Tajska tradycja leśna - (zPali: kammaṭṭhāna [kəmːəʈʈʰaːna] - „miejsce pracy”) – jedna z linii buddyzmutherawady
Początki tajskiej tradycji leśnejbuddyzmu therawady datuje się na ok. 1900, kiedy buddyjski nauczycielAjahn Mun Bhuridatto zapoczątkował praktykę buddyzmu i jego medytacji, zgodnie z normatywnymi standardamikanonu palijskiego, wiernymi wczesnym przekazom na temat naukBuddy[1]. Dążył do odrodzeniawczesnego buddyzmu, nalegając na ścisłe przestrzeganie buddyjskiego kodeksu monastycznego, znanego jakoWinaja Pitaka, oraz nauczając praktykijhāny i urzeczywistnienianirwany.
Początek tradycji leśnej Kammaṭṭhāna datuje się na przełom XIX i XX wieku od działalności mnicha Ajahna Mun Bhuridatto, ucznia Ajahna Sao Kantasīlo, który postulował praktykowanie buddyjskiego monastycyzmu i jego medytacje, zgodnie z normatywnymi standardami wczesnego buddyzmu[2], który Ajahn Mun nazwał „zwyczajami szlachetnych”.
W początkowych latach działalności szkoły, nauki Ajahna Muna spotkały się z ostrym sprzeciwem środowisk buddyjskich. Od lat 30. XX wieku grupa Ajahna Muna została uznana za formalną frakcję buddyzmu tajskiego. W latach 60. XX wieku tajska tradycja leśna buddyzmu zaczęła być praktykowana na Zachodzie[3]. Centralną postacią dla popularyzacji na Zachodzie tradycji leśnych tajskiego buddyzmu jestAjahn Chah (1918–1992), który założył własną społeczność medytacyjną mnichów buddyjskich[4]. W latach 70. Ajahn Chah iAjahn Sumedho (Robert Karr Jackman) założyli Wat Pah Nanachat, międzynarodowy leśny klasztor wUbon Ratchatani, w którym posługiwano się językiem angielskim. W latach 80. tradycja leśna Ajahna Chaha rozszerzyła się na cywilizację zachodnią wraz z założeniem klasztoruAmaravati wWielkiej Brytanii. Leśna tradycja Ajahna Chaha rozszerzyła się od tego czasu naKanadę,Niemcy,Włochy,Nową Zelandię iStany Zjednoczone[5]. Kontynuacją leśnej tradycji Ajahna Chah'a jest współcześnie działalnośćAjahna Brahma. W 2022 roku rozpoczęła się procedura związana z utworzeniem w Polsce związku wyznaniowego theravādy w tradycji leśnego buddyzmu Ajahna Brahma pod nazwą Polski Związek Wczesnego Buddyzmu (PZWB)[6].
Jak każda z odmian buddyzmu therawady, leśna tradycja skupia się na podstawach wczesnego buddyzmu, opartych na tzw. kanonie palijskim, który ma zawierać najwcześniejsze zapiski nauczania Buddy[7]. Specyfika praktykileśnej skupia się ściśle na życiu w dyscyplinie oraz medytacji. Prowadzenie surowego życia ma pozwalać na bezpośrednie zbadanie podstawowych przyczyny cierpienia i wewnętrzne kultywowanie ścieżki prowadzącej do wolności od cierpienia[8].
Celem praktyk medytacyjnych w tajskiej tradycji leśnej jest osiągnięcie nieśmiertelności (pali: amata-dhamma), czylinibbāny. Buddyści z linii tajskiej tradycji leśnej therawady nauczają, że nibbānę należy osiągnąć poprzez trening umysłowy, który obejmuje głębokie stany medytacyjnej koncentracji (pali: jhāna) oraz poprzez dążenie do bycia uwolnionym od wszystkich pragnień[9].