| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 14 marca 1878 |
| Data i miejsce śmierci | 16 marca 1942 |
| Proboszcz w Ujściu | |
| Okres sprawowania | styczeń 1921–1940 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Prezbiterat | 1 grudnia 1902 |
Stanisław Dudziński (ur.14 marca1878, zm.16 marca1942) – polski ksiądz, działacz społeczny i niepodległościowy.
Stanisław Dudziński urodził się wRakoniewicach k.Wolsztyna, a jego rodzicami byli Józef Dudziński, miejscowy kupiec[1][2], oraz Joanna z domu Modrzyńska[3]. W Poznaniu ukończyłgimnazjum Marii Magdaleny, a po nim był wseminarium duchownym. W 1902 otrzymałświęcenia kapłańskie[4][3].
Od 1903 do 1904 był kolejnowikarym wKcyni,Mikorzynie,Gostyniu[3], a od 1905 do 1910 wBorku Wielkopolskim wikarym i po nimproboszczem oraz od 1910 administrator i proboszcz wNowym Kramsku naBabimojszczyźnie, rozwijając tam wszechstronną działalność społeczną i narodową. Od 1921 do 1940 był proboszczem wUjściu k.Chodzieży[5][6].
Był w 1912 jednym z głównych organizatorówBanku Ludowego wBabimoście oraz jego najaktywniejszy działacz. Na początku tego samego roku założyłKółko Rolnicze w Nowym Kramsku. Od 1917 do 1918 prezesTowarzystwa Czytelni Ludowych napowiat babimojski[6]. Pracownik Towarzystwa Robotników Polskich, jednocześnie prowadził wMeklemburgii (okręgWismar) działalność duszpasterską i oświatową wśród robotników sezonowych narodowości polskiej. Był tam propagatorem polskich książek i pism, nie dopuszczając, żeby język polski wyrugowano z kościoła. Walczył także o utrzymanie tegoż języka w szkole, a w latach 1919–1920 inspirowałstrajk szkolny[4][6]. Wpruskim ministerstwie kultury interweniował, żeby wprowadzono do szkoły język ojczysty jako przedmiot nauczania oraz nauczano religii w języku polskim i na obydwie prośby uzyskał zezwolenie. W czasiepowstania wielkopolskiego był na Babimojszczyźnie głównym organizatorem walki zbrojnej. Za tę działalność Niemcy zniszczyli probostwo, a jego mienie zostało skonfiskowane[6]. Stanisław Dudziński po zakończonych walkach prowadził zbiórkę pieniędzy, żeby pomóc rodzinom poległych powstańców i na „Skarb Narodowy”, a także był organizatorem patriotycznych pogrzebów poległych powstańców oraz organizował w czerwcu 1920 manifestacje przed Międzynarodową Komisją Graniczną. Szykanowany przez niemieckie władze wojskowe i cywilne na początku 1921 wyjechał doUjścia k.Chodzieży, gdzie jako proboszcz pracował w tamtejszych towarzystwach kościelnych i świeckich. Nadal kontaktował się z działaczami Babimojszczyzny. Ukrywał się od marca 1941 wDrogini k.Myślenic, gdzie 16 marca 1942 zmarł i został pochowany[2][6].