Miasto leży w południowo-wschodniej części wyspyStreymoy. Port przylega do wód cieśninyNólsoyarfjørður. Najbliższymi miastami są:Argir iHoyvik, należące doaglomeracji stolicy. Thorshavn położony jest w dużej mierze na nizinie, wyłącznie jego zachodnie osiedla wspinają się na wzniesienieHúsareyn(inne języki), sięgające ok. 200 metrów nad poziomem morza.
Thorshavn, podobnie jak reszta archipelagu leży w strefieklimatu umiarkowanego, chłodnego, morskiego. Roczne sumy opadów przekraczają tam zawsze 1000 mm, temperatury natomiast dochodzą do ok. 20 °C. Najcieplejszym miesiącem jest zazwyczaj sierpień, kiedy średnie temperatury powietrza przewyższają często 10 °C, najchłodniejszym zaś luty (3–5 °C). Amplitudy są zazwyczaj dość duże, szczególnie zimą, kiedy wynoszą nawet 16 °C. Klimatodiagramy wyglądają pod względem temperatury bardzo podobnie, opady zaś mogą różnić się diametralnie. Przykładem może być porównanie lutego z lat 2001 i 2002, za pierwszym razem ich suma wyniosła 187 mm, tymczasem rok później 103 mm.
Miasto założone zostało około X wieku, przez zamieszkujących już ziemię Wysp Owczychwikingów. Początkowo miejsce to ważne było ze względu na wiece – zgromadzenia wolnych mężczyzn decydujące o sprawach istotnych dla wspólnoty, zwane Althingami. Wiece odbywały się na terenie małego, skalistego półwyspu, dziś najstarszejdzielnicy Thorshavn –Tinganesie i miały one rozstrzygać spory między mieszkańcami, a także służyć wymianie informacji, bowiem już od najdawniejszych lat ludność archipelagu miała trudności z komunikacją. Spotkania te miały służyć także wymianie towarowej. Nieco później osada stała się punktem handlowym, łączącym resztę świata z Wyspami. Szczególnie korzystał na tymepiskopat archipelagu, mający wtedy swą siedzibę wKirkjubøur.
Pierwsze wzmianki o Thorshavn pojawiają się dopiero w końcówce XI wieku, kiedy osada musiała być jeszcze bardzo niewielka i niewykluczone, że nie posiadała stałych mieszkańców. Pierwsze, udowodnione pojawienie się takowych miało miejsce dopiero w XIII wieku, kiedy zbudowany został najstarszy dziś budynek w całym mieście,Munkastovan – siedzibazakonników i prawdopodobnie najważniejsze miejsce duchowe, nie był to jednakkościół. Wiek XIII przynosi też zmiany na arenie politycznej – Wyspy Owcze zostają wcielone doNorwegii w 1271 i usunięty zostaje Althing, a na jego miejsce wprowadza się stały parlamentLøgtingið, składający się początkowo z 32 stałych reprezentantów wybieranych przez społeczeństwo. Zmieniło to diametralnie status miasta – odtąd nie zjeżdżali tu już co rok ludzie z całego archipelagu, a jedynie kilku stałych obywateli Thorshavn miało decydować o losach wszystkichFarerczyków.
Wiek XIV to dla osady prawdziwy rozkwit. Przekształciła się w spore, regularnetargowisko, do którego zaczęła napływać duża liczba nowych mieszkańców. Fakt ten wymógł na władzach osady decyzję o budowie nowych domostw. Do tego celu zatrudniano głównie rzeczonych przybyszów – główniechłopówislandzkich inorweskich. Już w drugiej połowie XIV wieku powstały pierwsze, typowe do dziś na Wyspach Owczych domy z trawiastymidachami. Pojawiła się też w tamtym czasie pierwsza, realna groźba zarówno dla mieszkańców miasta, jak i całego archipelagu. Byli topiraci, którzy w tamtym czasie rozpanoszyli się pomorzach otaczających Wyspy Owcze, a małe, ale prężnie rozwijające się miasteczko portowe było dla nich wyjątkową zachętą. W związku z pojawieniem się korsarzy postanowiono rozpocząć budowę umocnień, jednak początkowo były to zaledwie wały, przez które łatwo było się przedrzeć napastnikom.Fort z prawdziwego zdarzenia wzniesiono w Thorshavn później.
