 Szkic stacji kosmicznej typu Ałmaz | |
| Inne nazwy | Ałmaz 2 |
|---|---|
| Indeks COSPAR | 1974-046A |
| Państwo | |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum | 219 km |
| Apogeum | 270 km |
| Okres obiegu | 89,1 min |
| Nachylenie | 51,6° |
| Czas trwania | |
| Początek misji | 24 czerwca 1974 22:38 UTC |
| Powrót do atmosfery | 25 stycznia 1975 |
| Wymiary | |
| Masa całkowita | 18 500 kg[1] |
Salut 3 (Ałmaz 2) – kolejnaradzieckastacja kosmiczna wysłana w ramachprogramu Salut, druga stacja wojskowegoprogramu Ałmaz, która znalazła się naorbicie okołoziemskiej.
Po nieudanej próbie umieszczenia na orbicie kolejnej bazy satelitarnej w dniu 11 maja 1973 roku – stacja przetrwała w przestrzeni kosmicznej 11 dni i była jak poprzednia (Salut 2), bezużyteczna (w wykazie obiektów kosmicznych jest oznaczona jakoKosmos 557), ruszył program Salut po rocznej przerwie. Stacja Salut 3 miała służyć do celów wojskowych. Po nieszczęśliwym powrocieSojuza 11 ze stacji kosmicznejSalut 1 i rozhermetyzowaniu Saluta 2 była to właściwie pierwsza misja załogowa na radzieckiej stacji kosmicznej, która zakończyła się sukcesem.
24 czerwca 1974 roku wysłano na orbitę zmodernizowaną stację typu Ałmaz pod mylącą nazwą Salut 3. Początkowe parametry, charakteryzujące jej orbitę, miały wartość:perygeum 219 km,apogeum 270 km,nachylenie orbity 51,6°,okres orbitalny 89,1 min. Po raz pierwszy zastosowano w niej ruchome płaszczyzny z bateriami słonecznymi, automatycznie kierowane kuSłońcu, co pozwoliło na ekonomiczniejszą gospodarkę paliwem do silników korekcyjnych. Zwiększono funkcjonalność pomieszczeń wewnętrznych przy nie zmniejszonej objętości, ponadto wyposażono stację wlądownik. Na stację wysłano dwie załogi.
Pawieł Popowicz iJurij Artiuchin otrzymali poważne zadanie – przetestować w kosmosie wojskowe szpiegowskie laboratorium Ałmaz, które w tym czasie mogło dostarczyć bardzo dokładne zdjęcia powierzchni Ziemi. Podczas negocjacji o ograniczeniu rozmieszczania strategicznych rakietSALT w drugiej połowie lat 70. zdjęcia te zaskoczyły Amerykanów. Na stacji po raz pierwszy przeprowadzono na orbicie testyantysatelitarnego karabinu pokładowego Nudelmann R-23 (NR-23) kalibru 14,5 mm[2] (niektóre źródła twierdzą, że było kaliber 30 mm). W kosmosie wypróbowano je dopiero po wylądowaniu załogi. Informacja o tym w rosyjskich mediach pojawiła się dopiero w 2015 roku[2].
Choć wykorzystywano ją przez pół roku, to udało się dosłać tylko jedną załogę.
W dniu 23 września 1974 roku od bazy odłączył się automatyczny aparat lądujący, który dostarczył na powierzchnię Ziemi dane pomiarowe z przyrządami naukowymi.
Stacja satelitarna Salut 3 istniała do 25 stycznia 1975 roku, po 214 dniach uległa zniszczeniu watmosferze nadOceanem Spokojnym[3].
| Aktywne |
| ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Zakończone |
| ||||
| Anulowane |
| ||||
| Projektowane |
| ||||
| Planowane |
|
