hali uplasował się na piątym miejscu[83]. Konkurs wAspire Dome wDosze był pierwszym w 25-letniej historiihalowych mistrzostw świata, w którym aż pięciu kulomiotów osiągnęło wynik ponad 21 metrów[84]. Halowym mistrzem świata został w Katarze – trzeci raz w karierze – AmerykaninChristian Cantwell[84]. Start w halowych mistrzostwach Majewski uznał za swoją największą porażkę w dotychczasowej karierze[15].
14 maja wDosze wystartował pierwszy raz w sezonie letnim, zajmując w zawodachQatar Athletic Super Grand Prix 2010 inaugurujących cyklDiamentowej Ligi IAAF piąte miejsce z wynikiem 20,39[85]. W pierwszej części sezonu wystartował jeszcze wTajpej,Oslo,Bydgoszczy,Warszawie iRzymie przekraczając barierę 21 metrów tylko w stolicyNorwegii (21,12) i na mitynguEnea Cup (21,22)[26]. Nasuperlidze drużynowych mistrzostw Europy pełnił funkcję kapitanareprezentacji[86], a w konkursie kulomiotów zajął pierwsze miejsce[87]. 8 lipca na stadionie wBielsku-Białej zdobył swój kolejny złoty medalmistrzostw Polski seniorów, pchając na odległość 21,25[88]. Po krajowym czempionacie Majewski kolejny raz wystartował dopiero 30 lipca w eliminacjachmistrzostw Europy wBarcelonie – z wynikiem 20,36 awansował do finału tej imprezy z trzecim rezultatem wśród startujących[89]. Finał pchnięcia kulą naEstadi Olímpic Lluís Companys odbył się 31 lipca – Majewski po pchnięciu w pierwszej serii 20,66 prowadził w konkursie do drugiej kolejki, w której późniejszy zwycięzca BiałorusinAndrej Michniewicz uzyskał wynik 21,01[89]. Polak poprawił swój rezultat w drugiej serii, osiągając wynik 20,83, a w czwartej próbie oddał swoje najdłuższe pchnięcie na odległość 21,00 i ostatecznie przegrał złoto o centymetr z Michniewiczem[89]. Srebrny medal mistrzostw Europy uznał za porażkę[90]. Kilka dni po mistrzostwach, na mitynguDN Galan 2010 wSztokholmie kulomiot uzyskał wynik 21,01[26]. Ostatecznie po dyskwalifikacji Michniewicza w czerwcu 2013 roku za doping odzyskał złoty medal. W kolejnych startach – wLondynie,Zurychu iBerlinie – ponownie osiągał wyniki ponad 21 metrów[26]. Swój najlepszy rezultat w sezonie – 21,44 – uzyskał 27 sierpnia naMemorial Van Damme 2010 wBrukseli[91]. Mimo zdobycia wicemistrzostwa Europy początkowo miał nie wystąpić w zawodachpucharu interkontynentalnego wSplicie[92]. Obok złotego medalisty z Barcelony w zawodach miał uczestniczyć ChorwatNedžad Mulabegović, jednak ostatecznie Europę w pchnięciu kulą reprezentowało dwóch medalistów lipcowych mistrzostw kontynentu[92]. Nastadionie Poljud Majewski uzyskał wynik 21,22 i zajął drugie miejsce, przegrywając z AmerykaninemChristianem Cantwellem (21,87) oraz pokonując mistrza Europy Michniewicza, który był trzeci (20,68)[93][94]. Po zakończeniu sezonu, jeszcze we wrześniu, przeszedł operację barku[95]. Z kontuzją barku zmagał się już od 2009 roku[96]. Po zabiegu zapowiedział, że w sezonie 2011 będzie chciał uzyskać wynik ponad 22 metry[97].
Z powodu długiego okresu rehabilitacji był zmuszony opuścić sezon halowy[95] – w związku z tym nie bronił wParyżu zdobytego dwa lata wcześniejhalowego mistrzostwa Europy[98].