Fort Skansin, w stanie współczesnymChristoffer Gabel, przedostatni zarządca Wysp Owczych
Budowę pierwszej warowni na Wyspach Owczych zapoczątkowano dopiero w 1580 z inicjatywyMagnusa Heinasona, jednego z ludzi uznawanych przez Farerczyków za swych bohaterów narodowych. Nazwano goFortem Skansin. Swą funkcję obiekt wypełnił celująco, odstraszając grabieżców jeszcze przez około sto lat. Warownię przebudowano w czasach napoleońskich.
Wiek XVII przyniósł sporo zmian w Thorshavn. Najważniejszą z nich było rozpoczęcie w 1609 panowaniahamburskiejdynastiimożnowładczejGabel, która fatalnie wpisała się w historię całego archipelagu. Za jej czasów rozwinęła siękorupcja i niemal całagospodarka uległa rozpadowi. Rządy ich skończyły się równo sto lat później, kiedyDania postanowiła wydrzeć familii władzę nad Wyspami. Gabelowie rezydowali w Tinganes, przywłaszczając sobie niemal wszystkie budynki dzisiejszej starówki. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że to przez nich wybuchłpożar w 1673, który strawił wiele budynków najstarszej dzielnicy.
Te sto lat to jednak nie tylko pożar i pogrążenie gospodarki. To także budowa w 1609 kościoła, ufundowanego z rozkazukróla DaniiChrystiana IV przez norweskiego lorda Bergenshus. Kościół nazwanoÚti á Reyni.
Wiek XVIII przebiegł na archipelagu spokojnie, odbudowywano głównie zniszczoną przez Gabelów gospodarkę. W 1782 ówczesnypremier Wysp OwczychRasmus Jørgen Winther postanowił rozebrać stary kościół Úti á Reyni, a na jego miejscu zbudować konstrukcję znacznie solidniejszą i większą niż ta z 1609. W 1788 doszło do całkowitej rozbiórki dawnego kościoła, materiały budowlane sprzedano na aukcji, natomiast w pustym miejscu jeszcze w tym samym roku powstałHavnar Kirkja, który dziś pełni funkcjękatedry. Kościół gruntownie przebudowano w 1865.
Na samym początku XIX wieku Thorshavn liczyło około 500 mieszkańców. Wtedy też, w 1812 rząd duński postanowił zlikwidowaćLøgtingið, działający nieprzerwanie od ponad ośmiuset lat. Przywrócono go w 1852, jednak siedziba znalazła się w dzisiejszym centrum miasta, a nie jak wcześniej na starówce.
Kolejnym, bardzo ważnym wydarzeniem dla rozwoju miasta było zniesienie w 1856 duńskiegomonopolu handlowego, co spowodowało znaczny wzrost handlu klipfiszami, tj. suszonymi rybami, z których słynął wtedy archipelag. W 1870 zaczął pracę pierwszy punkt pocztowy na Wyspach.
Wiek XX niesie dla Thorshavn wiele zmian. Pierwszą, niezwykle ważną było nadaniepraw miejskich w 1909, kiedy liczba ludności przekroczyła 1800 osób. Rozpoczęto też w latach 20. rozbudowęportu, albowiem stary nie był w stanie obsłużyć wzrastających potrzeb i dobrze funkcjonować przy tak dużej liczbie ludności.
