| Data i miejsce urodzenia | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |||
| Przyczyna śmierci | zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach | ||
| Miejsce spoczynku | nieznane, symboliczny grób nacmentarzu Powązkowskim w Warszawie | ||
| Zawód, zajęcie | taternik, prawnik i ekonomista | ||
| Rodzice | Władysław Bernadzikiewicz i Stefania z d. Wieczorek | ||
| |||
Tadeusz Teodor Bernadzikiewicz (ur.24 marca1906 wOpatkowicach (obecnie wchodzących w składDzielnicy X SwoszowiceKrakowa)[1][2], zm. prawdopodobnie w sierpniu1944 wPruszkowie) –polskitaternik,alpinista ispeleolog, prawnik i ekonomista.
Był wychowankiemwarszawskiegogimnazjum im. Mikołaja Reja, podobnie jak jego młodszy bratStefan Bernadzikiewicz iHenryk Mogilnicki, którzy również zostali wspinaczami[3]. W 1928 roku ukończył studia naUniwersytecie Warszawskim, w 1935 roku uzyskał doktorat w dziedzinie prawa[1][4] albo ekonomii[2]. W latach 1929–1935 pracował jako referent wMinisterstwie Skarbu, następnie – w biurze prasowymCentralnego Związku Przemysłu Polskiego[1].
Współpracował z czasopismami: Polityka Gospodarcza,Gospodarka Narodowa, Polska Gospodarcza, Przegląd Gospodarczy, Kurier Polski,Kurier Warszawski iGazeta Warszawska[1].
W czasiepowstania warszawskiego został aresztowany i osadzony w obozie w Pruszkowie, gdzie zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach[2].
Opublikował m.in. książki:
Według przez siebie napisanego biogramu był alpinistą od 1920 roku (według innych źródeł – od 1922 roku[6]), od 1925 roku (od 1926 roku[6]) uprawiał wspinaczkę[1]. O wspólnych wycieczkach wTatry z braćmi Bernadzikiewiczami w 1925 roku wspominaTomasz Piskorski[7]. W 1928 roku Bernadzikiewicz dokonał m.in. II wejścia zachodnią ścianąKościelca, a od 1929 roku poprowadził w Tatrach szereg nowych dróg, m.in. naNiżniej Wysokiej Gerlachowskiej,Spądze,Rysach,Rumanowym Szczycie (w 1932 roku środkiem północno-wschodniej ściany Rumanowego Szczytu, zBolesławem Chwaścińskim),Durnym Szczycie iMałej Buczynowej Turni[6]. Spenetrował też większość znanych wtedyjaskiń tatrzańskich[2].
W 1935 roku uczestniczył w wyprawie wKaukaz, gdzie dokonał (m.in. z Bolesławem Chwaścińskim) pierwszego wejścia szczytowego na Nookau-Sauz-Kaya (4035 m n.p.m.). W latach 1936 i 1937 wspinał się w austriackichAlpach i wMasywie Mont Blanc, wszedł naMont Blanc granią Innominaty. NaKorsyce w 1938 roku wszedł z żoną[6] nowymi drogami naMonte Cinto (2706 m n.p.m., jeden znajwybitniejszych szczytów wEuropie) i Capo Rosso di Trinbolaccia. W roku 1939[8] wspinał się wRuwenzori (Góry Księżycowe) wAfryce Wschodniej, gdzie m.in. wszedł na wcześniej niezdobyte szczyty: Tatra Peak, Okusoma (4550 m) i Humphreys, a nowymi drogami wszedł na Bottego, Szczyt Małgorzaty (najwyższy szczytGóry Stanleya, 5109 m n.p.m.) oraz na Alberta (5087 m). Wszedł na wygasływulkan Muhavura (4127 m) i czynny wulkan (Nyamuragira, 3058 m)[2][9][10].
Aktywnie pracował w organizacjach taternickich, od 1930 roku był członkiemKlubu Wysokogórskiego Oddział WarszawskiPolskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, a potem takżeSekcji Turystycznej Towarzystwa Tatrzańskiego. Brał czynny udział w zjednoczeniu polskich organizacji taternickich i w 1935 roku wszedł w skład pierwszego zarząduPolskiego Towarzystwa Tatrzańskiego[1]. W 1937 roku został sekretarzem Polskiego Towarzystwa Wypraw Badawczych. Ogłosił szereg artykułów o treści górskiej w „Taterniku” i innych czasopismach poświęconych górom[6].
W 1942 roku napisał książkę (wydaną w 1955 roku):Polska safari w Górach Księżycowych[2].
Został upamiętniony nazwą szczytu w Ruwenzori: góra Okusoma została nazwana Bernadzikiewicz Peak[2][6].
Był synemWładysława i Stefanii z domu Wieczorek (~1883–1928)[11]. Miał młodszego brataStefana, również taternika i himalaistę. Pierwszego grudnia 1936 roku ożenił się z Zofią Eugenią Wysocką (ur. około 1910 roku)[12], z którą wcześniej wspinał się w Tatrach.
Na warszawskimcmentarzu Powązkowskim znajduje się symboliczny grób obu braci Bernadzikiewiczów (kwatera 238-5-9)[4].
