Sylimaryna – wykorzystywany w lecznictwie kompleks związków pochodzenia roślinnego, pozyskiwany z łupin nasiennychostropestu plamistego, składający się przede wszystkim zflawonolignanów:sylibiny,izosylibiny,sylikrystyny isylidianiny oraz flawonoidu –taksyfoliny^[1]. Zawartość sylimaryny w surowcu roślinnym wynosi 2–3%, z czego ok. 50% stanowi sylibina, a jest zależna od pochodzenia materiału biologicznego i sposobu ekstrakcji. Sylimaryna nie rozpuszcza się w wodzie, za to jest dobrze rozpuszczalna woctanie etylu iacetonie.

Sylimaryna wykazuje działanie przeciwzapalne, antyoksydacyjne, rozkurczowe, detoksykujące, żółciotwórcze i żółciopędne, stabilizuje strukturę błon komórkowych, obniża stężeniecholesterolu we krwi i hamuje wytrącanie się blaszek miażdżycowych, chroni wątrobę przed szkodliwym działaniemtrucizn, między innymimykotoksynmuchomora sromotnikowego, hamuje podziały komóreknowotworowych, zapobiegamarskości wątroby, zapobiega wytrącaniu się złogów ikamieni żółciowych.

Sylibina jest składnikiem o największej aktywności biologicznej, a jej zawartość w stosowanych preparatach wynosi ok. 20–40%. Jednak ze względu na słabą rozpuszczalność w wodzie charakteryzuje się małą dostępnością biologiczną.

Wiele przeprowadzonych badań wskazuje na pozytywne działanieekstraktów z ostropestu plamistego w leczeniu ostrych i przewlekłych chorób wątroby, w tym m.in. wniealkoholowej chorobie stłuszczeniowej wątroby (NAFLD). Preparaty te nawet przy dużych dawkach charakteryzują się dobrą tolerancją i brakiem istotnych działań niepożądanych^[2][3][4][5].

Sylimaryna, aby była skuteczna musi być zażywana przez długi czas (minimum miesiąc). Należy ją spożywać doustnie, w dawce 150–200 mg dziennie, najlepiej przez pół roku.

• Fraschini, F., Demartini, G., Esposti, D. Pharmacology of Silymarin. „Clin. Drug Investig.”. 22 (1), s. 51–65, 2002.DOI:10.2165/00044011-200222010-00007. 

• ATC-A05
• Mieszaniny
• Leki

• Szablon cytowania czasopisma – brak numeru strony