W reprezentacji Anglii zadebiutował w roku 2000. Wystąpił wraz z nią naMistrzostwach Europy w2000,2004 i2012, a także naMistrzostwach Świata w2006, gdzie był najlepszym strzelcem zespołu i w2010, gdzie był kapitanem drużyny. 16 maja 2012 został mianowany stałym kapitanem reprezentacji Anglii. Rolę tę pełnił do 2014, kiedy to zakończył reprezentacyjną karierę.
Gerrard urodził się 30 maja 1980 roku jako drugi syn Paula i Julie[1]. Wychowywał się w dzielnicy Huyton przy ulicy Ironside[1]. Pochodzi z piłkarskiej rodziny. Jego ojciec pracował jako robotnik[2]. Swoją przygodę z piłką rozpoczął w drużynie Denburn do lat 13, z którą wygrał ligę Edgehill. Grał także w szkolnej drużynie, z którą wygrał lokalny puchar. Pozwalało to jej zagrać spotkanie naWembley, w którym pomocnik nie wystąpił z powodu kontuzji kolana[2]. Gerrard grał także w zespole Whiston Juniors[3]. W wieku ośmiu lat dołączył do szkółki piłkarskiej Liverpoolu[4], gdzie grał między innymi zMichaelem Owenem iJasonem Koumasem[5]. W tym czasie o Gerrarda ubiegały się takie zespoły jakManchester United,West Ham United,Everton czyTottenham Hotspur, jednak Anglik wolał pozostać w Liverpoolu[5]. W wieku 9 lat Gerrard miał wypadek. W czasie gry w piłkę z jego przyjacielem Markiem widły wbiły mu się w nogę i od straty palca uratował goSteve Heighway, dyrektor akademii Liverpoolu[2]. Gerrard z początku uczęszczał do szkoły podstawowej w Huyton przy ulicy Świętego Michała, następnie uczęszczał do Cardinal Heenan Catholic[2]. W wieku 14 lat był na testach w Lilleshall, jednak nie dostał się na zgrupowanie reprezentacji[5]. W tym czasie Gerrard był także testowany przez Manchester United, jednak postanowił wrócić do Liverpoolu. Po tym wydarzeniu podpisał juniorski kontrakt z klubem[5].
W listopadzie 1997 roku podpisał swój pierwszy zawodowy kontrakt z Liverpoolem. Zadebiutował w meczu przeciwBlackburn Rovers 29 listopada 1998, wchodząc jako zmiennik w drugiej połowie.W tym samym sezonie zadebiutował w pierwszym składzie The Reds. W meczuPucharu UEFA przeciwCelcie Vigo, pomimo przegranej klubu, Gerrard był chwalony jako jeden z najlepszych graczy meczu[potrzebny przypis]. W sumie wystąpił w 13 meczach sezonu, grając jako zastępca kontuzjowanegoJamiego Redknappa.
W kolejnym sezonie 1999/2000 razem z Redknappem tworzył już środek pola Liverpoolu. W czasie swoich pierwszych derby miasta z Evertonem „zaliczył” swoją pierwszą czerwoną kartkę (chociaż wszedł jako zmiennik). W grudniu strzelił swoją pierwszą bramkę, w wygranym 4:1 meczu zSheffield Wednesday.
W Liverpoolu nastąpiły zmiany. ZwolnionoGérarda Houlliera, a na jego miejsce zatrudnionoRafę Beníteza, byłego już szkoleniowcaValencii, który zdobył z tym klubem dwukrotnie mistrzostwo Hiszpanii, oraz Puchar UEFA.Nowy menadżer przekonał Gerrarda do pozostania w klubie, chociaż próby sprowadzenia go podejmowałaChelsea, wówczas już rządzona przezRomana Abramowicza.
Gerrard zapewnił Liverpoolowi wyjście z grupy wLidze Mistrzów, strzelając decydującą o zwycięstwie 3:1 nadOlympiakosem Pireus w ostatniej kolejce, dzięki czemu The Reds awansowali do fazy grupowej kosztem Greków.Pokonując po drodzeBayer 04 Leverkusen,Juventus F.C. i Chelsea, Liverpool dotarł niespodziewanie do finału rozgrywek, w którym spotkał się zMilanem. Po pierwszej połowie meczu wydawało się, że prowadzący 3:0 Włosi nie oddadzą tytułu. Jednak zmiany dokonane przez trenera Beníteza, a także zawziętość jego graczy odmieniły mecz. Bramkę na 3:1 strzelił właśnie Gerrard, dając tym samym nadzieję swojej drużynie i podrywając ją do walki. W ciągu kilku minut, po golachVladimíra Šmicera iXabiego Alonso liverpoolczycy doprowadzili do remisu 3:3. Mecz zakończył się rzutami karnymi, wygranymi przez The Reds.