Pomnik ku czci zmarłych rybaków
II wojna światowa okazała się mniej łaskawa da archipelagu odpierwszej. W latach 1939/1945, Wyspy Owcze stały sięaliancką bazą naMorzu Norweskim. Fort Skansin przekształcił się w garnizon sił brytyjskich. Niemcy bombardowali Thorshavn kilkakrotnie, czyniąc niewielkie straty materialne. Życie straciło kilku farerskichrybaków, na których cześć władze miasta wzniosły pomnik.
Najważniejszym wydarzeniem XX wieku było wprowadzenie przez władze Danii Zasady Samostanowienia dla Wysp Owczych. Stało się to w 1948. Po raz pierwszy od XIII wieku rząd Wysp Owczych zyskał niemal pełnię władzy w sprawach polityki wewnętrznej, jednakże polityka zagraniczna do dziś pozostaje w gestii duńskiej metropolii. Siedzibę rządu na powrót przeniesiono do dawnego budynku wTinganes.
W tym czasie nastąpił też gwałtowny wzrost ludności miasta – do 5 tysięcy.
Lata 60. XX wieku to gigantyczny rozwój gospodarczy i infrastrukturalny Thorshavn. Powstaje bardzo wiele szkół, nowych dróg orazhoteli, nastąpił też rozrost terytorialny. Po trzydziestu latach rozrost został gwałtownie zahamowany przez kryzys gospodarczy, jaki nawiedził Wyspy Owcze. Splajtowało wtedy wiele przetwórni rybnych, gdyż ceny ich artykułów na rynku światowym drastycznie spadły.Bezrobocie wzrosło do ok. 20% populacji w wieku produkcyjnym. Rząd farerski musiał powziąć odpowiednie kroki: zwrócił się o pomoc do Danii. Ta chętnie jej udzieliła, modernizując farerskie prawo i wprowadzając duże cięcia budżetowe. W końcu lat 90. sytuacja gospodarcza archipelagu ustabilizowała się i Thorshavn znów stał się ekonomiczną potęgą Wysp.
Na początku XXI wieku populacja miasta sięgnęła już powyżej 10 tysięcy, a wedle spisu ludności z 2006 Thorshavn miało zamieszkiwać 12 626 osób.
Populacja miasta (1985–2007)Znaczek wydany w stulecie FólkaháskúlinNiebieski autobus BygdaleiðirGundadalur w 1909
Ludność Thorshavn to w większościFarerczycy, jednak liczna jest też grupa mniejszościduńskiej. Społeczeństwo jest dość młode, najliczniejszą grupę stanowią osoby w przedziale od 10 do 20 roku życia (2007 osób), na drugim miejscu plasują się ludzie w wieku 40-49 (1794), a na trzecim 0-9 (1704)[1]. W stosunku do 2006 zanotowano niewielkiprzyrost ujemny (ok. -0,7%). Apogeum, jeśli chodzi o liczbę mieszkańców miasto osiągnęło w 1990, kiedy populacja wyniosła 13 124 osoby. Od tamtego czasu notuje się skokowe wzrosty i spadki liczby ludności. W przeciwieństwie do całości archipelagu w Thorshavn panuje równowaga płci. Wedle danych z 1 stycznia 2007 stosunek liczby mężczyzn do liczby kobiet wynosi 6198:6195.
Thorshavn posiada własną aglomerację, należą do niej dwamiasta i jedna osada satelicka –Argir,Hoyvík iHvítanes. Pierwsze i drugie to jedne z największych miast archipelagu. Aglomeracja ma 17 526 mieszkańców[1].
