| Data i miejsce urodzenia | 19 maja 1910 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |||
| Wiceprezes Rady Ministrów | |||
| Okres | od 12 grudnia 1951 | ||
| Przynależność polityczna | |||
| Minister finansów | |||
| Okres | od 22 grudnia 1971 | ||
| Przynależność polityczna | |||
| Poprzednik | |||
| Następca | |||
| Minister spraw zagranicznych | |||
| Okres | od 22 grudnia 1968 | ||
| Przynależność polityczna | |||
| Poprzednik | |||
| Następca | |||
| Przewodniczący Komisji Planowania przy Radzie Ministrów | |||
| Okres | od 11 lipca 1956[1] | ||
| Przynależność polityczna | |||
| Poprzednik | |||
| Następca | |||
| Minister żeglugi i handlu zagranicznego | |||
| Okres | od28 czerwca 1945 /5 lipca 1945[2] | ||
| Przynależność polityczna | |||
| Kierownik resortu informacji i propagandy | |||
| Okres | od21 lipca 1944[3] | ||
| Przynależność polityczna | |||
| Następca | |||
| Odznaczenia | |||
| |||
Stefan Jędrychowski (ur.19 maja1910 wWarszawie, zm.26 maja1996 tamże) – polski komunistyczny ekonomista, prawnik, dyplomata, publicysta ipolityk, wieloletni członekBiura Politycznego KC PZPR (1956–1971). Posełdo Krajowej Rady Narodowej (1944–1947),na Sejm Ustawodawczy oraz naSejmPRLI,II,III,IV iV kadencji,kierownik resortu informacji i propagandy (1944),minister żeglugi i handlu zagranicznego (1945–1947), przewodniczącyPaństwowej Komisji Planowania Gospodarczego iKomisji Planowania przy Radzie Ministrów (1956–1968),minister spraw zagranicznych (1968–1971) iminister finansów (1971–1974), w latach 1951–1956wiceprezes Rady Ministrów.Budowniczy Polski Ludowej.
Syn Karola i Teodozji. W 1926 ukończył Państwowe Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Wilnie[4]. Uzyskał wykształcenie wyższe ekonomiczne naUniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, następnie otrzymał stopień doktora nauk prawnych. W okresie międzywojennym członek organizacji lewicowych wWilnie, współwydawca czasopisma „Poprostu”, współpracownikŻagarów. Był także aktywnym członkiemAkademickiego Klubu Włóczęgów Wileńskich, gdzie jego kolegami byliPaweł Jasienica iWacław Korabiewicz[5].
Poagresji ZSRR na Polskę za namowąJózefa Stalina iWandy Wasilewskiej posłował w 1940 doSejmu Republiki Litewskiej oraz doRady Najwyższej Litewskiej SRR iRady Najwyższej ZSRR Rady Najwyższej. W 1942 w nr 10 i w 1943 w nr 12 podziemnego pisma „Niepodległość” opublikowany został Komunikat Sądu Specjalnego R.P., w którym za współpracę ze Związkiem Sowieckim na szkodę Polski został skazany na karę śmierci[6]. W 1943 współorganizatorZwiązku Patriotów Polskich iarmii polskiej w ZSRR. Od 1944 członekPolskiej Partii Robotniczej, następniePolskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1945–1975 zasiadał w Komitetach Centralnych PPR iPZPR. Od kwietnia 1947 był przez rok członkiem Sekretariatu KC PPR, od grudnia 1947 kierując jednocześnie Wydziałem Ekonomicznym. W latach 1956–1971 zasiadał wBiurze Politycznym KC PZPR (uprzednio, w 1956, był zastępcą członka).
W 1944 skierowano go doresortu informacji i propagandy wPolskim Komitecie Wyzwolenia Narodowego, przejściowo był równieżambasadorem RP we Francji i wZSRR. W latach 1945–1947minister żeglugi i handlu zagranicznego. W latach 1951–1956 pełnił funkcjęwicepremiera, po dymisjiAdama Rapackiego w wynikunagonki marcowej przejąłresort spraw zagranicznych (1968–1971), a w początkowym okresie ekipyEdwarda Gierka (1971–1974) pełnił funkcjęministra finansów. W latach 1956–1968 przewodniczyłPaństwowej Komisji Planowania Gospodarczego orazKomisji Planowania przy Radzie Ministrów. W latach 1974–1978ambasador PRL wWęgierskiej Republice Ludowej.
Wyznaczony przez ZPP na posła doKrajowej Rady Narodowej, następnie naSejm Ustawodawczy oraz naSejm PRL I, II, III, IV i V kadencji (1944–1972). 7 grudnia 1970 wraz zJózefem Cyrankiewiczem podpisałUkład PRL-RFN o podstawach normalizacji wzajemnych stosunków.
Przez kilkadziesiąt lat członek Rady NaczelnejZwiązku Bojowników o Wolność i Demokrację. W latach 80., już jako emeryt, był często zapraszany do udziału w różnych komitetach honorowych i ciałach doradczych, m.in. w kwietniu 1982 został powołany przez Prezesa Rady Ministrów w skład 26-osobowej Konsultacyjnej Rady Gospodarczej pod przewodnictwem prof.Czesława Bobrowskiego[7], a 28 listopada 1988 wszedł w skład Honorowego Komitetu Obchodów 40-lecia Kongresu Zjednoczeniowego PPR – PPS – powstania PZPR[8]. W 1989 wybrany w skład Krajowej RadyTowarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.
Był żonaty z Izabelą z domu Milińską (1910–1991). Oboje spoczywają naCmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A33-2-7)[9].
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
| W dniu powołania |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie komitetu |
|
|
|