Pierwszy raz w sezonie 2011 wystartował 6 maja na mitynguQatar Athletic Super Grand Prix 2011 wDosze, podczas którego był szósty z wynikiem 20,68[99]. W swoim kolejnym starcie, nazawodach w Rzymie 26 maja, był drugi z rezultatem 21,20[100]. Granicę 21 metrów przekraczał także w kolejnych startach: 28 maja wHengelo (21,39)[101], 4 czerwca wEugene (21,14) oraz 12 czerwca na mityngu wKrakowie[26].Reprezentował Polskę nasuperlidze drużynowych mistrzostw Europy, pełniąc funkcję kapitana reprezentacji[102] – wSztokholmie zajął drugą lokatę z wynikiem 20,51 przegrywając jedynie z NiemcemDavidem Storlem[103]. Po powrocie zeSzwecji zajął pierwsze miejsce namemoriale Janusza Kusocińskiego wSzczecinie[104]. W kolejnych tygodniach występował w mityngach zagranicznych wLozannie,Birmingham iSztokholmie[26]. Namistrzostwach Polski, 11 sierpnia, zdobył dziewiąty z rzędu złoty medal[105]. Dwa dni później uzyskał wynik 21,30 na mityngu wGocie[106]. Taki sam rezultat osiągnął w ostatnim starcie przed mistrzostwami świata na mityngu wMiędzyzdrojach, który poświęcony jest pamięciWładysława Komara iTadeusza Ślusarskiego[26]. Podczasmistrzostw świata konkurs kulomiotów odbywał się 1 i 2 września. W eliminacjach Majewski uzyskał w pierwszej próbie rezultat 20,73 (minimum wynosiło 20,60[107]) i z siódmym wynikiem awansował do finału[108]. 2 września, w finale, Majewski spalił pierwszą próbę, w której kula poleciała na odległość ponad 21 metrów[109]. Najlepszy wynik, jaki osiągnął w dwóch kolejnych seriach – 20,18 – pozwolił mu zająć dziewiąte miejsce[110]. Po zakończeniu konkursu kulomiot powiedział dziennikarzom:
„Przepraszam wszystkich kibiców, przepraszam trenera, byłem tu przygotowany na mistrzostwo świata a spaprałem zawody. To moja stypa, a nie urodziny[111].
Mistrzem świata został NiemiecDavid Storl, który w ostatnim pchnięciu wyprzedził KanadyjczykaDylana Armstronga[110]. W pierwszym starcie po powrocie doEuropy, na mityngu wZurychu 7 września, poprawił własny halowy rekord Polski, uzyskując wynik 21,38[9]. We wrześniu wystartował jeszcze wBerlinie,Zagrzebiu,Brukseli iBad Köstritz[26]. Sezon zakończył startem namemoriale Kamili Skolimowskiej wWarszawie[112].
Sezon halowy 2012 rozpoczął 20 stycznia od zajęcia z wynikiem 20,81 czwartego miejsca na mityngu wNordhausen[113]. W Niemczech uzyskał wynik lepszy od minimum nahalowe mistrzostwa świata wStambule[114] – 8 lutego po mitynguPedro’s Cup 2012 wBydgoszczy podjął ostateczną decyzję o starcie wTurcji[115]. 25 lutego w swoim 11 starcie whalowych mistrzostwach Polski seniorów zdobył siódmy złoty medal[116]. Poprawiając (dwukrotnie)halowy rekord Polski (do 21,72) zdobył brązowy medalhalowych mistrzostw świata[117].
Pod koniec kwietnia Majewski został ojcem – na świat przyszedł jego syn Mikołaj[118] (tak samo na imię dał swojemu synowiWładysław Komar,mistrz olimpijski wpchnięciu kulą z 1972 roku[119]).
W pierwszym starcie w sezonie letnim, 19 maja, Polak zajął drugie miejsce w mityngu w miejscowościHalle – zawodnik wynikiem 21,12 (seria: 20,69-x-x-21,12-x-20,98[120]) wypełnił minimumPolskiego Związku Lekkiej Atletyki naigrzyska olimpijskie wLondynie i przegrał tylko z aktualnymmistrzem świata NiemcemDavidem Storlem (21,13)[121]. W czerwcu został ponowniemistrzem Polski[122] oraz nie wystąpił – przygotowując się do igrzysk – wmistrzostwach Europy[123]. W ostatnim starcie przedigrzyskami olimpijskimi, na58. Memoriale Janusza Kusocińskiego, zwyciężył z wynikiem 21,04[124].
