Stefanie Maria Graf, lub krócejSteffi Graf (ur.14 czerwca1969 wMannheim) –niemieckatenisistka, występująca na światowych kortach od 1982 do 1999 roku, jedna z najwybitniejszych zawodniczek w historii tej dyscypliny, mistrzyni dwudziestu dwóch turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, mistrzyniWimbledonu 1988 w grze podwójnej, półfinalistkaWimbledonu 1999 w grze mieszanej, pięciokrotna triumfatorkaMistrzostw WTA w grze pojedynczej i trzykrotna półfinalistka w grze podwójnej, mistrzyni olimpijska w grze pojedynczej zSeulu (1988), zdobywczyniZłotego Wielkiego Szlema (1988), klasyfikowana w rankingu WTA na 1. miejscu w grze pojedynczej (1987) przez rekordową liczbę 377 tygodni i na 3. miejscu w grze podwójnej (1987); dwukrotna zdobywczyniPucharu Federacji wraz z drużyną Niemiec (1987, 1992), zdobywczyniPucharu Hopmana 1993 w barwach Niemiec. ŻonaAndre Agassiego. Tenisistka praworęczna z jednoręcznym backhandem i niezwykle silnym uderzeniem forehandowym. W 2004 roku została uhonorowana członkostwem wMiędzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.
Steffi Graf posiadała niezwykle skuteczne uderzenieforhendowe, które przyniosło jej przydomekFräulein Forehand; ze względu na zdecydowaną dominację strony forhendowej grę bekhendem ograniczała przede wszystkim do podcinanego slajsu, jednak i to uderzenie opanowała do perfekcji, zmuszana konsekwentną przez lata taktyką przeciwniczek, kierujących większość piłek na lewą stronę kortu.
Karierę zawodową rozpoczęła z dniem 18 października 1982 roku. Tydzień później wystąpiła w swoim pierwszym turnieju wniemieckimStuttgarcie. Odpadła w pierwszej rundzie zTracy Austin. W czerwcu 1983 zadebiutowała w impreziewielkoszlemowej. Miało to miejsce na kortachRolanda Garrosa. Przegrała wtedy w drugim spotkaniu. Po raz pierwszy dała o sobie znać w maju 1984, kiedy to wBerlinie wyeliminowała rozstawioną z najwyższym numeremBonnie Gadusek. Potem nie poradziła sobie ze znaną rodaczką,Claudią Kohde-Kilsch. Wkrótce Graf osiągnęła czwartą rundęWimbledonu i pierwszy zawodowy finał w Stuttgarcie. Uległa w nimSzwedceCatarinie Lindqvist.
W lutym 1985 odniosła imponującą serię zwycięstw nad wyżej klasyfikowanymi koleżankami po fachu podczas rozgrywek wMiami. Pokonała tam między innymiSylvię Hanikę,Virginię Wade iAndreę Temesvári. Zatrzymana została w półfinale przezChris Evert. W ciągu najbliższych miesięcy Amerykanka notorycznie odbierała jej możliwość dalszej gry w turnieju. Tymczasem Graf zdobyła powszechne uznanie, znajdując się w półfinale wielkoszlemowegoUS Open, gdzie pokonałaPam Shriver. Awans do finału przegrała zMartiną Navrátilovą.
Sezon 1986 zaczęła niekorzystnie od dwóch porażek z Evert (wszystkie w finałach). W kwietniu nastąpił jednak przełom, niemiecka tenisistka wyeliminowałaMagdalenę Maleewą,Hanę Mandlíkovą i właśnie amerykańską rywalkę w Hilton Head, zostając zwyciężczynią tych zawodów. To pierwszy profesjonalny turniej, który Graf zakończyła jako niepokonana. Triumfalną passę kontynuowała przez kilka tygodni, dorzucając do swojej kolekcji następne tytuły. Momentalnie Niemka zMannheim wyrosła na faworytkęFrench Open. WParyżu przytrafiła się jej jednak porażka z Mandlikovą w ćwierćfinałach. Do końca sezonu wygrała wszystkie swoje starty, ale poza Wielkim Szlemem i Masters. Tam rywalki przeważnie brały odwet za wcześniejsze przegrane.
