Nie mylić z:Samuel Taylor Coleridge. Samuel Coleridge-Taylor, ok. 1905 r. | |||
| Data i miejsce urodzenia | |||
|---|---|---|---|
| Pochodzenie | |||
| Data i miejsce śmierci | |||
| Gatunki | |||
| Zawód | |||
| |||
Samuel Coleridge-Taylor (ur.15 sierpnia1875 wLondynie, zm.1 września1912 wCroydon w hrabstwieSurrey[1][2]) –brytyjski kompozytor.
Syn Angielki i lekarza pochodzącego zSierra Leone[1][2][3]. Ojciec powrócił do Afryki, pozostawiając małego Samuela wraz z matką w Anglii[2]. Uczył się gry naskrzypcach, następnie w latach 1890–1897 studiował wRoyal College of Music wLondynie w klasie kompozycjiCharlesa Villiersa Stanforda[1]. Już w czasie studiów wykonywano komponowane przez niego utwory kameralne i wokalne. W 1896 roku wykonanoSymfonię a-moll, zaś w 1898 rokuBallade na orkiestrę[2]. Wykonana w 1898 roku pod dyrekcją Charlesa Villiersa StanfordakantataHiawatha’s Wedding Feast, oparta na poemacieHenry’ego Wadswortha LongfellowaPieśń o Hajawacie, zapewniła kompozytorowi gwałtowną popularność w Wielkiej Brytanii iUSA[1][2][3]. Do poematu Longfellowa powracał później jeszcze trzykrotnie, komponującOverture to the Song of Hiawatha (1899) oraz dwie kantatyThe Death of Minnehaha (1899) iHiawatha’s Departure (1900)[2][3].
Prowadził aktywną działalność jako dyrygent[1][2]. W latach 1901–1904 dyrygowałWestmorland Festival, a następnie od 1904 roku do śmierciHandel Society[1]. Od 1903 roku prowadził klasę kompozycji w Trinity College of Music w Londynie, a od 1910 roku w londyńskiejGuildhall School of Music and Drama[1]. Trzykrotnie, w 1904, 1906 i 1910 roku, odbyłtournée po Stanach Zjednoczonych[1][2]. Zmarł nazapalenie płuc[2]. Jego synHiawatha był dyrygentem, natomiast córkaAvril Gwendolen kompozytorką, dyrygentką i publicystką muzyczną[1].
Jako kompozytor pozostawał pod pewnym wpływem późnej twórczościAntonína Dvořáka[1][2]. Silnie identyfikował się ze swoją przynależnością dorasy czarnej i w swoich kompozycjach obficie czerpał z muzyki murzyńskiej[1][2], zarówno amerykańskiej, jak i rdzennie afrykańskiej[1]. Po występach wNowym Jorku zyskał sobie mianoczarnegoMahlera[1].
Zasłynął głównie jako twórca krótszych form muzycznych, często zestawionych do formysuit[2]. Poza cieszącym się olbrzymią popularnością cyklem opartym naPieśni o Hajawacie skomponował także kantatyMeg Blane (1902),The Atonement (1903),Kubla Khan (1906) iA Tale of Old Japan (1912)[3]. Był również autoremoperyThelma (1907–1909), która jednak nie doczekała się premiery[2]. Ponadto skomponował m.in.Symphonic Variations on an African Air (1906),24 Negro Melodies na fortepian (1908)[2],koncert skrzypcowy (1912), różne mniejsze utwory na fortepian, utwory kameralne ipieśni[3].
