Szund (jid.odpadki,szmira,kicz,niem.odpadki garbarskie) – używany od lat 80. XIX wieku termin określającyżydowską, jidyszowąliteraturę popularną niskiego gatunku, często odnosił się także do popularnego teatru jidysz. WedługChone Szmeruka określenie zostało użyte po raz pierwszy wobec utworu literackiego w 1898 roku[1].
Za pioniera literatury szundowej uważa sięNachuma Majera Szajkiewicza, ps. „Szomer”, który był autorem ponad 250 powieści i opowiadań oraz 50 sztuk teatralnych w języku jidysz oraz 15 wjęzyku hebrajskim[2][3]. Większość twórczości szundowej publikowano jako odcinki w czasopismach, twórcy szundowi unikali podawania swoich personaliów i w dużej mierze tworzyli pod pseudonimami[2].
Jedną z osób propagujących walkę z szundem w teatrze jidyszowym byłIcchok Lejb Perec[1], a w literaturze –Szolem Alejchem[4].
„Szund teatrem” określano również twórczośćAbrahama Goldfadena[5].