Sven-Göran Eriksson jakopiłkarz grał na pozycjiprawego obrońcy[3]. Seniorską karierępiłkarską rozpoczął jako szesnastolatek w barwach klubuTorsby IF, w którym rozegrał w sumie 109 meczów i strzelił ogółem 23 gole[4][3]. Następnie w 1971 roku przeszedł doSK Sifhälla, w którym dorobił się 22 rozegranych meczów i 1 strzelonego gola, a w kolejnym roku doKB Karlskoga FF, gdzie zagrał 19 razy i zdobył 3 gole. W latach 1973–1975 reprezentował barwy drużynyVästra Frölunda IF, dla której rozegrał 50 meczów i strzelił 5 goli. W 1975 roku w wieku 27 lat zakończył karierę piłkarską z powodu kontuzji kolana[3].
Pracę szkoleniową zaczynał jako asystent (1976) i pierwszy trener (1977–1978) wDegerfors IF. Ze swoją drużyną szybko awansował do pierwszej ligi szwedzkiej. 1 stycznia 1979 roku został trenerem jednego z najbardziej utytułowanych klubów wSzwecji,IFK Göteborg[5]. Młody szkoleniowiec w ciągu trzech lat zdobył z nim dwukrotniemistrzostwo kraju, razPuchar kraju, a w 1982 roku po zwycięstwie w dwumeczu (1:0 i 3:0) nadHamburgerem SV świętował pierwsze w historii szwedzkiego futbolu trofeum międzynarodowe –Puchar UEFA. 31 sierpnia 1982 roku zakończył pracę trenera w IFK Göteborg w związku z przejściem doBenfiki Lizbona[5].
Kilka tygodni po triumfie z IFK Göteborg Eriksson otrzymał propozycję pracy wBenfice Lizbona. Szwed miał dwa okresy w charakterze szkoleniowca w Benfice: pierwszy w latach 1982–1984 i drugi w latach 1989–1992. Poprowadził zespół zLizbony do tytułumistrza kraju w sezonie 1982/1983, zdobywając w nim równieżPuchar Portugalii. W 1983 roku poprowadził także Benficę do finału Pucharu UEFA, w którym przegrała w dwumeczu zRSC Anderlechtem. W sezonie 1983/1984 ponownie zdobył z Benficą mistrzostwo kraju. Po swoim powrocie do drużyny ze stolicy Portugalii w 1989 roku, rok później dotarł z nią do finałuPucharu Europy Mistrzów Klubowych, w którym uległ 0:1Milanowi. W sezonie 1990/1991 po raz trzeci i ostatni został z Benficą mistrzem Portugalii[6].
Podczas swoich dwóch okresów pracy w Benfice Eriksson wprowadził do gry tego klubu faworyzującą atak taktykę oraz otworzył drzwi klubu wielu szwedzkim piłkarzom; wśród rodaków Erikssona grających pod jego wodzą w Benfice byli m.in.Glenn Strömberg,Mats Magnusson,Jonas Thern iStefan Schwarz[6].
W 1984 roku o Erikssona upomniała się włoskaSerie A. Początkowo, od 1 lipca 1984 do 6 maja 1987 roku, pracował jako trener wAS Roma, którą, zeZbigniewem Bońkiem w składzie, doprowadził do zwycięstwa wPucharze Włoch w sezonie 1985/1986[7][8]. W okresie od 1 lipca 1987 do 30 czerwca 1989 roku był szkoleniowcemACF Fiorentiny, następnie od 1 lipca 1992 do 30 czerwca 1997 roku prowadziłSampdorię Genua, po czym w okresie od 1 lipca 1997 do 8 stycznia 2001 roku pełnił funkcję treneraLazio Rzym[9][10][11]. Z Sampdorią w sezonie 1993/1994 wywalczył Puchar Włoch[12].
Po tym jak 7 października 2000 roku selekcjonerreprezentacji AngliiKevin Keegan podał się do dymisji poporażce 0:1(inne języki) zNiemcami wmeczu eliminacyjnymMistrzostw Świata 2002 (zarazem ostatnim w historii meczu rozegranym na starymStadionie Wembley), Sven-Göran Eriksson 31 października 2000 został wskazany przezThe Football Association jako następca Keegana[13][14]. 9 stycznia 2001 roku Eriksson zrezygnował z pracy w Lazio i, mimo że jego kontrakt na stanowisku selekcjonera angielskiej drużyny narodowej oficjalnie zaczął obowiązywać 1 lipca, to jego faktyczny debiut trenerski nastąpił 28 lutego 2001 roku w wygranym przez Anglię 3:0 meczu towarzyskim zHiszpanią[15][16]. Został tym samym pierwszym w historii zagranicznym selekcjonerem reprezentacji Anglii[14].
