sic (także z wykrzyknikiem na końcu lub sam wykrzyknik) – oznaczenie oryginalności zapisu, utworzone złacińskiego wyrażeniasīc erat scriptum[1], oznaczającego „tak było napisane”, „jak stoi”[2], zazwyczaj umieszczane w nawiasach kwadratowych. W tekście może być używane na kilka sposobów, między innymi do wskazania, że cytowany tekst zawiera błąd i pochodzi on ze źródła, które zostało dosłownie i bez poprawiania zacytowane.[2]
Zwrot ten umieszcza się także przy informacji, która może być odebrana jako nieprawdziwa, jako błąd itp. w celu podkreślenia, że to rzeczywiście się zdarzyło, miało miejsce[potrzebny przypis].
Wyrazsic wymawia się jako [s-ik], czyli tak samo, jak połączenies orazi w słowiesinus, a więc zupełnie inaczej niż na przykład słowosikawka[3].
- Pisząc o Sandrze Bollock, można dopisać za nazwiskiem (sic), by nikt nie uznał, że mowa o aktorceSandrze Bullock.
- Pisząc, że coś kosztowało bardzo dużo, można za tą kwotą dopisać (sic), by czytelnika upewnić, że nie popełniono pomyłki: „Bilet lotniczy do Chin kosztuje 50 000 złotych (sic)”.
- Cytując czyjś tekst wraz z zawartym w nim błędem (najczęściej ortograficznym), dodaje się [sic], dając czytelnikom do zrozumienia, że błąd zawarty był również w oryginalnym tekście.
- ↑Michał Paweł Markowski: PIC, WIC, NIC (SIC!). tygodnikpowszechny.pl, 2015-09-07. [dostęp 2019-02-01]. (pol.).
- ↑absic! [online], Poradnia językowa PWN, 5 lipca 2010 [dostęp 2018-10-23] (pol.).
- ↑Napisane przez AgnieszkaN.A. Indebska Napisane przez AgnieszkaN.A.,Sic - definicja, etymologia, przykłady użycia, wymowa [online], Poprawna polszczyzna dla każdego, 12 maja 2022 [dostęp 2022-05-20] (pol.).