Thorshavn jest największym na Wyspach Owczych ośrodkiem edukacyjnym. Tak jak w pozostałych miastach archipelagu wykładowym językiemszkół podstawowych (Fólkaskulin) jest farerski, duński wprowadza się od trzeciej klasy, a angielski od piątej. Prócz licznych szkół podstawowych w Thorshavn działa kilka liceów, a także szkół zawodowych, przygotowujących głównie do pracy w przetwórstwie rybnym. Działają także specjalne placówki, szkolące przyszłe kadry nauczycielskie, personel medyczny oraz rybaków. Istnieje również kilka szkół wyższych, z których najbardziej znaną jestFøroya Fólkaháskúlin, czyli Farerski Uniwersytet Ludowy, który powstał w 1889. Jego twórcą byłSímun av Skarði, znany na Wyspach polityk i pisarz, twórcaHymnu Wysp Owczych. Dzisiaj na uniwersytecie wykładane są takie przedmioty jak: język farerski,języki nordyckie,nauki przyrodnicze,matematyka,fizyka,historia orazteologia. W stolicy mieści się teższkoła muzyczna. Kolejną, bardzo ważną szkołą jestFróðskaparsetur Føroya, czyli Uniwersytet Farerski. Otworzono go w 1965 podłacińską nazwąAcademia Færoensis, z inicjatywy rządu Wysp Owczych. W szkole są organizowane kursy kultury farerskiej w języku angielskim. Według danych z 2003 do Szkoły Ludowej uczęszczało 17 osób, a na Uniwersytet około 160.
Thorshavn, jako główny port Wysp Owczych, ma połączenia promowe z większością wysp tego archipelagu. Tutaj dociera się także spoza granic tego kraju, jeśli wybierze się podróż morską. Jedynym publicznym środkiem transportu sąautobusy. Jeżdżą one nie tylko w obrębie miasta, ale przede wszystkim łączą je z poszczególnymi osadami całego archipelagu.
Wewnątrz miasta kursują cztery linie czerwonychautobusów firmyBussleiðin, łącząc je też z pobliskimi osadamiArgir iHoyvík. Od 2007 firma otworzyła także linię szkolną[4].
Niebieskie autobusy należą do firmyBygdaleiðir, a ich zadaniem jest transport pasażerów do pozostałych miast archipelagu. Korporacja stale współpracuje z przewoźnikamipromowymi Wysp. W Thorshavn startują trzy linie – 100, 104 oraz 400 docierające odpowiednio do:Kvívík,Kaldbak orazFuglafjørður iLeirvík przezKollafjørður, a takżeOyrarbakki[4].
W Thorshavn istnieje również kilka niewielkich sieci taksówkowychBil-Mini Taxi, w ofercie których znajduje się transportautobusami oraztaksówkami. Za jej pośrednictwem można także zwiedzić wiele ciekawych miejsc na archipelagu, takich jak miejscowośćKirkjubøur czySaksun. Istnieje także siećHavnar Taxi.
Podobnie jak cały archipelag Wysp Owczych, Thorshavn ostatnimi czasy otwiera się na turystów. Sytuacja ta powstała między innymi przez uruchomienie liniipromowejNorröna do Islandii. Prom na dwa dni zostawia przybyszów z Danii w stolicy, wykonując jeszcze trasę doBergen iLerwick naSzetlandach. Czas ten można wykorzystać na zwiedzanie okolic, co promują władze miasta Thorshavn. Uruchomiły w tym celu własną informację turystyczną. Jej siedziba znajduje się bardzo niedaleko miejsca, gdzie przybysze wysiadają z promu. Można tam znaleźć informacje na temat ciekawych obiektów w mieście, a także kupić pamiątki z archipelagu. W sezonie letnim promNorröna przybija do miasta o godzinie 6:00 wponiedziałek po kursie do wybrzeży Norwegii i Szetlandów. Jako że z Thorshavn wypływa dopiero o 18:00 wśrodę, turyści mają wiele czasu, by zwiedzić stolicę Wysp Owczych, jak również osady położone opodal.
Inną możliwością dotarcia do Thorshavn jest wykupienie biletu na samolot linii lotniczychAtlantic Airways (rodzima linia Wysp Owczych), docierających doportu lotniczego Vágar. Stamtąd do Thorshavn nie jest już daleko, ale piesza podróż może sprawić problemy, gdyż trzeba się przedostać na wyspęStreymoy. Najłatwiej jest przejechać przez nowy tunel, który niemal bezpośrednio doprowadza do stolicy, jednak należy posiadać jakiś pojazd, jeśli chce się z niego skorzystać.
