Technokracja – koncepcja ustroju społecznego, w którym władzę sprawowaliby technicy, eksperci, organizatorzy i kierownicy produkcji[1]. Po raz pierwszy terminu tego użyłWilliam Henry Smyth w artykule z roku 1919[2].
Termin „technokrata” używany jest wobec osób, które posiadają specjalistyczną wiedzę, pełnią określone funkcje w nauce lub gospodarce, przede wszystkim zaś deklarują wyraźnieaspiracje polityczne i wolę kierowania poza sferą gospodarki i nauki, gdyż w tych dwóch sferach potrafią już efektywnie zarządzać. Istotnym elementem konstytutywnym działania technokraty jest istnienie społecznego przekonania, iż jest on przydatny poza sferą nauki i gospodarki całemuspołeczeństwu jako specjalista ze swymikompetencjami, wychodzący niejako na zewnątrz obszaru, w którym poruszał się początkowo.
Zwolennicy tej koncepcji wychodzą z założenia, że przemiany w dziedzinie techniki powodują automatyczne zasadnicze zmiany społeczne i kulturalne. Sprawujący władzę fachowcy mieliby kierować się w swej działalności wyłącznie regułami czysto technicznymi, pozbawionymi charakteru politycznego i ideologicznego. Decyzje coraz mniej kompetentnego zdaniem technokratów „biurokratycznego”aparatu państwowego powinny być, jak przekonują, zastąpione decyzjami „ekspertów-speców”, którzy byliby motywowani wyłącznie chęcią jak najlepszego rozwiązania różnych spraw, a nie interesem takiej lub innej grupy (dominującej) społecznej[3].
Ideologia technokratyczna, opiera się na następujących założeniach:
- nauka i technika w wystarczającym stopniu oferujewartości, cele i środki potrzebne społeczeństwu i człowiekowi do samodoskonalenia się
- najważniejsza jest relacja człowiek – przyroda, astosunki społeczne powinny być na niej wzorowane
- technokracja posiada pełne prawo do panowania w społeczeństwie, gdyż tylko ona jest w stanie doprowadzić ludzkość do świata pod każdym względem idealnego.
- ↑Na podstawie encyklopediiPWN.
- ↑Na podstawie: Oxford English Dictionary 3rd edition (Word from 2nd edition 1989).
- ↑Adam Łopatka: Słownik Wiedzy Obywatelskiej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1971, s. 469.
.svg){kind=icon}