 | |||
| Pełne imię i nazwisko | Stanisław Franciszek Walczak | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 9 kwietnia 1913 | ||
| Data i miejsce śmierci | 11 lipca 2002 | ||
| Minister sprawiedliwości | |||
| Okres | od 25 czerwca 1965 | ||
| Przynależność polityczna | |||
| Poprzednik | |||
| Następca | |||
| Odznaczenia | |||
         | |||
| |||
Stanisław Walczak (ur.9 kwietnia1913 wWadowie, zm.11 lipca2002 wWarszawie) – polski profesor nauk prawnych ipolityk,minister sprawiedliwości w latach 1965–1971.
Urodził się 9 kwietnia 1913 w Wadowie (obecnie osiedleKrakowa), w rodzinie małorolnego chłopa Józefa i Marii z Wójcików. Uczęszczał do szkoły powszechnej we wsiRuszcza. Ukończył w 1933I Państwowe Liceum Ogólnokształcące im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie[1], następnie w 1938 studia naWydziale PrawaUniwersytetu Jagiellońskiego. Po studiach pracował początkowo w Dyrekcji Poczt i Telegrafów w Katowicach, a następnie w Sądzie Okręgowym w Krakowie jako protokolant.
Podczasokupacji, w marcu 1940 był współorganizatorem w Krakowie formacji o charakterze marksistowskim pod nazwą„Polska Ludowa – Organizacja Ludu Pracującego”. W 1942 został członkiemPPR oraz działał w konspiracyjnym ruchu oporu z nią związanym (IV Obwód PPR iGL)[1]. Uczestniczył w organizacji pomocy krakowskim Żydom poprzez przygotowywanie im fałszywych dokumentów oraz ukrywanie ich po tzw. aryjskiej stronie, za co 16 czerwca 1992 został zaliczony przezInstytut Yad Vashem do gronaSprawiedliwych wśród Narodów Świata[2].
Po zakończeniu działań wojennych, od czerwca do grudnia 1945 pełnił funkcję zastępcy pełnomocnika rządu na miastoWałbrzych, od 1946 do 1947 przewodniczący delegaturyKomisji Specjalnej do Walki z Nadużyciami i Szkodnictwem Gospodarczym weWrocławiu, następnie do 1950 przewodniczący delegaturyministra oświaty ds. młodzieży we Wrocławiu. W 1949 naUniwersytecie Wrocławskim uzyskał stopień doktora prawa na podstawie rozprawySystem społeczny i gospodarczy podstawą ustroju politycznego i źródłem porządku prawnego w państwie. W 1965 otrzymał tytułprofesora nadzwyczajnego, a w 1976profesora zwyczajnego nauk prawnych. Pracownik naukowyUniwersytetu Wrocławskiego (1947–1964), następnie profesorUniwersytetu Warszawskiego (1965–1986). Był m.in. kierownikiem Zakładu Polityki Penitencjarnej (1976–1980) oraz kierownikiem Zakładu Nauk Penitencjarnych[3] (1981–1984) wInstytucie Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji. Jego uczniem i zastępcą dyrektoraInstytutu Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji w tym czasie byłAndrzej Bałandynowicz[4]. W latach 1965–1971 przewodniczącyGłównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce. Od 1984 na emeryturze.
Od 1948 należałPolskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1949 oraz od 1956 do 1957 był członkiem egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego PZPR we Wrocławiu, a od listopada 1956 do marca 1957 także jego sekretarzem. Od listopada 1968 do grudnia 1971 zastępca członkaKomitetu Centralnego PZPR.
W 1957 został podsekretarzem stanu wMinisterstwie Sprawiedliwości, a następnie od 25 czerwca 1965 do 26 października 1971 był ministrem sprawiedliwości wczwartym rządzie Józefa Cyrankiewicza orazrządzie Józefa Cyrankiewicza i Piotra Jaroszewicza.
Był nauczycielem akademickim wPrywatnej Wyższej Szkole Nauk Społecznych, Komputerowych i Medycznych w Warszawie[5].
Zmarł 11 lipca 2002 w Warszawie[1], pochowany nacmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B15-7-19)[6].
.svg)