Jak na tak niewielkie miasto w Thorshavn istnieje sporo zabytków umiejscowionych w historycznym centrum miasta –Tinganes. Wiele z nich to nie stare zabytki, lecz rekonstrukcje po pożarze, jaki miał miejsce w 1673.
Munkastovan był w XIII wieku rezydencją mnichów, pierwszych stałych osadników Thorshavn, dziś jest najstarszym obiektem w całym mieście. Tu skupiało się życie religijne miasta zanim zbudowano pierwszy kościół,Úti á Reyni, a więc aż do początków XVII wieku. Munkastovan posiada ciekawą architekturę, jak na farerskie standardy – kamienne, grube mury są połączone zaprawą z palonych muszli morskich. Drewniane elementy siedziby średniowiecznychmnichów odnowiono na przełomie XVIII/XIX wieku.
Leigubúðin to budynek, w którym zbierano podatki od wyspiarzy, a następnie wysyłano je do Danii, by trafiły do królewskiego skarbca. Pierwsze wzmianki o nim pochodzą z 1619, kiedy był jeszcze, podobnie jak starszy sąsiad Munkastovan, całkowicie kamiennej konstrukcji. Obiekt przetrwał pożar w 1673, a drewnianą nadbudowę stworzono dopiero w 1732.
Sjóbuðin orazVektrabuðin to budynki przylegające do Leigubúðin. Są to wzniesione w XVII wieku dawne składy towarowe. Od południa dobudowany został do nich w 1781Salurin.
Reynagarður to dom zbudowany na samym początku lat 30. XVII wieku. Przetrwał szalejący w dzielnicy pożar z 1673, uległ jednak częściowemu zniszczeniu w 1820. Brakujący fragment szybko odbudowano, co spowodowało ciekawą mieszankę stylów – po nowej, północnej części widać dobrze duński styl architektoniczny, podczas gdy część ocalała zachowała stary kanon, właściwy dla Wysp Owczych. Obiekt ten pełnił kiedyś rolęwikariatu.
Sethúsini jest byłą rezydencją duńskich urzędników kierujących monopolem handlowym królestwa na Wyspach. Budynek został skonstruowany jeszcze w tym samym roku, w którym wybuchł tragiczny pożar na półwyspie Tinganes – 1673. Zespojonym poprzez drewniany łącznik obiektem jestStokkastovan, zbudowany również tuż po pożodze.
Skansapakkhúsið to najlepiej widoczny z morza budynek, stojący na samym wierzchołku półwyspu Tinganes. Zbudowany został w 1749. Jego nazwa dosłownie oznacza„sklep” lub„magazyn” i może być myląca dla współczesnych turystów, gdyż budynek służy teraz najczęściej za miejsce obrad rządu Wysp. Najpierw składał się z dwóch kondygnacji, później dobudowano kolejne. Ostatnia modernizacja miała miejsce w 1907.
Portugálið jest budynkiem przylegającym do Reynagarður. Został wzniesiony w 1762 jako obiekt częściowo murowany, później zaś dobudowano kilka wyższych, całkowicie drewnianych kondygnacji. Na ścianie widnieje monogram Christiana V, króla duńskiego z 1693 z podpisemFrederika Gabela, należącego do rodziny, która swymi rządami zrujnowała gospodarkę Wysp w XVIII wieku.
Bakkapakkhúsið to przylegający to Leigubúðin budynek, którego nazwę dosłownie tłumaczy się jako„Skład”. Zbudowany został w 1776 na kamiennym fundamencie, zachowując jednak tradycyjną, farerską, drewnianą konstrukcję i trawiasty dach.
Bryggihúsið, czyli w wolnym tłumaczeniubrowar. Zbudowano go w 1776.