Zdominowała rozgrywki w roku 1987, przegrywając zaledwie dwa z siedemdziesięciu sześciu meczów! Zdobyła pierwszy tytuł wielkoszlemowy na kortachparyskich, wygrywając z Navrátilovą 6:4, 4:6, 8:6. Jednak naWimbledonie iUS Open uległa starszej koleżance, zadowalając się jedynie tytułem wicemistrzyni. 17 sierpnia została pierwszy raz w karierze numerem jeden światowych klasyfikacji. Sezon 1988 w wykonaniu Steffi Graf uznać można za najważniejszy w dziejach tenisa. Niemka rozpoczęła od występu wAustralian Open.Melbourne opuściła z pucharem imieniaDaphne Akhurst, wywalczonym bez straty seta (finał z Evert). Następnie obroniła tytuł na Roland Garros, pokonując tamNatallę Zwierawą. Jej kolejnym startem był dopiero Wimbledon. Publiczność na całym świecie oniemiała, gdy Graf zdetronizowała dotychczasową królową londyńskich kortów – Martinę Navrátilovą, niepokonaną tam od 1982 roku! W tenisie zaczęto z dużym prawdopodobieństwem myśleć o Wielkim Szlemie, który stał przed Graf na wyciągnięcie ręki. Tenisistka zapewniła sobie miejsce w historii w wieku dziewiętnastu lat, wygrywając zGabrielą Sabatini w finale wNowym Jorku. Wkrótce pojawiła się wSeulu w ramach igrzysk olimpijskich. Steffi zdobyła złoty medal, podnosząc rangę swojego sukcesu do Złotego Wielkiego Szlema – pierwszego w historii (Klasycznego Szlema zdobyła wcześniejMaureen Connolly w 1953 orazMargaret Smith Court w 1970). W roku 1988 Steffi zeszła z kortu pokonana zaledwie trzy razy.
Wysoki poziom swojej gry utrzymała także w roku następnym. Po raz kolejny bliska była zagarnięcia Wielkiego Szlema. Przegrała tylko dwa mecze, ale jeden z nich był finałem French Open (nieoczekiwanie zArantxą Sánchez Vicario). Zwycięstwo wAustralian Open zapisało na jej koncie pierwszego Niekalendarzowego Wielkiego Szlema (odFrench Open 1988 doAustralian Open 1989). Drugi przegrany mecz to finał w Amelia Island zSabatini. Jako trzecia kobieta w historii (po raz czwarty, Navrátilova dokonała tego dwukrotnie) zaliczyła finały wszystkich turniejów wielkoszlemowych w jednym sezonie. Jej wynik powtórzyła trzy lata późniejMonica Seles.
To właśnie ta tenisistka miała wkrótce pokrzyżować plany mistrzyni. Graf bez problemów wygrała kilka imprez w pierwszej połowie roku 1990, będąc niepokonaną aż do maja. Wtedy to przed niemiecką publicznością w Berlinie Steffi uległa Seles w fazie półfinałów, tracąc do niej wyraźnie. Sytuacja powtórzyła się w finale French Open. Do końca roku nie grały już ze sobą, a Niemka wciąż dominowała w rozgrywkach światowych.
Rok 1991 nie rozpoczął się po myśli Graf, która przegrała szybko wMelbourne zJaną Novotną. Następnie odpadła w drugim meczu wTokio z Sabatini. Na Argentynkę trafiła w dwóch kolejnych finałach i również nie poradziła sobie z nią. W pozostałych Wielkich Szlemach przytrafiły się Niemce niespodzianki typu przegrana z Martiną Navrátilovą czy z Arantxą Sánchez Vicario. Ostatecznie wygrała jeden turniej z tej serii,Wimbledon (trzy pozostałe padły łupem Moniki Seles). Steffi straciła pozycję liderki rankingu tenisowego. W roku 1992 Graf stała się tłem dla wyśmienicie grającejJugosłowianki, która to czterokrotnie awansowała do finałów imprez wielkoszlemowych. Tradycyjnie już zawodniczce zMannheim przypadła w udziale korona Wimbledonu, poza tym wicemistrzostwo French Open (8:10 z Seles w trzecim secie). Zdobyła srebrny medal igrzysk olimpijskich wBarcelonie, nie dając radyJennifer Capriati.
Powróciła do gry w roku 1993, choć porażka w finaleAustralian Open zapowiadała kontynuację dominacji Seles. Pamiętne zdarzenie zHamburga, w którym napadnięto na tenisistkę z Nowego Sadu, wykluczyło ją na długie lata z rozgrywek i przerwało karierę. Należy dodać, że na Monicę napadł kibic Graf, nie mogący pogodzić się z porażkami swojej ulubionej zawodniczki. Tak czy inaczej, odFrench Open 1993 doAustralian Open 1994 Niemka ustanowiła drugiego swojego Niekalendarzowego Wielkiego Szlema. Po Roland Garros powróciła na pierwsze miejsce w rankingu. Tymczasem sezon 1994 wyłonił nowe twarze w światowym tenisie, wśród których prym wiodłyHiszpankiConchita Martínez iArantxa Sánchez Vicario. Obecne były we wszystkich finałach prestiżowych turniejów w roku, podczas gdy Graf triumfowała jedynie wMelbourne. W półfinałach w Paryżu przegrała z pupilką kibiców,Mary Pierce. Na Wimbledonie sensacyjnie odpadła już w pierwszej rundzie zLori McNeil, a w walce o mistrzostwo US Open uległa Arantxy Sánchez Vicario.
