W 1892, po zdaniu matury, wstąpił docesarskiej i królewskiej Armii jakojednoroczny ochotnik. Na stopieńpodporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1894 i przydzielony w rezerwie do10 pułku artylerii korpuśnej w Przemyślu[5]. Złożył podanie o podjęcie zawodowej służby wojskowej, do której został przyjęty w kwietniu 1894. Został zweryfikowany w stopniu podporucznika artylerii służby czynnej z dniem 1 maja 1895[6][7]. Od około 1895 był oficerem3 pułku artylerii dywizyjnej w Krakowie[8][9], a od około 1896 służył w1 pułku artylerii korpuśnej w Krakowie[10][11][12][13][14]. W międzyczasie został awansowany na stopieńporucznika artylerii polowej z dniem 1 maja 1898[15]. Od 1899 do 1901 był słuchaczem Szkoły Wojennej wWiedniu[16][17]. Od 1901 jako oficer nadkompletowy był przydzielony z 1 pułku artylerii korpuśnej do sztabu generalnego i 5 brygady kawalerii w Jarosławiu[18][19][20]. Został awansowany na stopień kapitana artylerii polowej 2 klasy z dniem 1 maja 1904[21]. Od tego roku służył w6 pułku artylerii korpuśnej w Kassa[22][23][24]. Początkowo pełnił funkcję dowódcy plutonu, potem był dowódcą batalionu.
Następnie zweryfikowany w stopniu kapitan 1 klasy w korpusieSztabu Generalnego z dniem 1 maja 1904[25]. Około 1907 został przydzielony ze sztabu generalnego do oddziału wojskowego GrupyC.K. Obrony Krajowej 11 Korpusu we Lwowie[26][27][28][29]. Od około 1909 był przydzielony do Krajowego Biura Opisowego (Landesbeschreibbureau)[30][31][32].
Został awansowany na stopieńmajora w korpusie sztabu generalnego z dniem 1 maja 1912[33]. Od listopada 1912 do grudnia 1915 był szefem sztabu generalnegoTwierdzy Kraków[33][34][35]. Po wybuchuI wojny światowej został awansowany na stopieńpodpułkownika sztabu generalnego z dniem 1 listopada 1914[36]. W styczniu 1916 przebywał na froncie włoskim, dowódca pułku artylerii. W 1917 był najwyższym stopniem oficeremdywizjonu ciężkich haubic nr 1[37]. Następnie awansowany napułkownika z dniem 1 maja 1917 i z 119. lokatą[38]. W 1918 był dowódcąpułku ciężkiej artylerii polowej nr 12[39]. Koniec wojny zastał go na froncie włoskim, skąd wrócił doKrakowa i zgłosił się do Wojska Polskiego.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 początkowo objął funkcję zastępcy komendanta miastaKrakowa[2]. 18 listopada 1918 został szefem sztabuDowództwa Okręgu Generalnego „Kraków”[2]. 7 lutego 1919 Naczelnik Państwa i Naczelny WódzJózef Piłsudski powierzył mu pełnienie obowiązków szefaSztabu Generalnego, a 1 stycznia 1920 awansował go na stopień generała podporucznika[40].
W styczniu 1921 przewodniczył delegacji polskiej na rokowania wBukareszcie w sprawach polsko–rumuńskiej konwencji wojskowej. Po powrocie do kraju Inspektor Armii nr VI we Lwowie[2]. W 1921 zweryfikowany w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[42].
Od 9 lipca 1923 do 16 grudnia 1925 był szefem Sztabu Generalnego[43][44]. Złożona przez niego dymisja nie została przyjęta i formalnie nadal pozostawał szefem Sztabu Generalnego, jednak obowiązki pełnił gen.Edmund Kessler. W maju 1926 wyznaczony przez ministra spraw wojskowych, gen.Juliusza Malczewskiego, szefem sztabu wojsk rządowych. W czasieprzewrotu majowego 1926 roku brał udział w walkach po stronie władz legalnych[45]. Po przewrocie majowym, jako przeciwnikJózefa Piłsudskiego, podał się do dymisji. Z dniem 31 lipca 1926 został przeniesiony w stan spoczynku[46][47].
Osiadł w rodzinnym majątku. Zajmował się pracą społeczną m.in. jako aktywny członekAkcji Katolickiej. Zbliżył się doruchu narodowego, przystępując doObozu Wielkiej Polski. W organizacji tej należał do Wielkiej Rady i był oboźnym Dzielnicy Małopolskiej OWP[48].
Generał porucznik – 10 września 1920 z dniem 1 kwietnia 1920, a w następnym roku zweryfikowany w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
Generał dywizji – 1921, ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
W ramach akcji „Katyń… Ocalić od zapomnienia” przy Szkole Podstawowej im. Stanisława Hallera wMariance został posadzonyDąb Pamięci honorujący generała[79].
↑W.J. Muszyński,Stanisław Haller Ritter von Hallenburg, [w:]Lista strat działaczy obozu narodowego w latach 1939-1955, red. W.J. Muszyński, J. Mysiakowska-Muszyńska, t. 1, Warszawa 2010, s. 131.
Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1 A-Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998.ISBN 83-87103-55-1.
Sztab Generalny (Główny) Wojska Polskiego 1918–2003,TadeuszT.Panecki (red.) i inni, Warszawa:Bellona, 2003,ISBN 83-11-09781-X,OCLC830534497. Brak numerów stron w książce
Stanisław Haller. [w:]Kolekcja Generałów i Osobistości I.480-101-200 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-05-22].
generał dywizji.jpg)
