 Batalion Seabees w marszu (2006) | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 5 marca 1942 |
| Działania zbrojne | |
| odII wojny światowej do chwili obecnej | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Strona internetowa | |
Seabees (dosłownie: morskie pszczoły) – wStanach Zjednoczonych powszechnie przyjęte określenie żołnierzyBatalionów Roboczych US Navy (ang.United States Navy Construction Battalions, skr. USNCB). Słowo „Seabee” wywodzi się ze skrótu nazwy batalionów roboczych (ang.Construction Battalion) „CB”[1]. Seabees zajmują się budową i utrzymaniem baz wojskowych, dróg, lotnisk, a także rozlicznymi pracami konstrukcyjnymi, obecni w wielu operacjach militarnych odII wojny światowej poczynając.
Podstawową formacją Naval Construction Forces (NCF) jestbatalion. Bataliony seabees są organizowane tak, by w polu były samodzielne i samowystarczalne. Ich nazwa, w nomenklaturze NCF, z biegiem lat ulegała zmianom:
Od początków lat sześćdziesiątych do roku 1991 bataliony rezerwy nazywano Reserve Naval Mobile Construction Battalions (RNMCB). Po 1991 roku wszystkim batalionom rezerwy NCF przywrócono nazwę NMCB dla podkreślenia integracji jednostek rezerwowych z działającymi i aktywnymi.
W pierwszych dniach grudnia 1941 roku, gdy stało się jasne, że wkrótce Stany Zjednoczone znajdą się w stanie wojny zarówno na obszarzePacyfiku, jak iAtlantyku,kontradmirałBen Moreell, przełożony Oddziału Portów i Stoczni Marynarki zaproponował utworzenie batalionów roboczych w nowo powstałej bazie wDavisville w stanieRhode Island. Poataku na Pearl Harbor i przystąpieniu Stanów Zjednoczonych do wojny, otrzymał przyzwolenie na dalsze działanie. Baza w Davisville została uruchomiona w czerwcu 1942 roku. W październiku powstał Camp Thomas, część koszarowa bazy z 500 barakami mieszkalnymi typuQuonset hut, a od 11 sierpnia działała część przeznaczona na ćwiczenia. W czasie wojny przez Davisville przeszło ponad sto tysięcy seabees[2].
Pierwszych seabees zaciągano z cywilnych firm budowlanych, bowiem większe znaczenie miało doświadczenie niż tężyzna fizyczna. Średni wiek żołnierzy w batalionach z okresu II wojny światowej wynosił 37 lat. Łącznie w batalionach roboczych służyło w czasie wojny ponad 350 tysięcy seabees, którzy walczyli i budowali na sześciu kontynentach i ponad 300 wyspach Pacyfiku. Tam też, ze względu na ogrom koniecznych prac, seabees lądowali zaraz zaMarines i przystępowali do budowy pasów startowych, mostów, dróg, zbiorników paliwa i baraków quonset hut dla magazynów, szpitali i koszar. Często pracowali pod ogniem nieprzyjaciela, a bywało, że byli zmuszeni brać udział w walce, by bronić własnego życia lub wznoszonych właśnie konstrukcji[3]. Napacyficznym teatrze działań zbudowali 111 większych pasów startowych, 441 przystani, zbiorniki dla zmagazynowania i przechowywania 100 mln galonów paliw, budynki mieszkalne dla 1,5 miliona ludzi i szpitale dla 70 tysięcy pacjentów. 31 grudnia 1947 roku seabees zostali oficjalnie przeniesieni do rezerwy[4].
W czasiewojny koreańskiej US Navy uznała, że wobec rosnącego zagrożenia ze strony komunistycznychChin potrzebuje bazy lotniczo-morskiej, skąd łatwiej byłoby utrzymać kontrolę nadMorzem Południowochińskim. WybranoSubic Bay naFilipinach, a do realizacji projektu zaproszono cywilnych wykonawców, ale ci – ujrzawszy strome stokiZambales i gęstwę dżungli – stwierdzili, że nie podołają zadaniu. Wówczas zwrócono się do seabees. 2 października 1951 roku na miejsce przybył 3 MCB, a 5 listopada 5 MCB. W ciągu następnych pięciu lat seabees z siedmiu batalionów ścięli wierzchołek góry i przekształcili ją w ponad 3-kilometrowądrogę startową. Były to jedne z najrozleglejszych prac ziemnych w historii NCF. Baza, zbudowana kosztem 100 mln USD oddana została do użytku 25 lipca 1956 roku[5].
_helps_to_guard_his_convoy_as_it_travels_through_Al_Hillah_in_support_of_Operation_Iraqi_Freedo.jpg)
W roku 1955 seabees znaleźli zatrudnienie wAntarktyce. W ramachoperacji Deep Freeze 200 seabees zbudowało 3000-metrowy pas startowy w bazieMcMurdo. Mimo że w pewnym momencie burza śnieżna nieomal zniszczyła wznoszone konstrukcje, pas startowy został oddany na czas. W kolejnych latach seabees zbudowali system dróg, podziemnych magazynów, laboratoriów i pomieszczeń mieszkalnych. Najbardziej znaczącym osiągnięciem w roku 1962 był ich udział w budowie pierwszego w Antarktycereaktora atomowego[6].