Ponownie swoje zainteresowanie kapitanem Liverpoolu wyraziła Chelsea, a próby wykupienia go zaczął takżeReal Madryt[potrzebny przypis]. Gerrard początkowo nie chciał odchodzić, chciał podpisać ze zwycięzcami Champions League nowy kontrakt. Jednak negocjacje przeciągały się ponad półtora miesiąca. Na początku lipca 2005 rozmowy zostały zerwane. Starania Rafy Beníteza, prezesa klubu, oraz błagania fanów zespołu[potrzebny przypis] doprowadziły jednak do powrotu do negocjacji. 8 lipca Gerrard przeprosił fanów klubu za wcześniejsze oświadczenie i podpisał nowy czteroletni kontrakt wart 100 000funtów tygodniowo.
Wkrótce pod jego przywództwem Liverpool zdobył Superpuchar Europy. Otrzymał tytuł najlepszego gracza Ligi Mistrzów za sezon 2004/2005 i był w trójce najwyżej sklasyfikowanych graczy w konkursie o Złotą Piłkę France Football.
W tym sezonie Gerrard strzelił 23 bramki w 53 występach w barwach klubu, a w kwietniu gracze Premiership wybrali go najlepszym piłkarzem sezonu. Sezon ligowy The Reds zakończyli na 3. miejscu, za Chelsea i Manchesterem United.
Liverpool zdobył także kolejne trofeum – Puchar Anglii. W finale z West Ham United Gerrard strzelił dwie bramki, w tym gola na 3:3 w doliczonym czasie gry. Po bezbramkowej dogrywce Liverpool wygrał puchar po rzutach karnych.
Po sezonie ponownie pojawiły się plotki o odejściu Gerrarda do Chelsea, jednak tym razem szybko uciął je sam gracz, oświadczając, że pozostaje na Anfield Road.
Latem 2006 mając 26 lat, Gerrard zagrał w swoich pierwszych Mistrzostwach Świata. Po tym jak strzelił dwa gole w fazie grupowej, był jednym z trzech piłkarzy, którzy zmarnowali jedenastkę w ćwierćfinałach, po których Anglia odpadła z Portugalią w rzutach karnych. W obliczu klęski i odejścia Beckhama, Gerrard był szeroko postrzegany jako następny kapitan reprezentacji. Nowy trener Steve McLaren w końcu wręczył opaskę środkowemu obrońcy Chelsea,Johnowi Terry’emu, a pomocnik Liverpoolu został wicekapitanem. Idol z Anfield powrócił z Niemiec na kolejny sezon pełen niezapomnianych wydarzeń, podczas którego pokonał rekord strzelecki w Europie należący wówczas do Iana Rusha. Jego strzał głową zPSV Eindhoven był 15. golem w rozgrywkach o Puchar Europy. Gerrard wyprzedził w klasyfikacji sławnego strzelca o jednego gola.
W grudniu 2006, Gerrard otrzymał MBE, który potem odebrał z rąk Królowej w Pałacu Buckingham. Ponadto Liverpool zakończył sezon w kolejnym finale Ligi Mistrzów i ponownie przeciwnikiem The Reds był Milan. The Reds przegrali 2:1 w Atenach, ale Gerrard bez zastanowienia podpisał nowy czteroletni kontrakt, który zatrzyma go na Anfield do 2011 roku.
Początek sezonu 2007/08 był dla niego wahaniem formy. Strzelił decydującego gola po rzucie wolnym w pierwszym meczu zAston Villą, a także w swoim 400. występie dla klubu zArsenalem. Sezon ligowy zakończył się dla Gerrarda bez trofeów, mimo iż kapitan strzelił w nim aż 21 goli. Jeden z nich to wykonany z zimną krwią rzut karny, który dał Liverpoolowi awans do półfinału Ligi Mistrzów.
Gerrard podczas rozgrzewki przed meczem pamiątkowym z okazji jubileuszuJamiego Carraghera (2010)
W październiku 2008 roku zdobył setną bramkę dla klubu, potężnie uderzając z rzutu wolnego przeciwko PSV. W ten sposób dołączył on do elitarnej grupy 16 legend, które osiągnęły taki wyczyn.