Weliminacjach do Mistrzostw Świata 2002 prowadzony przez Erikssona zespół 1 września 2001 rokuwygrał 5:1(inne języki) z Niemcami wMonachium – była to druga w historii porażka Niemiec w meczu eliminacyjnym światowego czempionatu rozgrywanym na własnym terenie[17]. Przed przyjściem Szweda Anglicy zajmowali przedostatnie miejsce w grupie. Ostatecznie eliminacje skończyli na pierwszym.
Mimo że angielscy dziennikarze często krytykowali wiele pomysłów szwedzkiego trenera (powierzenie opaski kapitańskiejDavidowi Beckhamowi, brak dyscypliny w drużynie) i bardziej aniżeli pracą trenerską zajmowali się jego życiem prywatnym, to za selekcjonerskiej kadencji Erikssona Anglia powróciła do światowej czołówki, osiągając bardzo przyzwoite wyniki w mistrzostwach świata i Europy.
Po Mistrzostwach Świata 2006 odszedł ze stanowiska trenera kadry Anglii na dwa lata przed końcem kontraktu[18][19], przekazując je swojemu asystentowiSteve’owi McClarenowi. Sam przez ponad rok pozostawał bez pracy (w tym czasie odrzucił m.in. propozycję prowadzeniareprezentacji Południowej Afryki), dopóki w lipcu 2007 roku nie został szkoleniowcemManchesteru City.
6 lipca 2007 roku podpisał trzyletni kontrakt zManchesterem City[20]. W kwietniu 2008 roku właściciel Manchesteru CityThaksin Shinawatra ogłosił, że latem tego roku Szwed straci stanowisko trenera klubu z powodu „lawiny słabych wyników” (pod wodzą Erikssona City zajęło 9. miejsce wsezonie 2007/2008Premier League). Decyzja Shinawatry okazała się niepopularna zarówno wśród piłkarzy, jak i fanów City, których tysiące podpisało petycję na poparcie Erikssona[21]. Ostatecznie 2 czerwca 2008 roku Manchester City rozstał się z Erikssonem[22].
22 lipca 2009 roku został dyrektorem sportowym występującego wFootball League Two klubuNotts County, jednak 11 lutego 2010 roku zrezygnował z tej posady w następstwie zmiany właściciela klubu[23][24].
3 października 2010 roku Eriksson zastąpiłPaula Sousę na stanowisku treneraLeicester City, wiążąc się z tym klubem dwuletnim kontraktem[25]. 25 października 2011 roku Szwed rozstał się z Leicester City przed końcem kontraktu za obopólną zgodą[26].
3 czerwca 2008 roku podpisał kontrakt na prowadzeniereprezentacji Meksyku, zastępując na stanowisku selekcjonera meksykańskiej drużyny narodowejHugo Sáncheza[28]. Drużynę Meksyku prowadził do 2 kwietnia 2009 roku, kiedy to został zwolniony po porażce 1:3 zHondurasem, gdy po siedmiu rozegranych spotkaniacheliminacjiMistrzostw Świata 2010 Meksyk miał na koncie tylko jedno zwycięstwo[29].
4 czerwca 2013 roku objął posadę trenerachińskiego klubuGuangzhou R&F[34]. Kontrakt z tym klubem kończył się Erikssonowi w grudniu 2014 roku, jednak już wcześniej, 18 listopada 2014 roku Szwed został treneremShanghai SIPG[35][36]. Eriksson w swoim debiutanckim sezonie poprowadził drużynę zSzanghaju do 2. miejsca wChinese Super League i zakwalifikował się z nią doLigi Mistrzów AFC Elite. W kolejnym sezonie dotarł z nią do 3. miejsca w CSL i ćwierćfinału rozgrywek kontynentalnych, lecz zarząd Shanghai SIPG uznał te wyniki za niewystarczające i 4 listopada 2016 roku zatrudnił na miejsce SzwedaAndré Villasa-Boasa[37].
5 grudnia 2016 roku objął stanowisko trenera w klubieShenzhen FC występującym wChina League One[38]. 14 czerwca 2017 roku został zwolniony ze stanowiska z powodu serii ośmiu meczów bez zwycięstwa[39].
27 października 2018 roku objął funkcję selekcjonerareprezentacji Filipin, z którą związał się półrocznym kontraktem[40]. Pod jego kierownictwem Filipiny w 2018 roku dotarły do czwartego w swojej historii półfinałumistrzostw ASEAN (AFF Suzuki Cup), najważniejszego turnieju piłkarskiego w Azji Południowo-Wschodniej, w którym przegrały z późniejszym mistrzem,Wietnamem. WPucharze Azji 2019 prowadzona przez Erikssona drużyna nie wyszła z grupy, przegrywając wszystkie trzy mecze. Po zakończeniu przez Filipiny udziału w Pucharze, 25 stycznia 2019 roku Eriksson zakończył pracę selekcjonera drużyny narodowej tego kraju[41].
