Gen.Mauritz von Wiktorin, gen.Heinz Guderian ikombrig Siemion Kriwoszein odbierają w 1939 defiladęWehrmachtu iArmii Czerwonej w Brześciu | |||
| Data i miejsce urodzenia | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |||
| Przebieg służby | |||
| Lata służby | |||
| Siły zbrojne | |||
| Stanowiska | d-ca: 29 Brygady Czołgów, 25., 2. i 1 Korpusu Zmechanizowanego | ||
| Główne wojny i bitwy | wojna domowa w Rosji, | ||
| Odznaczenia | |||
| |||
Siemion Moisiejewicz Kriwoszein,ros. Семён Моисеевич Кривошеин (ur.16 listopada?/28 listopada 1899 wWoroneżu, zm.16 września1978 wMoskwie) –radziecki dowódca wojskowy,generał porucznik wojsk pancernychArmii Czerwonej,Bohater Związku Radzieckiego (1945).
Urodził się w rodzinie żydowskiej[1]. WArmii Czerwonej od 1918. Uczestnikwojny domowej w Rosji (1917–1922) iwojny domowej w Hiszpanii (1936–1937), następnie walk Armii Czerwonej z armią japońską wMandżurii, nad jezioremChasan (1938) na granicy mandżursko-sowieckiej.
W trakciesowieckiej agresji na Polskę w 1939, w stopniukombriga dowodził 29 Brygadą Czołgów. 22 września odbierał wBrześciu wspólnie z gen.Heinzem Guderianemwspólną defiladę, w związku z przekazaniem miasta i twierdzy przezWehrmacht Armii Czerwonej. Wojskom niemieckim życzył podczas tego wydarzenia szybkiego zwycięstwa nad „kapitalistyczną Anglią” i zaprosił Heinza Guderiana do Moskwy po tym zwycięstwie[2].
Jego oddziały w Brześciu nad Bugiem wzięły do niewoli 1030 polskich oficerów, 1220 podoficerów i 34 tys. szeregowych żołnierzy. Na dworzec kolejowy w Brześciu w bałaganie odwrotu ku bezpiecznym granicom przybyło kilkadziesiąt polskich transportów wojskowych z żołnierzami i sprzętem. Wysiadali z wagonów wprost w sowieckie ręce jeszcze 25 września 1939[potrzebny przypis].
Po wprowadzeniu w 1940 w Armii Czerwonej rang generalskich zweryfikowany jakogenerał major. Po ataku Niemiec na ZSRR walczył z wojskami niemieckimi naFroncie Centralnym. Uczestnikbitwy pancernej na łuku kurskim. W latach 1944–1945 dowodził1 Krasnogradzkim Korpusem Zmechanizowanym, m.in. woperacji berlińskiej, za udział w której otrzymał tytuł „Bohatera Związku Radzieckiego”. W latach 1946–1950 był szefem Katedry TaktykiAkademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego w Moskwie. W latach 1952–1953 ukończył Wyższe Kursy Akademickie wAkademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimienta Woroszyłowa w Moskwie[potrzebny przypis].
Po śmierciJózefa Stalina, w maju 1953 przeniesiony do rezerwy. Zmarł 16 września 1978 w Moskwie i tam został pochowany.