W armiachNATO stopnie sierżanta (ang.sergeant,niem.Feldwebel,fr.sergent,hiszp.sargento) mają oznaczenie kodowe OR-5, OR-6 lub OR-7 (w Wojsku Polskim – OR-5).
Oznaką sierżanta w Wojsku Polskim, jest tzw. „krokiewka”, czylirzymska cyfra pięć (inaczej mówiąc – litera „V”). Oznaki w kolorze srebrnym: na naramiennikach i otoku czapki jedna krokiewka; naramiennik obszyty matowosrebrną taśmą[4].
Podobnie wygląda to oznaczenie wBundeswehrze, natomiast w innych armiach często oznacza się ten stopień trzema takimi „krokiewkami”, podczas gdy pojedyncza oznacza częstożołnierza w stopniu równorzędnym do polskiegostarszego szeregowego.
W myśl Przepisu Ubioru Polowego Wojsk Polskich r. 1919na naramiennikach kurtki i płaszcza z tasiemki wełnianej karmazynowej szerokości 0,5 cm naszyte w poprzek naramiennika przeciętnie w połowie jego długości trzy paski w odległości 1 cm jeden od drugiego; oprócz tego cały naramiennik oszyty wzdłuż wolnej krawędzi takąż tasiemką[10]. Oznaki stopnia zmieniano w dwudziestoleciu międzywojennym tak jak pokazują to grafiki[11].
Zgodnie z przepisami ubiorczymi żołnierzy Wojska Polskiego z 1972 roku sierżant nosił na przodzieotokuczapki garnizonowej haftowaną bajorkiem oznakę w kształcie litery „V” skierowaną kątem w dół, o ramionach długości 3,3 cm i szerokości 5 mm.Naramiennik obszyty wokół taśmą szerokości 8 mm z wyjątkiem wszycia przy rękawie; na naramiennikach wewnątrz obszycia – znak w kształcie litery „V” (krokiewka). Rozwarcie ramion krokiewki w kierunku guzika naramiennika – pod kątem 60 st; odległość od wszycia rękawa do wierzchołka krokiewki 2 cm[12].
↑Decyzją nr 62/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 lipca 1994 został wprowadzono do użytku w Siłach Zbrojnych RPRegulamin ogólny Sił Zbrojnych RP, sygn. Szt.Gen. 1426/94, w którym nie zamieszczono wykazu stopni wojskowych; obowiązywały tylko te stopnie wojskowe, które znajdowały się w ustawie z 21 listopada 1967 o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, art. 74Dz.U. z 2021 r. poz. 372.
↑abPrzepisy i instrukcje. Umundurowanie polowe Wojsk Polskich, Warszawa 1917, s. 16.
↑Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych z 29 kwietnia 1924 o zmianie terminu „jazda” na: „kawalerja”, Dz.Rozk. MSWojsk. 1924, 29 kwietnia, nr 17, poz. 261, s. 306.
↑Rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych z 17 marca 1933 w sprawie wykonania rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z 7 października 1932 o służbie wojskowej podoficerów i szeregowców (Dz.U. z 1933 r. nr 20, poz. 132), s. 388.
↑Ustawa z 18 lipca 1924 o podstawowych obowiązkach i prawach szeregowych Wojska Polskiego (Dz.U. z 1924 r. nr 72, poz. 698), s. 1045. Wcześniej nazywano go majstrem wojskowym (Rozporządzenie Rady Obrony Państwa o majstrach wojskowych z 6 sierpnia 1920 (Dz.U. z 1920 r. nr 75, poz. 513), s. 1346), co później w przepisach wykonawczych doprecyzowano i wydzielono majstra wojskowego z dystynkcjami sierżanta (Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych z 28 grudnia 1920: Przepisy wykonawcze do rozporządzenia ROP o majstrach wojskowych z 6 sierpnia 1920, Dz.Rozk. MSWojsk 1920, 28 grudnia, nr 49, poz. 1009, s. 1358).
Przepisy ubiorcze żołnierzy Sił Zbrojnych w czasie pokoju; sygn. Mund.–Tab. 3/52. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1952.
Karol Linder: Dawne Wojsko Polskie. Ubiór i uzbrojenie. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1960.
Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979.ISBN 83-11-06229-3.
Podręcznik dowódcy drużyny; Szkol. 378/69. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.
Przepisy ubiorcze żołnierzy Wojska Polskiego; sygn. Mund. 45/71/III. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1972.
Andrzej Konstankiewicz: Umundurowanie i uzbrojenie polskiej Straży Granicznej (1928–1939). W: Zdzisław Żygulski, Michał Dziewulski: Studia do dziejów dawnego uzbrojenia i ubioru wojskowego – Cześć XIII. Kraków: Muzeum Narodowe w Krakowie i Stowarzyszenie miłośników dawnej broni i barwy, 2011.ISBN 978-83-7581-076-9.
.svg)