W 1995 znów została potrójną mistrzynią Wielkiego Szlema, oddając pole w Australii, gdzie nie wystartowała. W Nowym Jorku ograła Seles, powracającą do rozgrywek. Wyniki powtórzyła w roku 1996, który rozpoczęła z opóźnieniem (od zawodów w Miami). Wówczas to na kortach pojawiła się nowa groźna postać –SzwajcarkaMartina Hingis. Początkowo nie czyniąca Niemce poważniejszych problemów, pokonała ją w ćwierćfinale Italian Open. W finale turnieju Masters rozegrały pasjonujące pięciosetowe spotkanie, zakończone wynikiem 6:3, 4:6, 6:0, 4:6, 6:0 na korzyść Graf.
W styczniu 1997 Steffi odpadła w czwartej rundzie Australian Open, okazując się słabszą odAmandy Coetzer, reprezentantkiRepubliki Południowej Afryki. Tenisistka ta wygrała z nią również w Berlinie. 30 marca Graf po raz ostatni opuściła fotel liderki światowej klasyfikacji na rzecz Hingis. Nigdy później nie udało się jej powrócić na szczyt. Problemy zdrowotne spowodowały, że turniejFrench Open był ostatnim, w jakim wzięła udział w sezonie 1997. Wypadła wtedy poza czołową dziesiątkę klasyfikacji WTA.
Jako dziesiąta tenisistka świata rozpoczęła rok 1999 występem wSydney. Po zwycięstwie nad obiema siostrami Williams uległa Davenport. Wkrótce Seles wyeliminowała ją w ćwierćfinałach Australian Open. W kilku kolejnych startach przegrywała drugi lub trzeci mecz, m.in. zSereną Williams,Venus Williams czyJulie Halard-Decugis. Nikt nie dawał jej szans na kortach Rolanda Garrosa. Graf udowodniła jednak swoją klasę, pokonując wszystkie rywalki, w tym trzy potencjalnie najtrudniejsze: Hingis, Davenport i Seles. Pamiętny finał z Hingis, podczas którego nastoletnia Szwajcarka zgotowała istne przedstawienie, rozstrzygnęła na swoją korzyść wynikiem 4:6, 7:5, 6:2. A Martina już do zakończenia kariery nie została posiadaczką trofeum imieniaSuzanne Lenglen.
To był ostatni wielkoszlemowy tytuł wybitnej Niemki, która osiągnęła jeszcze wicemistrzostwo Wimbledonu, w finale z Davenport. Po dłuższej przerwie wystąpiła na początku sierpnia wSan Diego. Tam skreczowała w meczu drugiej rundy przeciwkoAmy Frazier, przegrywając w trzecim secie 1:2. 13 sierpnia 1999 Steffi Graf ogłosiła zakończenie kariery tenisowej. Była wówczas trzecią tenisistką na świecie.
Graf ma na koncie dwadzieścia dwa zwycięstwa wielkoszlemowe w grze pojedynczej (dodatkowo przegrała dziewięć finałów); łącznie wygrała sto siedem turniejów w singlu i jedenaście w deblu. Rekordem jest długość przebywania przez nią na szczycie listy rankingowej; była liderką przez 377 tygodni, w tym 186 z rzędu (17 sierpnia 1987 – 10 maja 1991). Jest jedyną zawodniczką, która wygrywała każdy z turniejów wielkoszlemowych przynajmniej cztery razy. W 2004 została wpisana doMiędzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.
W kwietniu 2007 roku podczas pokazowego turnieju wHouston została niechcący uderzona przez męża rakietą tenisową. Z rozciętymi ustami trafiła do szpitala. 27 października wzięła udział w pokazowym meczu gry mieszanej, którego dochód przeznaczony został na konto jej fundacjiChildren for Tomorrow. Steffi grała w parze z mężem, Andre, natomiast po drugiej stroni siatki stanęliBelgijkaJustine Henin iChorwatGoran Ivanišević. Graf i Agassi przegrali 5:7, 2:6.
Jej rodzice noszą imiona Heidi i Peter. Graf ma młodszego brata, Michaela. 22 października 2001 roku spodziewająca się narodzin dziecka Steffi poślubiłaamerykańskiegotenisistę,Andre Agassiego. Pięć dni później na świat przyszedł ich syn, Jaden Gil. W październiku 2003 urodziła córkę, Jaz. Założyła własną fundację, wspierającą chore dzieci. Organizacja nosi nazwęChildren for Tomorrow.
.jpg)