Seabees uczestniczyli też wwojnie w Wietnamie, gdzie zaczęli pojawiać się w niewielkiej liczbie w roku 1954. W roku 1962 zaczęli budować obozy dla sił specjalnych, a do roku 1972 zbudowali wiele szkół i szpitali i ośrodków zdrowia. Od roku 1965 bataliony seabees, podobnie jak inne oddziały podobnego przeznaczenia, powstawały w całym Wietnamie Południowym[7].
%2c_attached_to_Combined_Joint_Task_Force_Horn_of_Africa_(CJTF_HOA)%2c_set_up_tents.jpg)
Ich główną rolą było wspomaganie Marines, ale zdołali zbudować w tym czasie wiele mostów i dróg; utwardzali nawierzchnie dróg prowadzących do wiosek i centrów handlowych, kopali setki studni, zapewniali opiekę medyczną tysiącom wietnamskich chłopów, a ponadto budowali szkoły, szpitale, linie elektryczne[2].
W roku 1971 seabees rozpoczęli prace nad największym swym przedsięwzięciem w czasach pokoju. Było to przysposobienie wyspyDiego Garcia naOceanie Indyjskim dla bazowania sił zbrojnych USA. Wykonanie zadania zajęło jedenaście lat, a jego koszt sięgnął 200 milionów USD. Powstała wówczas baza była w stanie obsługiwać największe okręty US Navy i wszelkiego typu samoloty. Swej przydatności baza na Diego Garcia dowiodła, gdy w sierpniu 1990 roku wojskaIraku dokonały inwazji naKuwejt i rozpoczęły się działania w ramachwojny w Zatoce, a przede wszystkim operacjiDesert Storm.
Gdy zakończyła się „zimna wojna” świat stanął przed nowym wyzwaniem, jakim stał sięterroryzm. Seabees stali się znów potrzebni w wielu strategicznie ważnych miejscach, jak Diego Garcia,Guam,Okinawa, bazy US Navy i USMC w Japonii, na Filipinach,Portoryko,Guantanamo, wGwatemali, stacje obsługi atomowych okrętów podwodnych wHoly Loch Refit Site One wSzkocji, bazyRota wHiszpanii,Neapolu, czy w zatoceSuda naKrecie. Prace konstrukcyjne wykonane przez seabees wNaval Air Station Sigonella naSycylii pozwoliły przekształcić niewielką placówkę w główną bazę lotniczą Szóstej Floty US Navy[8].
Seabees odgrywali również rolę na polu walki. W roku 1983 wyładowana materiałem wybuchowym ciężarówka zburzyła koszary marines wBejrucie. Żołnierzy przeniesiono na teren portu lotniczego w stolicyLibanu, ale tam znaleźli się pod ostrzałem rebelianckiej artylerii. Po przeanalizowaniu sytuacji i konsultacjach na szczeblu operacyjnym, do Bejrutu wysłano 70 ludzi i sprzęt ciężki z 1 NMCB stacjonującego w Rota w Hiszpanii. Budowa schronów mieszkalnych odpornych na ogień artylerii rozpoczęła się w grudniu 1983 roku i trwała aż do wycofania się marines z Libanu w lutym 1984. W tym czasie seabees stracili operatora sprzętu, który został ranny na skutek wybuchu pocisku z RPG - żołnierza tego odznaczono późniejPurple Heart, było to pierwsze takie odznaczenie przyznane dla żołnierzy batalionów roboczych od czasów wojny wietnamskiej[8].
W listopadzie 2012 roku 90 seabees z 11 NMCB przez dwa tygodnie pomagało władzom i obywatelom stanówNew Jersey iNowy Jork usuwać skutkihuraganu Sandy[9].
Wobec rosnącego zapotrzebowania na pracowników budowlanych i coraz ambitniejszymi planami konstrukcyjnymi na polu walki i jego zapleczu, w czasie II wojny światowej gwałtownie zwiększała się ilość batalionów seabees. Gdy zaczęło dochodzić do sytuacji, w których na jednym terenie działało kilka batalionów, zaistniała konieczność utworzenia jednostek i dowództw wyższego szczebla celem lepszej koordynacji, planowania i kierowania pracami. W ten sposób, w grudniu 1942 roku powstały jednostki w silepułków o nazwie Naval Construction Regiment (NCR)[10].
W kwietniu 1943 roku, w celu skoordynowania działańregimentów, zorganizowano Naval Construction Brigades (NCB)[10].Brygada stanowiła najwyższy szczebel dowódczo-organizacyjny NCF aż do początków XXI wieku. W tym czasie dwiema ostatnimi brygadami były Second Naval Construction Brigade (2 NCB) i Third Naval Construction Brigade (3 NCB). 2 NCB podlegała Flocie Atlantyckiej, a 3 NCB Flocie Pacyfiku US Navy. Obie brygady zostały rozwiązane w sierpniu 2002 roku.
Wkrótce po rozpoczęciuglobalnej wojny z terroryzmem zdano sobie sprawę, że w zaistniałej sytuacji rozproszeni po wielu częściach świata seabees winni być podporządkowani jednemu, centralnemu dowództwu. 9 sierpnia 2002 roku powstała First Naval Construction Division (1 NCD) z siedzibą w bazie wojsk desantu morskiego wLittle Creek w stanieDelaware. Od stycznia 2006 roku struktura była podporządkowanaNavy Expeditionary Combat Command (NECC), po czym, 31 maja 2013 została rozwiązana, a jej struktury wchłonięte przez NECC[11].
Seabees podzieleni są według siedmiu głównych specjalności[12]:
