 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 2 grudnia 1947 | ||
|---|---|---|---|
| Minister obrony Niemiec | |||
| Okres | od 27 października 1998 | ||
| Przynależność polityczna | |||
| Poprzednik | |||
| Następca | |||
| Odznaczenia | |||
 | |||
| |||
Rudolf Scharping (ur.2 grudnia1947 wNiederelbert) –niemiecki polityk i samorządowiec, działaczSocjaldemokratycznej Partii Niemiec i jej przewodniczący w latach 1993–1995, przewodniczącyPartii Europejskich Socjalistów (1995–2001), premierNadrenii-Palatynatu (1991–1994), deputowanych doBundestagu, od 1998 do 2002 minister obrony.
W 1966 uzyskał maturę w Gymnasium Oberlahnstein, w tym samym roku wstąpił do Socjaldemokratycznej Partii Niemiec. W latach 1966–1974 studiował nauki polityczne, socjologię i prawo naUniwersytecie w Bonn. W trakcie studiów pracował jako asystent posłów do Bundestagu. W latach 1969–1974 kierował socjaldemokratyczną młodzieżówkąJusos w Nadrenii-Palatynacie, następnie do 1976 był wiceprzewodniczącym struktur federalnych tej organizacji. W latach 1974–1991 zasiadał w radzie miastaLahnstein, a od 1979 jednocześnie w radziepowiatu.
Od 1975 do 1994 był deputowanym dolandtagukraju związkowego Nadrenia-Palatynat. Pełnił różne funkcje w ramach frakcji poselskiej i regionalnej SPD, m.in. od 1985 do 1993 przewodniczył partii w Nadrenii-Palatynacie. W latach 1988–2003 wchodził w skład zarządu federalnego swojego ugrupowania. Od maja 1991 do października 1994 sprawował urząd premiera Nadrenii-Palatynatu.
W czerwcu 1993 wybrany na przewodniczącego SPD, zastąpił pełniącego obowiązkiJohannesa Raua. W listopadzie 1995 nie został wybrany na kolejną kadencję – na czele partii stanął wówczasOskar Lafontaine. Został natomiast jednym z wiceprzewodniczących SPD. W międzyczasie był kandydatem socjaldemokratów na kanclerza wwyborach parlamentarnych w 1994, które jego formacja przegrała zchadekamiHelmuta Kohla. Rudolf Scharping uzyskał w tych wyborach mandat posła do Bundestagu, który odnawiał w 1998 i 2002, zasiadając w niższej izbie niemieckiego parlamentu do 2005. Od 1994 do czasu wejścia w skład rządu przewodniczył frakcji deputowanych SPD. W latach 1995–2001 był przewodniczącym Partii Europejskich Socjalistów.
27 października 1998 objął urząd ministra obrony wpierwszym gabinecie kanclerzaGerharda Schrödera. Sprawował go do 18 lipca 2002, został odwołany na kilka miesięcy przed kolejnymi wyborami. Doszło do tego po ujawnieniu niejasnych powiązań finansowych ministra z PR-owcem Moritzem Hunzingerem (od którego polityk otrzymał w trakcie pełnienia funkcji honorarium w wysokości 140 tys. marek niemieckich)[1]. Również wcześniej był publicznie krytykowany za różne zachowania. W 2001 opublikowano jego zdjęcia ze spędzanych wraz z partnerką wakacji na Majorce, gdy w tym samym czasie niemieckaBundeswehra przygotowywała się do uczestnictwa w operacji militarnej wMacedonii[2].
Po odejściu z aktywnej polityki zajął się działalnością dydaktyczną, a później również biznesową. W 2005 po raz pierwszy wybrany na prezesaNiemieckiego Związku Kolarskiego, uzyskiwał reelekcję na kolejne kadencje.
| Ministrowie Obrony (1919–1935) | |
|---|---|
| Minister wojny (1935–1938) | |
| DowódcaOberkommando der Wehrmacht (1938–1945) | |
| Minister wojny (1945) |
|
| Ministrowie obrony narodowej NRD (1956–1990) |
|
| Ministrowie obrony narodowej Republiki Federalnej Niemiec (1955–) |
|
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
|
