Ten artykuł dotyczy zakonu sercanów (czarnych). Zobacz też:sercanie biali – inny zakon o podobnej nazwie.| Dewiza: Adveniat Regnum Tuum | |||
 | |||
| Pełna nazwa | Zgromadzenie Księży Najświętszego Serca Jezusowego | ||
|---|---|---|---|
| Nazwa łacińska | Congregatio Sacerdotium a Sacro Corde Iesu | ||
| Skrót zakonny | SCJ | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Założyciel | |||
| Data założenia | 1878 | ||
| Data zatwierdzenia | 1888 | ||
| Przełożony | Ks.Carlos Luis Suárez Codorniú SCJ | ||
| Liczba członków | 2100 (2019) | ||
| |||
| Strona internetowa | |||
Sercanie, Zgromadzenie Księży Najświętszego Serca Jezusowego, tzw.sercanie czarni (Congregatio Sacerdotum a Sacro Corde Iesu, w skrócie SCI lub SCJ) – katolicki klerycki instytut zakonny na prawie papieskim, założony w1878 roku w Saint Quentin (Francja) przezSługę Bożego ks.Leona Jan Dehona[1].
Celem działalności Zgromadzenia jest misja w Kościele, wyrastająca z duchowości, czyli modlitwy i kontemplacjiSerca Jezusowego. Należy do niejadoracja eucharystyczna jako służba dla Kościoła oraz posługa dla potrzebujących. Ojciec Dehon położył również duży nacisk na posługę formacyjną dla kapłanów i zakonników. Charyzmat o. Dehona miał podwójny wymiar: mistyczny i społeczny. Mistyczny wyraża się głębokim nabożeństwem do Serca Jezusowego, z podkreśleniem potrzeby wynagrodzenia za grzechy oziębłości, obojętności i niewdzięczności wielu ludzi: świeckich i duchownych. Wynagrodzenie winno dokonywać się przez głęboką miłość do Serca Jezusa, zjednoczenie w jego postawie ofiary i życie nią każdego dnia. Drugi kierunek – społeczny – to praca nad budowaniem królestwa Bożego Serca wśród robotników, poszkodowanych, cierpiących i potrzebujących duchowego wsparcia.
Specjalnym polem pracy jest Ruch Młodzieży Sercańskiej i Sercańska Wspólnota Świeckich, które służą rozwijaniu duchamodlitwy oraz docenianiu praktyk duchowych właściwych czcicielom Bożego Serca: pobożne przeżywanie pierwszych piątków miesiąca, odprawianiegodziny świętej, adoracjaNajświętszego Sakramentu. Za swoje szczególne zadanie sercanie uważają rozszerzanie i pogłębianie wśród wiernych kultu Bożego Serca. Dzieje się to na płaszczyźnie duchowej, zakonnej oraz przez wskazane wyżej liczne dzieła apostolskie. Głoszenie nieskończonej miłości Boga, objawionej w tajemnicy otwartego Serca Jezusowego, jest ważnym wkładem sercanów w życie Kościoła w Polsce.
Sercanie przybyli do Polski w 1928 r., natomiastprowincja zakonna została utworzona w 1947 r. i liczy 246 zakonników (2019 r.). Sercanie w Polsce głosząmisje irekolekcje, prowadząparafie, pracują na uczelniach katolickich, posiadają własne wydawnictwo, prowadzą duszpasterstwo przedsiębiorców i pracodawców, prowadzą dzieła socjalne przy parafiach i niektórych domach zakonnych. Sercanie z Polski pracują również na misjach wDemokratycznej Republice Konga,Republice Południowej Afryki,Indonezji,Indiach,Kamerunie, naFilipinach, prowadzą duszpasterstwo wFinlandii,Austrii,Chorwacji,Szwajcarii,Francji,Niemczech,Słowacji.
Sercanie z prowincji polskiej prowadzą także parafie na terenach dawnego Związku Radzieckiego:
Białoruś -Grodno,Lack,Ostryna,Baranowicze,Lachowicze,Postawy,Szarkowszczyzna,Woropajewo).
Mołdawia -Tiraspol,Raszków,Słoboda-Raszków,Rybnica iBendery, Iwanówka,
Ukraina -Romanów,Bykówka,Pierszotrawiensk,Zaporoże oraz 10 kościołów filialnych i 23 punkty dojazdowe[2].
Habitem sercanów jest sutanna duchowieństwa diecezjalnego w danej diecezji, przepasana czarnym sznurem zwanym kordonem.
Osobny artykuł:Wyższe Seminarium Misyjne Księży Sercanów w Stadnikach. Osobny artykuł:Klasztor sercanów w Stopnicy.