Podczasigrzysk olimpijskich wLondynie obronił mistrzostwo olimpijskie zwyciężając z wynikiem 21,89[5][125].
| Zawody | 1 kolejka | 2 kolejka | 3 kolejka | 4 kolejka | 5 kolejka | 6 kolejka | Wynik | Miejsce |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Londyn | 21,19 | 21,72 | 21,87 | x | 21,72 | 21,89 | 21,89 | 1. miejsce |
2013 rok należał z powodów zdrowotnych do najtrudniejszych w karierze Tomasza Majewskiego. W sezonie halowym nie wystąpił ani razu. Podczassuperligi drużynowych mistrzostw Europy wGateshead zajął 2. miejsce z wynikiem 20,29 m. Start wmistrzostwach Polski wToruniu przyniósł mu już 11 tytuł mistrzowski (20,69). Wmistrzostwach świata wMoskwie był szósty z wynikiem 20,98 m, swoim najlepszym w sezonie. Wygrał również konkurs pchnięcia kulą podczasigrzysk frankofońskich wNicei wynikiem 20,18 m.
W hali Tomasz Majewski został po raz ósmymistrzem Polski, tym razem z wynikiem 20,70 m. Podczashalowych mistrzostw świata wSopocie uplasował się tuż za podium (21,04).Superliga drużynowych mistrzostw Europy wBrunszwiku przyniosła mu 2. miejsce (20,57), amistrzostwa Polski wSzczecinie – 12. tytuł mistrzowski (20,29). Podczasmistrzostw Europy wZurychu wywalczył brązowy medal (20,83). WPucharze Interkontynentalnym wMarrakeszu zajął 5. miejsce (20,35). Najlepszy wynik sezonu – 21,04 m – uzyskał7 czerwca w Szczecinie, podczasMemoriału Janusza Kusocińskiego.
Tomasz Majewski nie startował w sezonie halowym. Latem wystąpił w siedemnastu konkursach, tylko w jednym nie przekraczając granicy 20 m. Podczas zawodów wKrakowie po raz 13. zdobył tytuł mistrza Polski (20,80 m). Reprezentował Polskę wDME wCzeboksarach, zajmując 2. miejsce zaD. Storlem z wynikiem 20,12 m oraz wmistrzostwach świata wPekinie, gdzie23 sierpnia zajął 6. miejsce z najlepszym swoim wynikiem sezonu – 20,82 m. Sezon zakończył13 września wWarszawie podczasMemoriału Kamili Skolimowskiej, zajmując w konkursie pchnięcia kulą 2. miejsce z wynikiem 20,32 m.
W pięciu startach halowych Majewski nie uzyskał minimum 20,50 m, uprawniającego go do startu whalowych MŚ wPortlandzie. Whalowych MP wToruniu zdobył brązowy medal (20,33). Najlepszy wynik sezonu halowego – 20,41 m uzyskał również w Toruniu, 12 lutego. W sezonie letnim wystąpił w 16 konkursach. Zdobył m.in. brązowy medalmistrzostw Polski wBydgoszczy (20,44) i zajął 6. miejsce wigrzyskach olimpijskich wRio de Janeiro, czwartych w swej karierze (20,72). Był tam najlepszym z Polaków i Europejczyków. Wcześniej zdecydował się na opuszczeniemistrzostw Europy wAmsterdamie, by lepiej przygotować się do swojego ostatniego olimpijskiego startu. Najlepszy wynik sezonu, 21,08 m, uzyskał podczasMemoriału Kamili Skolimowskiej wWarszawie,28 sierpnia 2016 r. Było to jego pożegnanie z krajową publicznością. W klasyfikacjiDiamentowej Ligi zajął 5. miejsce ex aequo ze swym krajowym następcą,Konradem Bukowieckim.5 września 2016 r. wZagrzebiu, w ostatnim swoim konkursie w karierze, zajął 7. miejsce z wynikiem 20,24 m.
Po zakończeniu czynnej kariery sportowej, Tomasz Majewski w 2016 został wiceprezesemPolskiego Związku Lekkiej Atletyki[126][127].
