| Pełne imię i nazwisko | Teodor Iwanow Teodorow | ||
|---|---|---|---|
| Data urodzenia | |||
| Data śmierci | |||
| Premier Bułgarii | |||
| Okres | |||
| Przynależność polityczna | |||
| Poprzednik | |||
| Następca | |||
| |||
Teodor Iwanow Teodorow (bułg.Теодор Иванов Теодоров; ur.8 kwietnia1859 wElenie, zm.5 sierpnia1924 wCzamkorii) –bułgarskiprawnik,publicysta ipolityk, przewodniczącyPartii Narodowej, wielokrotnie deputowany doZwyczajnego Zgromadzenia Narodowego, Przewodniczący Zgromadzenia Narodowego (1894–1896), minister sprawiedliwości (1896–1897), finansów (1897–1899 i 1911–1913) oraz spraw wewnętrznych i wyznań wiary (1918–1919), premierCarstwa Bułgarii (1918–1919).
Urodził się w bogatej i poważanej rodzinie. Uczył się w Gimnazjum im. Apriłowa (bułg.Априловска гимназия) wGabrowie, edukację kontynuował wMikołajowie (wówczasRosja), następnie studiowałprawo naUniwersytecie Noworosyjskim wOdessie, w którym w1883 uzyskał wyższe wykształcenie. W latach 1883–1886 pracował jakoprokurator wSofijskim Sądzie Okręgowym i jako członekRuseńskiego Sądu Apelacyjnego. W 1886 wyjechał doParyża, gdzie zdobył stopieńdoktorski w zakresie prawa. Po powrocie do ojczyzny byładwokatem w Ruse.
W1894 wstąpił doPartii Narodowej i szybko został jednym z jej liderów. Funkcję przewodniczącego partii pełnił ogółem przez 20 lat. W 1894 uzyskał mandat deputowanego doZwyczajnego Zgromadzenia Narodowego 8. kadencji, w którym między27 października 1894 a16 lutego1896 piastował godność Przewodniczącego. Do chwili śmierci był regularnie wybierany na posła, nie wszedł tylko do Zgromadzenia Narodowego 10. (1899–1901) i 15. kadencji (1911–1913). Kilkukrotnie zajmował stanowiska ministerialne: w latach 1896–1897 był ministrem sprawiedliwości, a w latach 1897–1899 i 1911–1913 ministrem finansów.
Uczestniczył w kilku bułgarskich delegacjach zagranicznych. W1895 był członkiem grupy wysłanej do Rosji, której celem było ponowne nawiązanie stosunków dyplomatycznych między obydwoma krajami. Misja zakończyła się sukcesem. Na początku grudnia1912 Teodorow znalazł się w składzie delegacji podpisującej rozejm zTurcją przerywającyI wojnę bałkańską. Nieco później usiłował, tym razem bezskutecznie, zapobiec wybuchowiII wojny bałkańskiej. Był przeciwnikiem przystąpienia Bułgarii doI wojny światowej w oboziepaństw centralnych.
Wkrótce po klęsce kraju w I wojnie światowej,28 listopada1918 Teodorow stanął na czele koalicyjnego rządu. Jako premier dążył do wynegocjowania z państwamiEntenty możliwie najłagodniejszych warunków pokojowych, szczególny nacisk kładąc na pozostawienie w granicach Carstwa Bułgarii zachodniejTracji i południowejDobrudży. Mimo jego wysiłków dyplomatycznych warunkipokoju z Neuilly-sur-Seine okazały się katastrofalne dla Bułgarii, która utraciła 11% terytorium. Nie mogąc pogodzić się z tym Teodorow odmówił podpisania traktatu i2 października1919 podał się do dymisji.
8 listopada1920 Partia Narodowa połączyła się zPartią Postępowo-Liberalną tworzącZjednoczoną Partię Narodowo-Postępową. W nowym ugrupowaniu Teodorow objął funkcję wiceprzewodniczącego.6 czerwca1922 Zjednoczona Partia Narodowo-Postępowa weszła w składBloku Konstytucyjnego, którego celem było odsunięcie od władzy reżimuStambolijskiego. Rząd Stambolijskiego odpowiedział serią aresztowań liderów Bloku. Teodorow został uwięziony26 września 1922, następnie był przetrzymywany przez 10 miesięcy w więzieniu wSzumenie. Po przewrocie9 czerwca1923 wyszedł na wolność i wstąpił doPorozumienia Demokratycznego, z listy którego został wybrany do Zwyczajnego Zgromadzenia Narodowego 21. kadencji. Niecały rok później zmarł z powodu choroby serca.
Teodor Teodorow zajmował następujące stanowiska w rządach Bułgarii (w porządku chronologicznym):
Teodor Teodorow był żonaty z Radą Teodorową, z którą miał córkę Annę-Mariję i syna Iwana. Jegozięciem byłNikołaj Nikołajew, minister oświaty (1936–1938) oraz spraw wewnętrznych i zdrowia publicznego (1938).
| Księstwo Bułgarii (1878–1908) |
|
|---|---|
| Carstwo Bułgarii (1908–1946) |
|
| Ludowa Republika Bułgarii (1946–1990) | |
| Republika Bułgarii (od 1990) |
|
|
|