Havnar Kirkja, zwany czasamiKatedrą Thorshavn, jest świątyniąluterańską, podobnie jak wiele innych kościołów na terenie archipelagu. Wybudowany został w 1788 na miejscu poprzedniego, XVII-wiecznego Úti á Reyni. Później w 1865 postanowiono Havrar Kirkja poddać renowacji, co zaowocowało wymianą dachu z trawiastego na łupkowy, a także wzmocnieniem konstrukcji. Ważnym elementem wystroju jest dzwon, należący niegdyś do duńskiego statku, który zatonął w 1707 w zatoceLambavík u wybrzeżyEysturoy. Dziś kościół pełni rolękatedry, w której rezydująbiskupi Wysp Owczych.
Vesturkirkjan jest najmłodszym kościołem w mieście. Powstał on w 1975 i włączono go do wspólnoty ewangelickiej. Jest świetnie widziany z morza, przez co uznany został za jeden z charakterystycznych obiektów panoramy miasta. Zawdzięcza to swojej strzelistej, trójkątnej wieży, dzięki której przypomina trochę piramidę. Wnętrze kościoła jest zadbane, w większości składa się z drewna. Charakterystycznym elementem są wielkie, nowoczesne organy.
Mariukirkjan to jedynykatolicki kościół w mieście. Mieści się on w dość sporej odległości od historycznego centrum miasta. Jego historia zaczyna się w 1931, kiedy na Wyspy Owcze przybyła druga misja katolicka z ramienia Franciszkańskich Misjonarzy Maryi. W przeciwieństwie do pierwszej udało jej się odnieść kilka sukcesów, wśród których znalazł się także kościół św. Marii. Wśród zakonników znalazły się także dwiesiostry z Polski: Enkrata i Gwalberta. Niewiele później otworzono tam szkołę, a w 1987 kościół podano konserwacji. Obecnie Mariukirkjan należy do diecezji katolickiej obejmujących poza Wyspami Owczymi,Grenlandię oraz Danię. Wśród ludności archipelagu jest w tym momencie około 115 katolików identyfikujących się z 17 narodowościami, w tym kilku Polaków.
Norðurlandahúsið, czyliDom Nordycki, to jeden z najnowocześniejszych budynków całego archipelagu. Pod względem architektonicznym jest to swoiste połączenie tradycyjnych, farerskich aspektów z budownictwem współczesnym. Dach pokryty jest trawą, ale cała konstrukcja składa się głównie ze szkła i stali. Muzeum wzniesione zostało przez niemal wszystkieskandynawskienacje –Farerczycy zbudowali konstrukcję, szklaną i stalową obudowęDuńczycy,Szwedzi zajęli się elementami drewnianymi,Norwegowie łupkowymi okładzinami, natomiastFinowie wyposażyli wnętrze wmeble. Budowę zakończono w 1983, a po otwarciu stał się drugim takim budynkiem na świecie (pierwszy Dom Nordycki znajduje się na Islandii). Zadaniem muzeum jest propagowanie kultury Wysp i innych krajów skandynawskich.
Føroya Náttúrugripasavn znaczy dosłownie Farerskie Muzeum Historii Naturalnej. Posiada ono kilka oddziałów –geologiczny,zoologiczny orazbotaniczny. Muzeum zajmuje się też historią roślinności, badaniem zwierząt morskich i ptaków, a także wspomaganiem działań w celu odnalezienia ropy naftowej na dnie Oceanu Atlantyckiego.
Listasavn Føroya –Farerska Narodowa Galeria Sztuki. Została zbudowana w 1993. Zgromadzono tam wszelkie dzieła sztuki, jakie stworzyli artyści z archipelagu, a szczególniemalarze. Wystawa obejmuje dzieła twórców farerskich uznanych za najwybitniejszych, między innymi najsłynniejszego spośród nich –Sámala Jønsena Mikinesa, a takżeWiliama Heinesena czyRuth Smith. W galerii dużą rolę odgrywa sztuka nowoczesna, zajmując głównyhol budynku. Często odbywają się w tym miejscu różnorakie imprezy artystyczne i wystawy sezonowe.
