Okres babiloński w starożytnym Izraelu trwał w latach 586 – 539 p.n.e.[1]
W 586 p.n.e.królestwo Judy zostało zajęte przez królaBabilonu,Nabuchodonozora II. Za opór stawiany przez stolicę Judy,Jerozolimę, miasto to zostało w586 p.n.e. złupione,Świątynia została zburzona, a znaczna część ludności uprowadzona w niewolę doBabilonii[2].
W kraju pozostała głównie ludność rolnicza, która wniosła niewiele do materialnej i duchowej kultury Żydów. Głównym ośrodkiem religii i kultury żydowskiej stały się Babilonia, oraz, w mniejszym stopniu, Egipt[3].
Okres babiloński w samej Judzie jest słabo poznany. Juda była spustoszona i opustoszała, jednak generalnie nie była zasiedlana[3], choćEdomici iAmmonici zgłaszali pretensje do tego obszaru[4].
Nabuchodonozor ustanowił w Judzie namiestnikaGodoliasza. Skupiła się wokół niego ludność pozostawiona w kraju, a także ci Judejczycy, którzy po klęsce schronili się w państwach sąsiednich, a teraz powrócili. Godoliasz został jednak zamordowany przezIzmaela, po czym reszta ludności judzkiej, z obawy przed zemstą, uciekła do Egiptu[5].
 |
