Nie mylić z:Teofilem Dąbrowskim (1842 – po 1890), oficerem powstania styczniowego i jednym z dowódców Komuny Paryskiej, bratem Jarosława. | |||
 major piechoty | |||
| Data i miejsce urodzenia | 4 stycznia 1896 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | wiosna 1940 | ||
| Przebieg służby | |||
| Siły zbrojne | |||
| Formacja | |||
| Jednostki | |||
| Stanowiska | dowódca batalionu | ||
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa | ||
| Odznaczenia | |||
       | |||
| |||
Teofil Dąbrowski[a] (ur.4 stycznia1896[b] wMiędzyrzecu Podlaskim, zm. wiosną1940 wCharkowie) –majorpiechotyWojska Polskiego,kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiarazbrodni katyńskiej.
 | Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt.2007-11-09: Pierwszy dzień uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” |
Teofil Dąbrowski urodził się 4 stycznia 1896 roku w Międzyrzecu Podlaskim, w rodzinie Seweryna i Marii z Kozłowskich. W latach 1912–1914 należał doPolskich Drużyn Strzeleckich w Rzeszowie. W sierpniu 1914 roku wstąpił doLegionów Polskich. Walczył wI Brygadzie. W czasiebitwy pod Krzywopłotami został ranny. W styczniu 1915 roku powrócił do oddziału. Odznaczył się parokrotnie w czasie walk nadNidą iŻernikami, podczasbitwy pod Jastkowem Teofil Dąbrowski został ciężko ranny. Za te czyny został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Pokryzysie przysięgowym zostałinternowany wSzczypiornie. Od połowy grudnia 1917 roku działał wPolskiej Organizacji Wojskowej w Sosnowcu pod pseudonimem „Unita”.
W listopadzie 1918 roku wstąpił doWojska Polskiego i jako dowódca kompanii służył w2 pułku piechoty Legionów. W 1921 roku został zweryfikowany do stopnia kapitana piechoty zestarszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. W jednostce służył do lat 30.[3][4][5] 17 grudnia 1931 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 44. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. W marcu 1932 został wyznaczony w macierzystym pułku na stanowisko obwodowego komendantaPrzysposobienia Wojskowego[7][8], a w kwietniu 1934 roku przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu[9]. 1 lipca 1938 roku został mianowany dowódcąbatalionu KOP „Krasne”.
Na początku września 1939 roku został dowódcą II batalionu207 pułku piechoty. W czasiekampanii wrześniowej walczył wobronie Lwowa. Poagresji ZSRR na Polskę i kapitulacji załogi Lwowa dostał się doniewoli sowieckiej. Przebywał w obozie wStarobielsku[10]. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszyNKWD wCharkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej wPiatichatkach[10], gdzie od 17 czerwca 2000 roku mieści się oficjalnieCmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[11]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 960[10].
5 października 2007 roku minister obrony narodowejAleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopieńpodpułkownika[12][13][14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[15][16][17].
.png)
