Służba Zwycięstwu Polski (SZP) – polska organizacjakonspiracyjna podczasII wojny światowej,

Organizacja została powołana 27 września 1939, w trakciekampanii wrześniowej (jeszcze podczasoblężenia Warszawy), na rozkaz dowódcy obronyWarszawy, generałaJuliusza Rómmla. Dowódcą SZP został generałbrygady Michał Tokarzewski-Karaszewicz.
Dane mi przez Naczelnego Wodza w porozumieniu z rządem pełnomocnictwo dowodzenia w wojnie z najazdem na obszarze całego Państwa przekazuję gen. bryg. Michałowi Tadeuszowi Tokarzewskiemu – Karaszewiczowi z zadaniem prowadzenia dalszej walki o utrzymanie niepodległości i całości granic[1].
Cele organizacji obejmowały: walkę o wyzwolenie Polski w granicach przedwojennych, odtworzenie i reorganizację armii polskiej oraz powołanie tymczasowych ośrodków władzy.
Podporządkowała sięRządowi RP na uchodźstwie. Tokarzewski zwrócił się o poparcie do przedstawicieli przedwrześniowej opozycji (SL,PPS,SN iSP) i takowe uzyskał. Celem takiego działania było odcięcie rodzącej się konspiracyjnej organizacji wojskowej odsanacji, którą społeczeństwo winiło za klęskę wrześniową, a tym samym pozyskanie poparcia u nowych władz emigracyjnych[2]. Uważana jednak przez gen.Władysława Sikorskiego za zbyt zbliżoną do obozu sanacyjnego została rozkazemNaczelnego Wodza rozwiązana i zastąpiona z dniem 13 listopada 1939 przezZwiązek Walki Zbrojnej (ZWZ). Była pierwszą organizacją zbrojnąPolskiego Państwa Podziemnego. Dotychczasowy dowódca SZP, gen. Michał Tokarzewski-Karaszewicz został mianowany komendantem ZWZ na obszarokupacji sowieckiej.
Rozkazy Sikorskiego i Sosnkowskiego z listopada 1939 poleciły przejęcie dotychczasowych struktur organizacyjnych SZP przezZWZ.
Dowódca Główny – gen. brygadyMichał Tokarzewski-Karaszewicz
Zastępca Dowódcy Głównego – mjr dypl.Edmund Galinat „Komarski” – od września do listopada 1939 roku, płk dypl.Stefan Rowecki od października 1939 do stycznia 1940 roku
Szef Sztabu Dowództwa Głównego – płk dypl.Stefan Rowecki od października 1939 do stycznia 1940 roku
Szefowie Oddziałów Dowództwa Głównego[3]