Powstała w 1905 roku. Jej założycielem byłArthur Griffith. W pierwszych latach była ruchem niepodległościowym, który stosował bierny opór przeciwko rządombrytyjskim[6]. W 1916 roku poparłapowstanie wielkanocne. Propagowała od tego czasu idee walki zbrojnej i szkoliła oddziały zbrojne. W 1917 roku władzę w partii objąłÉamon de Valera. W 1918 roku uzyskała większość mandatów doIzby Gmin w okręgach irlandzkich. W 1919 roku jej członkowie proklamowali utworzenieRepubliki Irlandzkiej. Dysponując własną organizacją zbrojną –Irlandzką Armią Republikańską (IRA), kierowaławalką o niepodległość[6].
Po zawarciu traktatu pokojowego w 1921 roku partia rozpadła się na dwie frakcje: radykalną i protraktatową. W latach 1922–1923 oba ugrupowania toczyły ze sobąwojnę domową[6].
Po odłączeniu się od niejFianna Fáil (1926) iFine Gael (1933)[6] przetrwała jako niewielka partia polityczna.
Sinn Féin-Oficjalna działała głównie w Republice Irlandii. Partia opowiadała się za zjednoczeniem Irlandii i Irlandii Północnej poprzez reformy wewnętrzne i metody polityczne. Sinn Féin-Prowizoryczna działała natomiast głównie wIrlandii Północnej. Opowiadała się również za zjednoczeniem Irlandii i Irlandii Północnej, nie wykluczając jednak walki zbrojnej. Obie grupy wyznawały poglądysocjalistyczne. Sinn Féin-Oficjalna w 1982 roku przekształciła się w Partię Robotniczą, a w 1992 roku w Demokratyczną Lewicę. Sinn Féin-Prowizoryczna powróciła do nazwy Sinn Féin[6].
W 1983 roku liderem Sinn Féin-Prowizorycznej zostałGerry Adams. W 1994 roku w imieniu Prowizorycznej IRA podjęła się negocjacji pokojowych. W 1998 roku była jednym z sygnatariuszyporozumień wielkopiątkowych[6].
Wwyborach parlamentarnych w Irlandii w 2020 roku, partia zyskała szerokie poparcie (w szczególności wśród wyborców poniżej 35 r.ż.) opowiadając się za zwiększonymi wydatkami, zamrożeniem czynszu i ogromnym programem budownictwa mieszkaniowego, mającym na celu sprostanie napiętym usługom i gwałtownie rosnącym kosztom mieszkań[4]. Partia popierała także zjednoczenieIrlandii Północnej zRepubliką, co poBrexicie mogło się przyczynić do jej sukcesu[4].
W wyborach doZgromadzenia Irlandii Północnej w 2022 Sinn Féin zdobyła 29% głosów pierwszego wyboru – najwięcej spośród wszystkich partii. Uzyskując 27 na 90 mandatów, po raz pierwszy w historii została największą partią w Stormoncie[7]. „Dzisiejszy dzień zapowiada nową erę” – powiedziałaMichelle O'Neill, wiceprzewodnicząca partii, tuż przed ogłoszeniem ostatecznych wyników. „Niezależnie od przynależności religijnej, politycznej czy społecznej, moim zobowiązaniem jest sprawić, by polityka działała”[8].
Po wyborach samorządowych w Irlandii Północnej w 2023 Sinn Féin po raz pierwszy została również największą partią w samorządach lokalnych[9]. Z kolei w wyborach lokalnych w Republice Irlandii w 2024 partia zwiększyła swój udział w głosach, jednak wynik ten był znacząco niższy od sondaży, co uwidoczniło rozłam pomiędzy kierownictwem partii a jej zapleczem społecznym w kwestii imigracji – rozczarowani wyborcy Sinn Féin oddali głosy na małe partieprawicowe[10][11]. Mimo to, powyborach parlamentarnych wWielkiej Brytanii w 2024 Sinn Féin została największą partią reprezentującą Irlandię Północną wIzbie Gmin[12].
↑abKirstyK.ParkKirstyK.,JaneJ.SuiterJaneJ.,Hybrid media consumption and production in #ge2020: the battle to own ‘change’, „Irish Political Studies”, 36 (4),2021, s. 628–646,DOI: 10.1080/07907184.2021.1976975,ISSN0790-7184 [dostęp 2025-07-31](ang.).
↑GiorgosG.CharalambousGiorgosG.,IasonasI.LamprianouIasonasI.,Societal Responses to the Post-2008 Economic Crisis among South European and Irish Radical Left Parties: Continuity or Change and Why?, „Government and Opposition”, 51 (2),2016, s. 261–293,DOI: 10.1017/gov.2014.35,ISSN0017-257X [dostęp 2025-07-31](ang.).
↑TorilT.AalbergTorilT.,FrankF.EsserFrankF.,CarstenC.ReinemannCarstenC.,JesperJ.StrombackJesperJ.,Claes DeC.D.VreeseClaes DeC.D.,Populist Political Communication in Europe, Routledge, 1 lipca 2016, s. 131,ISBN 978-1-317-22474-7.
