To jest wersja przejrzana tej strony
Ten artykuł dotyczy pojęcia muzycznego. Zobacz też:scat (ujednoznacznienie).Scat (ang. scat singing wym. sket) – dźwiękonaśladowczy sposóbśpiewania, charakteryzujący wokalistykęjazzową, polegający na naśladowaniu odgłosów instrumentów oraz zastąpienia tekstuonomatopejami słowopodobnymi.
Pomysły na ten styl powstały jeszcze we wczesnych początkach XX wieku, kiedy to rozkwitał jazz, a jegonowoorleańscy muzycy często eksperymentowali z dźwiękiem. Pionierami scatu byli m.in. piosenkarze popularnego w tym czasie styluragtime. Również w innych piosenkach, jak np. „Heebie Jeebies”Louisa Armstronga[1], można zauważyć elementy skatu. Na „śpiewanie bez słów” zwrócono uwagę szczególnie w latach 30., po występach orkiestryEllingtona iAdelaide Hall udającej instrumenty. Za mistrzynię uznano w latach 40.Ellę Fitzgerald[2], operującą czystymtrójoktawowym głosem.
Scat silnie wpłynął na nowoczesną muzykęrhythmandbluesową, jak również obecnie nahip-hop. Po latach 70. ustąpił miejsca innym mocno rozwijającym się typom muzyki, m.in. elektronicznej czy techno, by ponownie wrócić na rynek muzyczny w latach 90. XX wieku. Stało się to dzięki singlowi „Scatman (Ski Ba Bop Ba Dop Bop)”, którego wykonawcaJohn Paul Larkin, aliasScatman John, był dotkniętyjąkaniem.
Za polską przedstawicielkę stylu scat uważa się m.in.Urszulę Dudziak, dysponującą pięciooktawowym głosem[3][4]. Scatem śpiewa również polski wokalista jazzowyJanusz Szrom oraz chicagowska wokalistkaGrażyna Auguścik.Jonathan Davis (KoRn) śpiewa scatem w piosenkach „Twist”, „Liar”, „B.B.K.”, „Seed” oraz „Freak on a leash”. Technika była także stosowana przez wokalistęRafała Tarachę na albumach polskiej grupyTuff Enuff. W stylu scat śpiewa równieżMarian Lichtman, wokalista i perkusista zespołuTrubadurzy.