.jpg)
| Rok | Pozycja |
|---|---|
| 2006 | 10. miejsce |
| 2007 | 7. miejsce |
| 2008 | 1. miejsce |
| 2009 | 2. miejsce |
| 2010 | 4. miejsce |
| 2011 | 7. miejsce |
| 2012 | 2. miejsce |
| 2013 | 6. miejsce |
| 2014 | 6. miejsce |
| 2015 | 9. miejsce |
| 2016 | 8. miejsce |
Osobny artykuł:Medaliści mistrzostw Polski seniorów w pchnięciu kulą.Tomasz Majewski w latach 2000–2016 szesnaście razy startował w wąskim finalemistrzostw Polski seniorów[10]. W klasyfikacji medalowej wszech czasów mistrzostw Polski kulomiotów zajmuje drugie miejsce z trzynastoma złotymi medalami[7]. Sportowiec stawał także na podiummistrzostw Polski juniorów (także w hali)[26] oraz dwukrotnie był medalistąmistrzostw kraju w kategorii młodzieżowców (2002 i2003)[28][144].
| Mistrzostwa Polski | Pozycja | Wynik |
|---|---|---|
| Kraków 2000 | 7. miejsce | 16,72 |
| Bydgoszcz 2001 | 6. miejsce | 17,83 |
| Szczecin 2002 |  1. miejsce | 19,33 |
| Bielsko-Biała 2003 | 1. miejsce | 19,63 |
| Bydgoszcz 2004 | 1. miejsce | 20,21 |
| Biała Podlaska 2005 | 1. miejsce | 20,13 |
| Poznań 2007 | 1. miejsce | 20,07 |
| Szczecin 2008 | 1. miejsce | 20,50 |
| Bydgoszcz 2009 | 1. miejsce | 21,17 |
| Bielsko-Biała 2010 | 1. miejsce | 21,25 |
| Bydgoszcz 2011 | 1. miejsce | 20,94 |
| Bielsko-Biała 2012 | 1. miejsce | 21,07 |
| Toruń 2013 | 1. miejsce | 20,69 |
| Szczecin 2014 | 1. miejsce | 20,29 |
| Kraków 2015 | 1. miejsce | 20,80 |
| Bydgoszcz 2016 |  3. miejsce | 20,43 |
W czasie swojej kariery kulomiot jedenaście razy zdobywał medalehalowych mistrzostw Polski seniorów – ma ich w dorobku osiem złotych, dwa srebrne i jeden brązowy[7][26]. W tabeli medalowej wszech czasów halowych mistrzostw zajmuje drugie miejsce[7].
| Mistrzostwa Polski | Pozycja | Wynik |
|---|---|---|
| Spała 2001 | 6. miejsce | 17,61 |
| Spała 2002 | 5. miejsce | 18,07 |
| Spała 2003 |  2. miejsce | 19,15 |
| Spała 2004 | 1. miejsce | 20,01 |
| Spała 2005 | 1. miejsce | 19,80 |
| Spała 2006 | 1. miejsce | 20,01 |
| Spała 2007 | 2. miejsce | 19,69 |
| Spała 2008 | 1. miejsce | 20,51 |
| Spała 2009 | 1. miejsce | 20,47 |
| Spała 2010 | 1. miejsce | 19,99 |
| Spała 2012 | 1. miejsce | 21,05 |
| Sopot 2014 | 1. miejsce | 20,70 |
| Toruń 2016 | 3. miejsce | 20,33 |
|
|
| Rezultat | Data | Miejsce | Zawody | Źródła | |
|---|---|---|---|---|---|
| stadion | 21,95 | 2009-07-3030 lipca 2009(dts) |  Sztokholm | DN Galan 2009 | [146] |
| hala | 21,72 | 2012-03-099 marca 2012(dts) |  Stambuł | Halowe Mistrzostwa Świata w Lekkoatletyce 2012 |
8 października 2008 odznaczonyKrzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[147], 2 września 2009 wyróżnionyKrzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[148], a 11 listopada 2017 otrzymałKrzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski[149]. Jest laureatemWielkiej Honorowej Nagrody Sportowej za 2012 rok[150]. Został wyróżniony Superczempionem w 82. Plebiscycie "Przeglądu Sportowego" i Telewizji Polskiej na Najlepszego Sportowca Polski 2016[151]. Trzykrotnie zdobył tytuł Sportowca Roku wPlebiscycie na Najlepszych Sportowców Warszawy (2008, 2009, 2012)[152].
|
| Złoto |
| ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Srebro |
| ||||
| Brąz |
|
| Złoto |
| ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Srebro |
| ||||
| Brąz |
|
|
|
