Nie mylić z:teatrem Studio Buffo.Teatr Buffo –warszawski, prywatnyteatr komedii ifarsy, założony przezFryderyka Jarosy'ego ze spółką. Pod kierownictwem artystycznymJanusza Warneckiego i współpracujący zJulianem Tuwimem działał na przełomie 1938 i 1939 w lokalu przyplacu Trzech Krzyży (ul. Mokotowska 73), w którym wcześniej funkcjonował m.in.Kabaret Banda[1]. Dyrektorem teatru byłAlfred Schütz.
Do zespołu teatru należeli m.in.Józef Węgrzyn,Michał Znicz,Henryk Borowski,Czesław Skonieczny,Rudolf Ratschka,Henryk Szletyński,Helena Gruszecka,Michalina Zamiłło,Irena Górska,Karin Tiche,Zofia Tymowska. Dekoracje projektowali:Jan Rybkowski iWładysław Daszewski[2].
W marcu 1939, na wniosek syndyka masy upadłościowej, wstrzymano przedstawienia, gdyż właściciele teatru wnieśli do sądu handlowego podanie o ogłoszenie upadłości spółki[3].
5 października 1938 teatr zainaugurował swoją działalność premierąPorwania Sabinek Franza i Paula Schönthanów[4].
4 lutego 1939 odbyła się premiera komediiNiech przyjdzie pierwszego Istvana Bekeffiego i Adriana Stella w reżyserii Janusza Warneckiego, z udziałem m.in. Ireny Górskiej i Michała Znicza[5].
4 kwietnia 1939, pomimo rozpoczętego postępowania upadłościowego, odbyła się premiera "wodewilu mieszczańskiego ze śpiewami i tańcami w ośmiu odsłonach"Ale się zabawiłJohanna Nepomucena Nestroya w przeróbce Juliana Tuwima i reżyserii Janusza Warneckiego, z Ireną Górską, Heleną Gruszecką, Józefem Węgrzynem. Wodewil grany był zaledwie trzy tygodnie, po czym teatr zamknięto[6].