Nie mylić z:Stefania Grzeszczyk. | |
 strzelec | |
| Data i miejsce urodzenia | 10 grudnia 1923 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 15 września 1944 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | pluton żeński „Oleńka” |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 | |
Stefania Grzeszczak ps.„Stefa” (ur.10 grudnia1923 wWarszawie[1], zm.15 września1944 tamże) – łączniczka, uczestniczkapowstania warszawskiego w III plutonie „Felek” 2. kompanii „Rudy”batalionu „Zośka”. SiostraAleksandry Grzeszczak (ps. „Oleńka”). Córka Stefana i Marianny.
Podczas okupacji służyła w 2. drużynie plutonu żeńskiego „Oleńka”. Na czas powstania przyłączona do batalionu „Zośka”. Wraz ze swoim oddziałem służyła naWoli,Starym Mieście iCzerniakowie.
11. dnia powstania warszawskiego wraz z pięcioma żołnierzami (Jerzy Gawin,Andrzej Samsonowicz,Jerzy Rządkowski,Tadeusz Sumiński,Wojciech Markowski) i dwiema sanitariuszkami (Irena Kołodziejska,Grażyna Zasacka), została odcięta od batalionu podczaswalk w obronie cmentarzy wolskich. Grupa ta w dniach następnych przebiła się doKampinosu, stamtąd naŻoliborz, później zaś, przechodząc kanałami naStare Miasto, dotarła do swego oddziału.
Stefania poległa15 września 1944 w walkach powstańczych przy ul. Wilanowskiej 1 na Czerniakowie. Miała 20 lat. Pochowana w kwaterach żołnierzy i sanitariuszek batalionu „Zośka” naWojskowych Powązkach w Warszawie (kwatera A20-3-20)[2]. Tam też znajduje się symboliczny grób jej siostryAleksandry Grzeszczak „Oleńki”, która30 stycznia1944 została aresztowana, torturowana, po czymrozstrzelana w gruzach getta.
Została dwukrotnie odznaczonaKrzyżem Walecznych.