Fort Skansin mieści się opodal miejsca cumowania promu Norröna. Wzniesiono go w 1580 dzięki Magnusowi Heinassonowi. Miał on początkowo zabezpieczać port przed piratami, często najeżdżającymi jeszcze do XVII wieku rozwijającą się osadę. W czasach wojen napoleońskich został on zmodernizowany, przez Danię, by ta mogła spokojnie chronić swój monopol handlowy. Z tamtego okresu pochodzą najstarsze armaty fortu. Najważniejszą misję Skansin wypełnił w czasie II wojny światowej, kiedyNiemcy dokonywali nalotów na miasto. Ustawiono tu wtedy kilka dział, a cały fort przejęty został przez dowództwo operacji alianckiej na Wyspach Owczych. Najnowszym elementem tego miejsca jest portowa latarnia morska.
Park Viðarlundin jest największym, zalesionym obiektem zarówno w Thorshavn, jak i na całym archipelagu. Od XIX wieku Farerczycy usiłują sadzić tu różnorakie drzewa i krzewy, lecz ich los często kończy się fatalnie – szalejące wiatry potrafią zrównać cały park z ziemią. Mieszkańcy miasta są jednak uparci i za każdym razem próbują doprowadzić to miejsce do porządku. Podobnie do nich zachowują się ptaki, które z chęcią zakładają gniazda na drzewach. W parku znajduje się pomnik wystawiony ku czci rybaków, którzy zginęli w trakcie wojny, a takżeelfkiTariry, jednej z bohaterek opowiadań Wiliama Heinesena. Farerczycy przyrównują posąg dokopenhaskiej syrenki.
Hotel Føroyar jest czterogwiazdkowym obiektem należącym do korporacjiSmyril Line (obsługującej przeprawy morskie na Wyspy Owcze). Budynek umiejscowiony został nieco na uboczu, na wzgórzu wznoszącym się ponad miasto. Rozciąga się stamtąd wspaniały widok, można podziwiać między innymi wyspęNólsoy. Do centrum miasta z hotelu jest ok. 2 kilometrów. Hotel posiada sklep z pamiątkami, a także wspaniałą restauracjęGlasstovan serwującą wszelkie, farerskie potrawy narodowe, między innymi: baraninę czy mięso wielorybie. Hotel Føroyar ma do zaoferowania 106 pokoi wliczając w to 4apartamenty. W każdym z nich znaleźć można barek, sprawnytelefon oraztelewizor. Ma też 8 sal konferencyjnych, darmowy komputer dla gości oraz dużyparking.
Hotel Hafnia to kolejny, czterogwiazdkowy hotel w stolicy Wysp Owczych. Znajduje się on w samym centrum miasta, niedaleko stamtąd do portu i starówki. Z okien wyższych kondygnacji roztacza się widok na całe miasto. Hotel chwali się głównie swą restauracją, w której podawane są głównie morskie przysmaki, wpisane w tradycję archipelagu. Jest tam 38 pojedynczych i 18 podwójnych pokoi, w tym cztery apartamenty. W każdym z nich znajduje się toaleta, radio, telewizor, suszarka do włosów oraz barek. Każdy z gości ma też dostęp do sauny. Hotel posiada także bezpłatny parking, pralnię chemiczną,kantor, przechowalnię pieniędzy i sejfy.
Hotel Tórshavn jest trzygwiazdkowym hotelem znajdującym się około 30 metrów od centrum miasta. Dobrze widać z niego port. Posiada 26 podwójnych i 12 pojedynczych pokoi, a także 3 apartamenty. Każdy posiada telewizor, telefon, łazienkę oraz dostęp do internetu. Hotel ma też własną restaurację czynną od godziny 7 do 22. Jest tam także pralnia chemiczna, sejfy, przechowalnie bagażu i kantor. Organizowany jest także transport nalotnisko.
