 Tadeusz Malinowski po 1931 r. | |||
 generał brygady | |||
| Data i miejsce urodzenia | 14 lipca 1888 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 4 maja 1980 | ||
| Przebieg służby | |||
| Lata służby | |||
| Siły zbrojne |
| ||
| Formacja | |||
| Jednostki | 52 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych | ||
| Stanowiska | dowódca pułku piechoty | ||
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa | ||
| Odznaczenia | |||
                  | |||
| |||
Tadeusz Malinowski (ur.14 lipca1888 wWadowicach, zm.4 maja1980 wLondynie) –generał brygadyWojska Polskiego, członek Komendy NaczelnejZwiązku Legionistów Polskich od 1936 roku[1],kawaler Orderu Virtuti Militari.
Studia prawnicze odbył w Krakowie, należał do Polowych Drużyn Sokolich.
Od sierpnia 1914 do lipca 1917 służył wLegionach Polskich, początkowo w2 pułku piechoty, w listopadzie 1916 osiągając stopieńpodporucznika. Pobitwie kaniowskiej był internowany przez Niemców. Z internowania zbiegł do Kijowa, a następnie przedostał się do Francji, gdzie (już po awansie nakapitana) był szefem Oddziału OrganizacyjnegoArmiigenerała Hallera.
1 czerwca 1919 został awansowany napodpułkownika. 2 sierpnia 1919 roku został mianowany szefem Sekcji „Z” w Departamencie I Mobilizacyjno-OrganizacyjnymMinisterstwa Spraw Wojskowych w Warszawie, której zadaniem było „zjednoczenie Wojsk Polskich sformowanych za granicą z armią krajową” oraz „załatwienie wszystkich kwestii dotyczących likwidacji armii gen. Hallera, jako odrębnej armii sformowanej we Francji”[2]. 11 czerwca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniupodpułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii gen. Hallera. Pełnił wówczas obowiązki szefa Biura Prezydialnego Ministerstwa Spraw Wojskowych[3]. Latem 1920 roku pełnił służbę w SztabieArmii Ochotniczej.
Od sierpnia do grudnia 1920 pełnił funkcję szefa sztabu2 Dywizji Piechoty Legionów. Następnie do 1923 roku zajmował stanowisko szefa Oddziału V Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych, a następnie Oddziału V Sztabu Generalnego. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika zestarszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 61. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. 2 listopada 1923 roku został „odkomenderowany na jednoroczny kurs doszkolenia wWyższej Szkole Wojennej w Warszawie”. 31 marca 1924 roku awansował napułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 12. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 15 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do dyspozycji Ministerstwa Spraw Wojskowych. Z dniem 1 marca 1925 roku został przeniesiony do52 pułku piechoty w Złoczowie na stanowisko dowódcy pułku[5]. 17 marca 1927 roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej21 Dywizji Piechoty Górskiej w Bielsku[6]. 15 stycznia 1930 roku Prezydent RP mianował go dowódcą17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Gnieźnie[7].
10 listopada 1930 roku Prezydent RzeczypospolitejIgnacy Mościcki nadał mu stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 2. lokatą w korpusie generałów. Jednocześnie zezwolił mu na nałożenie oznak nowego stopnia przed 1 stycznia 1931 roku[8].
W marcu 1936 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefaSztabu Głównego (nominację otrzymał 15 kwietnia 1936 zastępując pełniącego te obowiązki płk.Macieja Bardela[9]) i kierownikaSekretariatu Komitetu Obrony Rzeczypospolitej.
Pokampanii wrześniowej znalazł się weFrancji, gdzie pracował w Komisji Ewakuacyjnej Rodzin Ministerstwa Spraw Wojskowych. Po ewakuacji doWielkiej Brytanii był szefem Biura do Spraw Rodzin Ministerstwa Obrony Narodowej, a od maja do października 1942 I zastępcą wiceministra obrony narodowej. W tym samym resorcie był następnie szefem Biura Oświaty i Opieki nad Żołnierzami. W latach 1945–1947 wchodził w skład Komisji Doradczej Naczelnego Wodza oraz kierował pracami Funduszu Społecznego Żołnierzy.
Pozostał wLondynie do końca życia. 26 września 1946 władzekomunistycznepozbawiły go obywatelstwa polskiego, które przywrócono mu w 1971 roku. W okresie od 18 stycznia do 11 sierpnia 1954 roku sprawował urząd kierownika Ministerstwa Obrony Narodowej wrządzie Jerzego Hryniewskiego.
Zmarł 4 maja 1980 roku w Londynie. Został pochowany w polskiej częścicmentarza Gunnersbury (Sq. K, gr. 16 A.)[10].
| W dniu zaprzysiężenia | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
.png)