Gol ten był jednym z 24 Gerrarda podczas sezonu 2008/2009. Rekord życiowy zdobytych bramek podczas jednego sezonu przyniósł mu nagrodę gracza roku według związku dziennikarzy piłkarskich. Niestety, jego osiągnięcie nie wystarczyło na zdobycie Premier League, pomimo że to był najlepszy ligowy sezon Liverpoolu od 1990 roku.
2 stycznia 2015 r. poinformowano, że Steven Gerrard postanowił nie przedłużać wygasającego z końcemsezonu 2014/2015 kontraktu z klubem[6]. Niespełna tydzień później potwierdzono, że kolejną drużyną dotychczasowego kapitana the Reds będzieLos Angeles Galaxy z amerykańskiej ligiMLS[7][8].
W listopadzie 2016 zakończył piłkarską karierę[9].
Swoją pierwszą bramkę dla reprezentacji strzelił w wygranym 5:1 meczu z Niemcami we wrześniu 2001 w ramach eliminacji doMundialu 2002. Była to bramka na 1:2. Niestety z powodu kontuzji Gerrard nie mógł zagrać w turnieju finałowym, a Anglia odpadła po ćwierćfinale z Brazylią.
Jego pierwszym turniejem w pierwszej jedenastceSynów Albionu byłoEuro 2004 w Portugalii. Był to jednak kolejny nieudany dla Anglii turniej. Odpadli w ćwierćfinale po meczu zPortugalią. Wcześniej w meczu zFrancją Gerrard popełnił katastrofalny błąd w doliczonym czasie gry, podając piłkę pod nogiThierry’ego Henry’ego, który został sfaulowany w polu karnym.Zinedine Zidane wykorzystał rzut karny. Anglia przegrała ten mecz 1:2.
Także kolejne mistrzostwa świata nie były udane. Gerrard, tak jak cała reprezentacja, nie wyróżnił się niczym szczególnym, chociaż strzelił na turnieju 2 bramki. Anglia odpadła ponownie w ćwierćfinale, po kolejnej porażce z Portugalią.Po trzech nieudanych turniejach selekcjonerem mianowanoSteve’a McClarena. Gerrard został mianowany wicekapitanem reprezentacji. Nowy szkoleniowiec przesunął go na prawe skrzydło, w miejsce odsuniętego od kadryDavida Beckhama, ponieważ współpraca w środku pola między Gerrardem aFrankiem Lampardem wyraźnie się nie układała.
W 2010 roku podczasMundialu 2010 w 4. minucie meczu zeStanami Zjednoczonymi zdobył gola dającego prowadzenie. Następnie wyrównałClint Dempsey i spotkanie zakończyło się remisem 1:1. Po meczu Gerrard bronił przed mediamiRoberta Greena, który nie obronił strzału amerykańskiego zawodnika.
W 2012 roku, Gerrard znalazł się w ostatecznym, 23-osobowym składzie reprezentacji Anglii, która wystąpi naEuro 2012.16 maja 2012 roku, Gerrard został mianowany stałym kapitanem reprezentacji Anglii. 11 czerwca 2012 roku zagrał w zremisowanym 1:1 meczu Anglii z Francją, w ramach Euro 2012, w którym zaliczył asystę. 15 czerwca 2012 rozegrał kolejny mecz grupowy turnieju, zeSzwecją (3:2), w którym asystował przy bramce swojego klubowego kolegi,Andy’ego Carrolla. W ostatnim meczu fazy grupowej z Ukrainą również zaliczył asystę, tym razem podając doWayne’a Rooneya.
W sezonie 2017/2018 trenował sekcję młodzieżową Liverpoolu U18 oraz U19 wMłodzieżowej Lidze Mistrzów[10][11]. 4 maja 2018 roku został oficjalnie zaprezentowany jako nowy trenerRangers F.C.
Żonaty z Brytyjką Alex Curran, ślub pary odbył się 16 czerwca 2007. Ma z nią trzy córki – urodzoną w 2004 Lilly-Ella, Lexie, która przyszła na świat w maju 2006 roku, Lourdes urodzoną w listopadzie 2011 roku oraz syna Lio George urodzonego w kwietniu 2017 roku[17].
Jeden z jego kuzynów, kuzynAnthony również jest piłkarzem. Był zawodnikiem m.in.Cardiff City. Inny kuzyn, Jon-Paul Gilhooley, w wieku 10 lat zginął w katastrofie na stadionieHillsborough.