Hotel Streym to kolejny, trzygwiazdkowy hotel w Thorshavn, leżący w centrum miasta. Został założony w czerwcu 2006. Miejsce to oferuje 11 podwójnych i 4 pojedyncze pokoje, każdy z dostępem do telewizji, telefonu i internetu. Hotel posiada własną restaurację. Nieopodal znajduje się jeden z najlepszych centrów sportowych w stolicy Wysp Owczych. Parking przy hotelu jest darmowy.
Hotel Skansin jest jedynym dwugwiazdkowym hotelem w stolicy archipelagu. Mieści się w cichym miejscu opodal portu, dziesięć minut drogi od centrum miasta. Rozciąga się stamtąd świetny widok naNólsoy. Hotel posiada 19 pokoi i 2 apartamenty, a także kuchnię, z której mogą korzystać goście. W każdym z pokoi jest telewizor i lodówka.
Torshavn organizuje kilka wydarzeń kulturalnych, w tym dwa główne: Ólavsøka i Torshavn Jazz Festiwal[6].
Torshavn Jazz Festival – festiwal jazzowy, ludowy i bluesowy odbywa się każdego roku w sierpniu trwające ok. tygodnia, organizowane jest nieprzerwanie od 1983 roku.
Ólavsøka – coroczne święto narodowe odbywające się w ostatnich dniach lipca. Oficjalna uroczystość zaczyna się od otwarcia parlamentu Løgtingð. To również wydarzenie kulturalno-sportowe z wyścigami łodzi, meczami piłki nożnej, tańcami i wystawami. Wydarzenie ma na celu upamiętnić śmierć św. Olafa.
Stolica Wysp Owczych jest miejscem urodzenia wielu ludzi, którzy zdobyli sobie uznanie zarówno w skali lokalnej, skandynawskiej, a nawet europejskiej. Są to między innymi:
William Heinesen – farerskipisarz, tworzący wjęzyku duńskim, urodzony w 1900. Za swą powieść„Wyspy Dobrej Nadziei” (duń.Det gode håb) otrzymał w 1964nagrodę literacką Rady Nordyckiej. Gdy w 1981 rozległy się pogłoski, iż może otrzymaćliteracką nagrodę Nobla, Heinesen napisał doAkademii Szwedzkiej list, w którym zrzekł się swej kandydatury, wyjaśniając to słowami:(...) język farerski stworzył świetną literaturę i byłoby bardzo rozsądnie przyznać Nagrodę Nobla osobie piszącej po farersku. Gdyby przyznano by ją mnie, otrzymał by ją autor, piszący po duńsku, a w rezultacie zadano by cios próbom stworzenia niezależnej kultury farerskiej (...)[7]. Heinesen zmarł w 1991 roku.
Jørgen-Frantz Jacobsen – pisarz, urodzony w 1900, uznawany za jednego z twórców nowoczesnej literatury farerskiej. Wiele z jego dzieł zostało przetłumaczonych najęzyk angielski. Najbardziej znaną pracą jestpowieść„Barbara”. Jacobsen zmarł w duńskimVejlefjord, 24 marca 1938 roku, po trwającej szesnaście latgruźlicy.
Ingálvur av Reyni – ur. 1920, jeden z najbardziej znanych malarzy farerskich. Jego prace często umieszczane są naznaczkach pocztowych z archipelagu. Artysta zmarł w 2005 roku.
Rói Patursson(inne języki) – ur. 1946, farerski pisarz ifilozof, uznawany za jednego z najwybitniejszych twórców literatury farerskiej. W 1986 jako drugi i ostatni do tej pory mieszkaniec Wysp Owczych został odznaczony literacką Nagrodą Rady Nordyckiej za swój zbiór poetycki„Líkasum”.
.png)
.jpg)
